∆ [RECONNAISSANCE] The Lodging Of The Army

Met zijn kop licht in zijn nek gedrukt keek hij omhoog. Zijn lichaam stond op de grond met enkel zijn voorpoten op de eerste trede van de trap. De trap was enorm in vergelijking met de kleine fragiele kat. Toch beangstigde het hem niet. Het gaf hem juist het gevoel van grootsheid. Hoewel zijn lichaam klein was was zijn geest, zijn brein, zijn ambitie en al het andere dat in zijn misvormde lijfje zat dat niet. Met een rol van zijn scherpe schouders stapte hij de volgende trede op. Het gesteente waarvan de trap gemaakt was voelde kil en hard en was enorm verwelkomend voor de tom. Zijn lichaam voelde namelijk alsof deze onder een vuur gehouden werd. Zweetdruppels zouden langs zijn voorhoofd hebben gelopen als zijn vettige vacht niet zijn huid bedekt had. Zijn staartje begon te trillen. Zo snel zelfs, dat je het beter vibreren kon noemen. Met elke stap die hij klom werd er een stoot van adrenaline in zijn borstkas getrapt. Zijn doel kwam steeds dichterbij. Steeds dichter, en dichter, en dichterbij.. Zijn neusvleugels spreidde zich en zijn lippen perste zich op elkaar om niet bij Peril's aanwezigheid een gilletje van plezier uit te roepen. Orchis klom veder omhoog. Zijn tempo bij elke trede steeds sneller. Peril bleef echter achter. Zij zou de ruimte onder hem veder inspecteren. Nu kon hij in alle rust de rest ontdekken en claimen als de zijne. Niet alleen zou dit allemaal van hém worden, ook hij zou bekend staan dat hij dit gevonden had. De eerste General van de Elite die zijn leger eindelijk veder wist te brengen dan een paar vervallen schuurtjes op een grasveldje. Oh ze zouden groot worden. Machtig.. Een échte leger zou hier gecreëerd worden. Orchis sprong de laatste trede op en stond eindelijk boven aan. Heel kort schoot zijn ogen naar beneden toe. Hier boven was het zo donker van de schaduwen waardoor zijn blauwe kijkers het enige was wat je zo kon zien als je van beneden af keek. Hij zag hoe Peril bezig was met wat troep op te ruimen, precies zoals hij opgedragen had. De grijze she-cat kon het beter niet in haar kop halen weer zijn grenzen te overtreden. Eventjes bleef hij nog staan, hield haar nog kort in de gaten, tot hij zich nu volledig omdraaide en ruimte creëerde tussen hem en de trap. De overloop was even breed als de trap maar kort. Hij stond al bijna met zijn neus tegen een donkerhouten deur aan. Zijn ogen vernauwde zich lichtjes en onderzoekend gleed zijn blik over de deur heen. De deur stond op een klein kiertje en er lag was oude zooi op de grond, zoals onder andere oud papier en andere onbekende twoleg spullen. Hij trapte het met zijn voorpoot aan de zij om naar de kier van de deur te komen. Bij de kier stak hij zijn snuit als eerste doorheen. Nam de geuren in zich op die de onbekende ruimte in zich droeg. Er was niks geks te ruiken naast muffigheid en stof. Orchis drukte zijn snuit veder naar binnen waardoor zijn kop langzaam volgde. De deur kraakte en piepte bij de beweging. Het had al in jaren niet meer bewogen en door de vocht was het hout gaan uitzette. De tom knipperde een enkele keer met zijn ogen toen het beeld van de ruimte begon te vormen. Het was hier lichter dan op de overloop door een grote raam die meteen zijn aandacht trok. Door het raam heen viel enkele lichtstralen naar binnen en zag hij ook wat wild groeiende plantjes door de plinten heen komen. Orchis hield zijn blik los en keek snel een keertje van links naar rechts om de deur heen. Geen tekens van aanwezigheid was er te zien. Hij stapte nu geheel naar binnen. De deur opende zich veder door zijn lichaam die er door heen duwde maar viel daarna weer langzaam terug in zijn oude positie toen Orchis er volledig doorheen gestapt was. Er was veel te zien, ondanks dat de ruimte niet enorm groot was. Er stond een stevige houtenbureau verschilferd door de jaren heen met oud papierwerk over hem heen geplakt. Kartonnen dozen leunde tegen hem aan en zelfs planten waren als slangen erdoor heen geweven. Orchis stapte er dichter naar toe en bracht zijn kop zijwaarts om er langs heen te kijken. Daar zag hij een stoffige bruine bank staan. Tegen de muur aangedrukt waar het raam zat. Orchis stapte er heen en liet zijn botterige lichaam er tegen aan schuren alsof hij een partner probeerde te verleidde. Zijn geur verspreidde hij al snel over de bank heen en na enkele minuten zelfs de gehele kamer. Natuurlijk. Hij claimde het meteen als zijn eigen. Alles was immers van hem.. Na zijn ronde door de kamer heen sprong hij de bank op. Een stoflaag stoof op en sprankelde over zijn al eigen stoffige vieze lichaam heen. Hij keek er niet van op. Normaal had hij er ook niet naar opgekeken maar nu, nu had het raam zijn aandacht volledig gegrepen. Zijn lippen vielen van elkaar af en zijn kaak volgde. Zijn staart stond kaarsrecht overeind in hoeverre dit met zijn bollige konijnenstaartje kon. De General klom veder de bank op zodat hij met zijn neus tegen het glas aangedrukt zat. Orchis greep zijn adem vast en zijn ogen konden niet wijder open dan nu. Wat hij zag was geweldig. Hij kon het bijna niet geloven zo perfect was het. Het raam keek uit over de plek waar hij Thornstar gevonden had. Hij kon alles zien vanaf hier. Het gehele binnenplaats.. De zwembad, de duikplanken en alles daar omheen wat in die ruimte plaatsvond.

Dít, dit was de plek wat de Elite als de handbasis zou gebruiken; als de openplek, waar hij de ceremonies zou houden, waar ze zouden eten en alle andere ongein die gedaan werd in het midden van het kamp.
Dit.

Dít zou zijn Main Base worden van zijn militaire grond. En de plek waar hij zich nu in bevond zou zijn Headquarters zijn. De plek waar hij zou slapen, waar hij zijn plannen in rust kon uitwerken en vooral.. waar hij zijn clan in de gaten kon houden van bovenaf. Het was perfect.. Niemand zal meer onder zijn ogen vandaan komen.