Aapje spelen [Open]

Agatepaw wipte enkele keren met haar achterpootjes in haar ingedoken houding. Een kleine koolmeesje zat rustig zijn verenpak recht te strijken op een laag hangende tak. Vanaf hier op de grond zou er eventueel bij kunnen komen met een goeie sprong. Ze bereide zichzelf daarom op voor de sprong door geluidloos haar spieren op te warmen. Ze had dit geleerd van haar eerste mentor maar er was niet veder op ingegaan. Ging ook moeilijk terwijl iemand dood was. Met Hermitshell had ze ook nog niet veder aan haar techniek gewerkt en daarom was haar slagingspercentage wat lager dan gemiddeld bij haar leeftijdgenootjes. Het maakte haar chagrijnig maar dat was vooral voor de buitenwereld te zien, eigenlijk was ze er juist een beetje verdrietig over maar dit wou ze niet laten merken aan de rest. Agatepaw snoof de gedachten boos weg en sprong languit naar de tak waar het koolmeesje zat. Haar poten waren uitgestrekt met uitgeklapte nagels terwijl ze zo omhoog stoof. Ze had ook haar kaken van elkaar zodat ze met haar tanden de vogel pakken kon. Het gebeurde alleen net iets anders dan dat ze had gepland. Agatepaw had te laag gesprongen en reageerde automatisch door haar kaken dicht te slaan rond de tak. Stom natuurlijk maar ja het was een reflex geweest. Haar tanden hadden het schors diep te pakken en nu bungelde ze een paar kleine centimeters van de grond af. Het koolmeesje was natuurlijk weggevlogen en ze zwoor dat ze hem in de lucht kon horen lachen terwijl ze daar zo hing.

Daar hing ze dan.. God zeg. Ze kon haarzelf wel een facepalm verkopen. Dat ging echter niet want naja.. ze hing. Haar ogen gleden naar beneden naar de grond. Ze zag haar achterpootjes bungelen. Het was moeilijk inschatten maar ze gokte dat ze toch een stukje van de veilige grond verwijderd was. Oh god. Normaal had iemand zich allang los gelaten maar ze moest toch toegeven dat ze door de hoogte een beetje duizelig werd. Snel klemde ze haar kaken harder om de tak heen en haar staart sloeg tussen haar bungelende pootjes. Was ze nu echt bang om los te laten? Oh wat een verdomde watje ben je ook Agate! Ze wou grommen maar dat ging lastig. Ze wou vooral ook haar stembanden laten klinken toen ze ineens een stem hoorde. Haar blik zocht naar het bron van geluid terwijl ze haarzelf nog altijd niet losliet. Ze herkende de scherpe klank van Carrion. Hij gaf haar ook nog eens een zetje waardoor ze begon te wiegen. Ze drukte haar oren pissig in haar nek. ''Iwk trwain!'' Sprak ze lastig met de tak in haar mond die ze niet durfde los te laten. Voor geen goud dat ze hem zou vertellen dat ze het geen training was maar omdat ze een pussy was.

Ze blies een diepe ademtuig uit haar neusgaten. Een beetje zoals een paard dat deed wanneer hij gefrustreerd was. Haar staart gaf een zwiep door de trekking in haar nek die pijn begon te doen. Carrioncough liet het niet met rust en vroeg wat ze dan precies aan het oefenen was in plaats van dat hij weer zijn eigen ding ging doen. Als ze geen tak in haar bek had gehad, had ze met haar tanden gekranst. ''Bwen je Bliwnd?'' ben je blind? Mompelde ze terug tussen haar op elkaar geklemde kaken door. Ze wist niet wat ze moest zeggen op wat ze dan aan het 'oefenen' was, want het punt was dat ze helemaal niet aan het oefenen was. Met een grote mond zou zelfverzekerd lijken. Alsof ze helemaal niet bang was om los te laten na een gefaalde poging van een vangst. Carrioncough zou zelf wel iets invullen op zijn eigen vraag. Probleem = opgelost.