[Cheriey] Childhood traumas

he's not a villain, he is just a boy

Aegir begon zichzelf steeds minder te herkennen. Wie was hij? Verdween de echte hij en werd hij vervangen door iets was.. gemaakt was? Hij deed dingen die hij niet hoorde te doen, deed anderen pijn die het niet verdienden. Maar puur omdat het voor hemzelf beter uitkwam. En hij wist hoe hij het moest doen, dat maakte de maanden training die hij had gekregen steeds maar meer duidelijk. Hij wist hoe hij zichzelf moest beschermen, hoe hij de wereld van kwaad kon ontdoen. Maar keer op keer werd het duidelijk dat hij enkel onschuldigen wist te raken. Wanneer kwam het moment dat hij diegene werd wat Starclan hem had beloofd? Uitgekozen door de sterren. Piekerend liep hij naar de speeltuin, waar ze die winter, manen geleden, in hadden gewroet om te overleven. Het ware slechte herinneringen. Aegir probeerde goede herinneringen te verzinnen, en hij kwam tot de conclusie dat dat triest weinig waren. Was hij überhaupt gelukkig? Had hij dat verdiend? Hij liet zijn schouders hangen, badend in zonlicht dat de dag zo vrolijk zou moeten maken. Maar het zonlicht was schroeiend, en deed niets meer dan vlammen in hem aanwakkeren.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir hoorde iemand aankomen en het verraste hem niet toen het Cheriey was. Ze waren bijna elkaars schaduw geworden in de momentjes dat ze geen verplichtingen hadden. Zij was zijn enige vriend, helemaal nu hij Lilypool aan de kant had moeten zetten. Hij had geen keuze gehad. Zij zou haar in gevaar brengen, nog meer wat hij nu al had gedaan. Hij had het veel eerder af moeten kappen, maar hij was egoïstisch geweest. De aanraking van Cherieys kop op de zijne voelde als troost. Even sloot hij zijn ogen, ademde haar geur geruisloos in en bleef een moment in stilte zitten terwijl de poes een gesprek probeerde te beginnen. Haar ongestoordheid wilde hij ergens in meegaan, spreken alsof er niets aan de hand was. Hij blies zijn adem langzaam uit en keek haar even vanuit zijn ooghoeken aan, voordat hij over de groene vlakte keek. In zijn herinneringen was het altijd onder een pak sneeuw, maar nu leek het vredig en in een bepaalde manier inderdaad ook groter. ‘Misschien zijn wij wel gewoon kleiner geworden,’ miauwde in een poging tot een grap terug. Hij draaide vervolgens zijn kop weer naar Cheriey. Deze plek kon verdoemen. Het was nooit een thuis geweest. Zijn thuis was nergens meer op dit moment. Hij keek haar onderzoekend een moment aan en wist niet echt wat hij moest zeggen. ‘Cheriey.. Ben ik veranderd?’ Hij wist niet meer wie hij was, en hij snakte of zij het hem kon zeggen.

he's not a villain, he is just a boy

Misschien was het wel dat Aegir zich kleiner voelde bij haar. Kwetsbaarder, terwijl zijn dagelijkse bestaan juist zo'n verschrikking was geweest. Alles wat hij had gedaan waar hij dacht gelukkiger van te worden, blies op in zijn gezicht. Lilypool. De katten die hij om het leven had gebracht puur omdat hij er anders zelf slechter van zou worden. Onschuldige zielen. Nevada.. Die RiverClan apprentice wiens naam hij niet eens wist. Het bewees maar één ding. Dat hij als hij wilde een kille moordenaar kon zijn. Dat hij de kracht bezat. Maar het bewees ook dat hij laf was. Nog nooit had hij tegenover een waardige tegenstander gestaan. Soms wenste hij dat het een keer gebeurde, dat hij het onderspit zou delven en dat het klaar was. Maar dat kon hij Cheriey niet aandoen. Nee, zijn sneue problemen verbleekten bij de hare. Zij had echt verlies gevoeld, datgene wat je hart dwars doormidden scheurde. En ze had erbij moeten staan en ernaar moeten kijken.
En toch was zij juist degene voor hem als hij zich verschrikkelijk voelde. En met die rustgevende stem vertelde ze hem dat hij niet veranderd was. Hij keek met een diepe frons naar haar toen ze vertelde dat zij er ook voor hem zou zijn. En hij voor haar. En dus haalde hij diep adem en keek haar aan. ‘Ik heb zulke, zulke stomme, dingen gedaan.’ En dus besloot hij op dat moment, dan en daar, om zijn hart volledig te luchten. Want hij kon het gewoon niet voor zichzelf houden. Hij moest iemand hebben die hem zou vertellen wat hij moest doen, want hij kon het bij de sterren niet zelf verzinnen. ‘Ik ben een moordenaar, Cheriey. En ik weet dat ze dat van me willen, maar ik voel me zo laf.’ Hij snauwde het laatste woord. ‘Ik heb een RiverClan apprentice vermoord omdat 'ie me betrapte met Lilypool. Ik weet niet waar ik mee bezig was. Ik geloof niet eens dat ik van haar hou, maar..’ Ja, ze was een vriendin van hem geweest, en hij hield van haar op die manier. Maar dat was in een vorig leven. En op dat moment snakte hij naar die herkenbaarheid. Dat gemak en die geborgenheid. En hij had zich erin mee laten gaan. ‘En die dag dat ze.. Dat ze ons zag realiseerde ik zoveel.’ Zijn ijsblauwe ogen keken weer naar haar. ‘Ze vertelde me dat ze zwanger was en ik was verschrikkelijk. Ik zei dat ik er niets mee te maken wil hebben omdat ik dat niet kan. Want ik breng hen alleen maar in gevaar..’ En hij slikte toen een keer, terwijl hij de moed bij elkaar schraapte om het volgende te zeggen: ‘En ik realiseerde me die dag ook iets veel belangrijkers. Want ik hou niet van haar.. maar.. van jou.’

Rood op Witte ondergrond. Sneeuw onder bloed. Scharlaken rode plassen die voor altijd op haar netvliezen gebrand stonden. Aura's ziel had haar lichaam verlaten voor hun ogen kruisen konden. Zelfs in haar laatste momenten had ze geen steun aan d'r zusje gehad. Ze had zich nutteloos gevoeld. Ze had gerouwd en zou voor altijd blijven rouwen. Want toen haar zusjes stierven en haar moeder hen de rug te keerde, was ook zij gestorven. Ze kon zich geen leiden erger voorstellen dan het verliezen van eigen bloed, eigen familie. Kon zich geen monsters erger voorstellen dan zij die je familie ontnamen en je de rug toekeerde. Want niks was erger. Niemand was erger dan monsters zo als Aegir.

Ze had van hem gehouden. Dat was het ironische. Ze had steun bij hem gezocht toen ze het nodig had en nu hij het bij haar zocht? Toen hij opbiechtte wat hij op zijn kerfstok had staan...er was een dikte er was een dunte, waar zij de grens legde. En terwijl ze hem bezorgd aan keek, was het enkel het breken van haar eigen hart dat medeleven in haar ogen liet weerspiegelen. Want hoe kon ze nog iets voelen voor hem? Wanneer hij een ander aan kon doen wat haar aangedaan was? Hoe kon hij een ander hetgene aan doen terwijl hij de consequenties er van op haar gezicht had kunnen aflezen? Ze zag het allemaal voor haar. Familie en vrienden die hun geliefde kleine paw dood aantroffen. Geen antwoorden, geen leven. Geen kans op rechtvaardigheid. Oh dat. Dat brak haar hart zo veel meer dan Aegir horen zeggen waar ze al die tijd op gewacht had. Die zoete woordjes waarnaar ze gesnakt had. Het betekende niks meer voor haar behalve teleurstelling en dooie dromen.

Het leven was niet eerlijk, het was waar. Zeker voor haar had het vaker dan nooit oneerlijke trucjes uitgehaald. Het had haar flink genaaid, if u will. Manen lang was ze enkel een pion in het alles geweest. Héén en weer geduwd. Om gegooid, opgeraapt- Haar blik ruste op de kater voor haar. Nooit had ze zelf keuzes gemaakt. Nooit had ze overwogen haar eigen loper weg te zette. Nooit had ze durven dromen de wereld naar haar eigen poot te draaien. De wereld zou niet rechtvaardig zijn. Zou nooit aardig worden, zeker niet als je die lieve sterretjes niet aan je klote zijde had. Dus- iets in haar veranderde, iets dreef naar boven. "Oh aegir..." fluisterde ze zachtjes, zoetjes "H-het feit dat je je zelf er laf om noemt-dat zegt al zo veel- je bent geen monster" ze glimlachte, keek de kater zwakjes aan. Ja hij noemde zich zwak...maar ging ook meteen door over zichzelf, zijn gevoelens naar de riverclanner..naar haar. Dus hoeveel spijt had hij werkelijk? Ze liet haar zorgzame ogen op de zijn vallen "I-ik hou ook van jou...door dik en dun" En met die gelogen woorden drukte ze zich tegen hem aan. Liet haar brandende blik op hun koude omgeving vallen.

Aegir was de kater die haar meerdere keren had opgeraapt. Aegir was er altijd voor haar geweest, het was waar. Maar rechtvaardigheid zou niet van zelf komen. Moord was moord. Familiie en vrienden vonden een dooie apprentice, gedood om niks. Hij had andere aangedaan wat haar eerder ook kapot gemaakt had.

Aegir was de kater van wie ze ooit gehouden had
En wanneer de tijd juist was,

Was Aegir het monster die ze zou slachten.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir zijn woorden waren eruit voordat hij er erg in had. Voordat hij ze ook maar echt overdacht had. Hij had zijn mond geopend en de hele waterval kwam eruit, alles wat hem zo ontzettend zwaar op zijn hart woog. En toen hij eenmaal was begonnen, kon hij niet meer stoppen. Het nieuws van de moorden, van zijn ongeboren kittens, maar vooral dat allerlaatste. Dat allergrootste. Iets wat zo mooi en puur en gelukkig zou moeten zijn. Liefde was een mooi iets toch? Het mooiste wat je iemand kon geven? Waarom voelde hij zich dan zo… misselijk. Want ergens wist hij dat Cheriey ook wel iets voor hem moest voelen. Want hij kon dit zich niet allemaal voorstellen toch? In pijn groeide men samen. Hij had het diepste van haar gezien, en nu opende hij zich. Tot de laatste zenuw en pees die hij bezat, ze mocht hem zien.

Waarom was hij dan zo bang? Hij durfde haar bijna niet aan te kijken. Twee, verschrikkelijk hoopvolle ogen keken haar aan. Smekend. Zeg ja. Zeg ik ook van jou. Zeg dat je me vergeeft. Zeg al die dingen, alsjeblieft. Wees er voor mij. En laat me van je houden. God, het was zo ontzettend veel om van haar te vragen. Maar als ze het zou toelaten, zou hij haar alles kunnen geven. Hij zou haar beschermen. Hij kon het! En al zou hij ervoor over lijken moeten gaan. Al werd het zijn dood. Dan had hij in ieder geval nog iets nobels gedaan in zijn leven.

En toen er eindelijk woorden uit haar mond kwamen, voelde het eerst dat het zou volgen met iets in de trant van: “Jij stomme idioot, wat denk je wel niet?” Maar toen de volgende woorden volgden, was de opluchting op zijn gezicht zo duidelijk als een donderslag op heldere hemel. Hij was geen monster? Van ontlading kwam er een klein lachje van hem af. Hij durfde haar blik weer op te zoeken, en hij kon wel janken. Zijn gezicht leek te zeggen: echt? Meen je dit? Is dit de realiteit? Iemand moest hem knijpen. Hij geloofde bijna niet dat alles op zijn pootjes terecht leek te komen. In zijn stoutste dromen was dit enkel gebeurd, misschien was het ook aan dat sprankje hoop dat hij zich had vastgehouden en uiteindelijk had opgebiecht. Hij was een bom die op ontploffen had gestaan.

En toen kwamen de meest zoete woorden uit haar mond. En het klonk zo buitenaards, maar oh zo prachtig. Nog nooit had iemand dat tegen hem gezegd. Misschien zijn vader, zijn echte vader. Was dat zo? Maar niet zo.. zoals Cheriey het nu deed. Hoe haar kleine stemmetje het zij, en opeens alle sterren uitlijnden, alle beloftes op een goed einde opeens mogelijk leken te worden. Ze hield van hem. Ze drukte zich tegen hem aan. Zijn hele pels tintelde van boven naar onder op te plekken waar ze elkaar aanraakten. Nu was hij echt aan het janken. Hij duwde zijn gezicht direct in haar nek om de tranen te verbergen, maar zijn schokkende schouders verraadden wat hij deed. Maar het was niet van verdriet. Van opluchting, van geluk. ‘‘Je maakt me zo… zo gelukkig, Cheriey.’’ Hij wist niet hoe hij het anders kon beschrijven. ‘‘Ik zal goed voor je zijn. Ik beloof het. Ik zweer op alles wat me heilig is.’’ Op alle beloftes van StarClan dat hij groots zou zijn. En op haar. Want zij was mooier dan alles wat de sterren hem ooit konden vertellen.