Leren is leuk

Kijk vandaag zou het al een stuk beter gaan met haar humor; ze mocht namelijk uitslapen! Heerlijk ontspannen was ze gisteravond in haar nest gaan liggen, wetend dat ze niet weer met brandende ogen en een vermoeid lichaam bij zonsopgang klaar moest staan. Dat hele vroege wakker worden gedoe zat er bij haar niet in. Het maakte haar demotiverend en voornamelijk niet helder. Nu werd ze wakker op het moment dat haar lichaam aangaf wakker te worden (zoals dat hoorde) in plaats van als een soldaat bij de eerste gekakel van de haan klaar te staan. De zwarte she-cat ontwaakte in een lege den. Iedereen was namelijk al druk in de weer sinds vanochtend. Ze liet haar kaken van elkaar afspreiden om te geeuwen; relaxt en al weetje. Ze bleef ook nog eventjes liggen, om haar lichaam de tijd te geven om geheel wakker te worden. Ze snapte echt niet hoe sommige katten in één sprong hun nest uit konden komen zonder weer meteen in elkaar te zakken. Zij deed het ook, omdat het moest, maar comfortabel was het alles behalve vond zij. Agatepaw kwam overeind nadat ze helder genoeg was en stapte de den uit. Haar oogjes knipperde eventjes om te wennen aan het fellere licht. De zon stond namelijk al bijna zonhoog. Ze wist dat Hermitshell vandaag haar wou zien bij de Lilypools waar hij hoogstwaarschijnlijk wou trainen. Ze keek het tijdelijke kamp rond maar ze ving geen glimp op van Pipitpaw. Oh hm. Was die toevallig al onderweg? Niet dat ze vrienden waren ofzo en ze persé samen moesten wandelen maar nouja, uhm, ze keek gewoon uit beleefdheid uit waar de ander was. Ze zaten namelijk semi aan elkaar verbonden met Hermitshell als mentor dus het was nou ook niet zo dat ze Pipitpaw kon negeren. De zwarte she-cat draaide zich om en vertrok. Haar vacht had ze al een stuk beter opgeknapt dan de eerste keer. Ze had namelijk in haar nest nog snel haar pels verzorgd. Eten echter sloeg ze over, dat zou ze wel later doen als ze terugkwam van de training. Snel liep ze door want de zon begon ook met het minuut hoger te kruipen. Ze kwam wel op tijd, de zon reikte pas net zonhoog toen ze Hermitshell in de verte zag zitten. Snel trippelde ze op hem af.

''Hallo,'' Begroette ze de jonge warrior. Kijk dit ging al beter. "Goeiemiddag Agatepaw. Vandaag doen we eerst waar jij zin in hebt. Wat denken we ervan?" Haar oortjes spitste zich bij zijn woorden. Ze mocht kiezen wat ze gingen doen? Uhm oke dan, dat klonk in ieder geval leuker? Alleen, wat was leuk? Wat vond ze zelf nou leuk om te doen? Een nadenkende frons kwam op haar gelaat. Jagen vond ze meh en vechten deed haar ook niet veel. Ze zag er geen lol in ieder geval, misschien vond ze het zelfs wel erg dat ze leerde vechten. Had nooit iemand erbij stilgestaan dat het niet normaal was? Elkaar aanvallen en zelfs moorden en dan voor wat? Agatepaw deed alsof ze altijd klaar stond om haarzelf en iedereen te beschermen maar als het kon probeerde ze altijd een gevecht uit de weg te gaan. Enkel alleen als er echt een goeie reden voor was durfde ze haar kracht te tonen maar dan maakte je het wel erg bond met haar. Ze voelde de adrenaline al door haar heen gieren door er aan te denken. Ze vond het een verschrikkelijk gevoel. In ieder geval Agatepaw begon weer af te dwalen net als altijd. Snel schudde ze haar kop om haarzelf uit haar gedachten stroom te halen. ''Oh, uhm-sorry Hermitshell, ik was aan het bedenken wat ik wou doen maar raakte afgedwaald.'' Gaf ze eerlijk toe, al was het wel half mompelend. ''Kunnen we wat anders doen dan jagen of vechten?'' Vroeg ze hem toen een beetje aarzelend. Zwemmen vond ze wel leuk maar daar was het nog wel te koud voor vond ze zelf. De lente was pas ook maar net begonnen, dat de zon warmer werd betekende niet dat dat ook gelde voor het water. ''Is Pipitpaw er niet?'' Merkte ze daarna op. De roode she-cat was nog altijd niet aangekomen. Was ze te laat?

Hoewel ze het liever niet deed moest ze toch leren vechten en jagen. Ze knikte maar op zijn woorden, ze had geen zin om haar kijk op de wereld aan een closed minded iemand als Hermitshell uit te leggen. In ieder geval was ze al blij dat het vandaag niet hoefde en voor de volgende keer zag ze het wel. Wellicht dat ze de volgende training een smoesje kon bedenken om toch wat anders te doen, in smoesjes verzinnen daar was ze altijd wel goed in. Ze moest van binnen lachen maar aan haar gezicht was niks te zien aan haar binnenpretje. Haar vraag werd over Pipitpaw beantwoord. De rode she-cat zou er vandaag niet zijn. Oh. Dus ze moest nu ook eens alleen met hem de dag doorbrengen. Ze voelde zich meteen een stuk ongemakkelijker. Niet dat Pipitpaw deze gevoelens weghield maar ze was liever samen dan alleen met haar mentor. Het voelde gewoon vreemd. Hij was bijna even oud als hem en daarbij waren ze gewoon enorm verschillend en dat botste vaak bij Agatepaw. Morgen zou Pipitpaw getraind worden door hem. Ook apart dus. En de reden hiervoor was omdat ze op verschillende punten verschilde. De she-cat knikte langzaam op zijn uitleg om een beetje aan te tonen dat ze wel naar hem luisterde. Morgen zou zij dus iets van Blueflower te horen krijgen voor haar taak. Waarschijnlijk niks bijzonders bedacht ze zo; gewoon standaard jagen zoals altijd wel. Aka saai. Hermitshell stelde iets nieuws voor, iets wat ze niet eerder gehoord had bij haar vorige trainingen. Strategie? Ze voelde haar staartpunt twijfelend opkrullen. ''Is dat niet vecht-gerelateerd?'' Vroeg ze hem. Ze wou niet vechten dat had ze net al gezegd. Was hij soms doof?

Ze was geen makkelijke leerling en dat had Hermitshell snel door. Ze zag dan ook de storm achter zijn blauwe ogen die hij probeerde tegen te houden. Daardoor voelde ze haar eigen enthousiasme nog meer in haar schoenen zakken. Natuurlijk wou ze graag leuk meedoen net zoals alle andere apprentice die stonden te springen om te trainen maar er was gewoon niks dat haar aan de praat kreeg. Ze was een beetje te vergelijken met een oude diesel. Het opstarten ging altijd moeizaam maar zodra ze écht iets was wat ze leuk vond dan ging ze met volle toeren. Helaas had Hermitshell gewoon nog te weinig kennis of een beetje pech dat hij haar niet warm gelopen kreeg. Haar oogjes keken naar de grond en ze voelde hoe haar oren in haar nek lagen. Waarom was ze z'n Foxdung apprentice? Waarom kon ze niet zoals de rest zijn? Haar staart die opgekruld was van twijfel begon zich iets te ontspannen nadat haar mentor met meer opties kwam. Geschiedenis? Dat vond ze altijd wel erg interessant. Wat diplomatiek precies inhield wist ze niet helemaal te zeggen maar het klonk in ieder geval iets specialer dan de standaard dingen. Ook zijn voorstel om eens een dagje mee te lopen met Shrimpnose liet haar opkijken. Meelopen met de medicine cat? Dat was wel enorm gaaf.. Haar oortjes trokken zich echter afvragend. Alsof ze dacht dat hij haar probeerde in de maling te nemen. ''Echt?'' Vroeg ze hem dan ook zachtjes maar Agatepaw had geen verdere ruimte om er over op in te gaan want Hermitshell sprak door. Ditmaal wat strenger, Ze moesten iets nuttigs doen en voor ze eigenlijk een beslissing kon nemen wat ze nou wou doen begon de crèmekleurige tom al een vraag te stellen. Geschiedenis les was het dus blijkbaar geworden. Hierin was ze wel sterk-ish, want geschiedenis had haar namelijk wat meer geboeid dan alle andere domme lessen van haar ex-mentor. ''Ik weet alles wel z'n beetje.'' Mauwde ze terug met een nonchalante schouderophaal. Niet alleen haar mentor had haar dingen verteld maar ook de Elders hadden haar vaak zat hun oude verhalen verteld omdat ze er altijd zo nieuwsgierig naar was geweest. Ze kon ze nog allemaal herinneren als de dag van gister. ''Je mag me best overhoren als je me niet geloofd.'' Daagde ze de tom toen een beetje uit. Ze zou hem eens laten zien wat deze 'ongeïnteresseerde slash moeilijke leerling' allemaal wel kon en wist.

Haar groene ogen grepen die van haar mentor vast na haar laatste woorden. Ze klonken uitdagend en dat was precies waar ze ook voor ging. Dat liet ze ook duidelijk zien in haar blik. Ondanks dat, was haar houding voor de rest koeltjes. Ze was gaan zitten en sloeg haar staart netjes om haar poten heen. Ze zei letterlijk; kom maar op dan. En dat deed Hermitshell. Ze mocht vertellen wat ze wist van Riverclan voor haar geboorte. Psh! Appeltje eitje. Ze greens. Ze zou hem eventjes wat laten zien. Misschien blonk ze niet uit bij jagen noch vechten, ze had andere kwaliteiten. Andere interesses. Andere talenten. ''Iedereen weet natuurlijk over de eerste vier leiders van de clans. Riverstar, Windstar, Thunderstar en Shadowstar. Het woud was eerst van niemand, tot er groepjes met katten kwamen die het bos geheel voor hen zelf wouden. Er braken vaak gevechten uit, waarvan eentje zo groot en bloederig tijdens een volle maan dat de gevallen katten uit deze onnodige bloedvergiet herrezen kwamen als de sterren. Zij waren Starclan geworden en zij vertelde dat ze moesten stoppen met dit en moesten beginnen te leven in harmonie. Het woud was groot genoeg was om ons alle te voedde en om in te leven. De vier katten werden gekozen als leiders en samen kregen ze hun achtervoegsel. Zij richtte de clans op. River als eerste clanleider van Riverclan als Riverstar.'' Mauwde ze. ''Maar dit weet elke kit wel.'' Haalde ze met haar schouders op. Het was de geschiedenis van het ontstaan van de clans die al eeuwen bestond. ''Na Riverstar kwam Crookedstar, hij verloor zijn laatste leven aan een val. Stormstar was zijn opvolger die komisch genoeg gestorven was door een bliksemschicht tijdens een storm. Wie bedenkt dat?'' Gniffelde ze een beetje spottend. Wie ging er nou daar dood aan? ''Dawnstar kwam daarna, zij is afgestapt.'' Ging ze maar snel door zodat Hermit geen tijd had om haar een draai om de oor te geven als haar reactie 'onrespectvol' was. Ze kon haar mentor namelijk nog niet al te goed peilen met zijn moodswings. ''Butterstar kwam toen. Zij was neergeschoten door een twoleg. Aan haar zijde heeft Panthergrowl lang gediend en hij volgde haar op. Pantherstar was alleen niet van plan om net zo lang leider te zijn als zijn deputyschap en gaf zijn 9 levens terug aan Starclan.'' Ze had enorm opgekeken naar de verhalen van de grijze tom. Hij was net als Butterstar een bekende leider geweest, alleen vond Agatepaw hem cooler dan Butter. Hij was enorm sterk geweest had iedereen haar verteld en de moedigste kat die Riverclan had gehad. Eentje die de code zo sterk naleefde als Starclan dat van hen wou. Zijn einde was behoorlijk out of character geweest. Agh ja. Wat deed je er aan? Precies, niks. Zelfs de sterkste katten ging er er onderdoor en allemaal door hetzelfde. Het verlies van geliefdes. Voornamelijk uit oorlogen die gestreden werden voor niks. Ze schudde haar kopje. ''En nu is Crystalstar aan de beurt. Haar dood is nog niet bekend.'' Of misschien wel. Wie weet.

Haar gezichtsuitdrukking bleef neutraal, alhoewel ze van binnen natuurlijk een vlammetje van trotsheid voelde bij het aanzien van haar mentor's blik. Zie je wel dat ze kon opletten? Ze onthield alles wat haar verteld was, mits je het vertelde op de manier dat haar interesseerde. Vuur bespeelde je niet met vuur maar dat had de tom waarschijnlijk al door gehad. Ze vroeg ze af waarom Crystalstar eigenlijk zoveel belang in hem toonde. Zat er toch iets goeds onder die vlooienbals huid? Toen hij zijn woorden trots uitsprak kon ze bijna haar mondhoeken niet tegenhouden om toch eventjes te glimlachen. Natuurlijk was het fijn om geprezen te worden, ook al was het van iemand die je liever in een hoop stront duwde. ''Ik heb wel meer talenten dan dat hoor.'' Sprak ze vluchtig een beetje 'cocky' terug om haar kleine glimlach weer te compenseren. ''Ik geef ze alleen niet vrij aan iedereen. Ik wil de clan verassen met wat ik allemaal kan.'' Plakte ze er bij aan. Agatepaw sloeg haar staart over haar pootjes heen terwijl ze haar lichaam wat rechter zette. Ze was een moeilijke leerling en dat wist ze zelf erg goed, maar ze wist van haarzelf ook erg goed dat ze slim was. Slimmer dan andere van haar dachten. Dit stukje was enkel nog maar het begin van wat ze allemaal wel niet kon. Hermitshell vroeg als ze veder wou met dit onderwerp. Ze zag geen reden waarom niet dus knikte ze. Haar groene ogen begonnen te flikkeren. Test me Hermit.

Andere die haar onderschatte. Tja. Dat was zeker waar. En hielp het mee dat ze voordeed dat ze liever lui was dan moe? (wat ze eigenlijk ook wel echt was) Nope. Maargoed, zo was ze nou eenmaal. Ze schepte niet op, ze wou niet uitblinken en altijd in de spotlight staan. Ze wou dat katten haar zagen staan, de ware haar zagen, haar ware potentie, zonder dat ze daarvoor op de voorgrond moest stuiteren om op te vallen. ''Of andere zijn te blind om ware potentie in te zien in katten die niet hielenlikken.'' Verdedigde ze haarzelf terug. Hermitshell was zo iemand. Die graag wel deed opscheppen en voorop stond waar Crystalstar hem het beste kon zien. Nee wat zij wou was geheel achteraan staan en dat alsnog door Crystal uit de hele menigte gepikt worden. Iemand die ondanks alles door haar heen kon zien en zag wat ze allemaal eigenlijk wel niet in petto had. De she-cat sloeg haar staart strak om haar lijf heen en keek Hermitshell met licht gespleten ogen aan. Ze was benieuwd wat hij terug zou reageren op haar reactie. "Wil je niet eens meer van jezelf laten zien? Vertel de anderen wat je allemaal weet en ze gaan je opeens een stuk slimmer vinden." Ze snoof zachtjes en trok haar kin zijwaarts. ''Ik weet al van mezelf dat ik slim ben. Niemand hoeft mij dat extra te vertellen om het te geloven.'' Het begon warm te worden op haar wangen. Ze verdedigde zichzelf met stoere woorden om haar onzekerheden te verbergen. Hermitshell begon onder haar masker te pulken en dat wou ze niet. Tuurlijk wou ze dat andere zagen wat ze wel niet kon. Tuurlijk wou ze horen dat andere trots waren. Maar zoals ze daarnet al zei; ze wou dat ze het zelf begonnen in te zien zonder dat ze moest pronken. En als ze het op een dag zouden inzien en het tegen haar zouden zeggen, dan zou ze haar gezicht strak houden. Zoals nu, zoals altijd.