The dawn bringing light

Crystalstar had nogal een bom laten vallen toen ze Carrioncough als plaatsvervanger voor Blueflower had aangesteld. Maar… Een leiders woord was wet en er was weinig wat de anderen er tegen in konden brengen. Plus na verloop van tijd zou RiverClan ook zwak lijken zonder een deputy aan hun zijde, dus Silverfall begreep de beslissing wel. Dat wilde niet zeggen dat het voor sommige katten niet moeilijk kon zijn en ook al was Silverfall iemand die haar emoties vrij goed kon filteren, toch had ze ook wel begrip voor zij die dat niet konden. Kiwipaw was daar duidelijk eentje van. Het was niet haar bedoeling geweest om de jonge kat te volgen en ergens had ze het idee dat ze beter gewoon verder kon gaan met haar taken, maar toen ze de sombere uitdrukking op het gelaat van de jonge apprentice zag, kon ze het niet over haar hart verkrijgen om door te lopen. Kiwipaw was immers een Clanmate en die zou Silverfall niet zomaar negeren. ”Hey,” maakte ze haar aanwezigheid bekend door te zeggen. ”Gaat het een beetje?” Natuurlijk ging het niet, maar het leek haar verstandiger om gewoon voorzichtig te beginnen. Als ze dan afgescheept zou worden, kon ze altijd nog omkeer maken.

Silverfall gaf een knikje toen Kiwipaw aangaf dat het niet goed ging. ”Ik denk dat je er niet slecht aan doet door je gevoelens te benoemen zoals ze zijn,” sprak ze op een rustige toon. Je had van die katten zoals Cottonflower die hun woede en verdriet verborgen achter een grote bek en katten die hun verdriet en woede verborgen door te doen alsof er niks aan de hand was, maar de grootste blijk van sterkte was nog altijd durven toegeven dat het niet ging. Aan de juiste katten, that is. ”Ik hoop dat je weet dat dit niet voor altijd zal zijn. Crystalstar mag misschien een vervangende deputy hebben benoemd, maar dat wil niet zeggen dat we niet allemaal hard aan het werken zijn om je moeder te vinden en terug naar de Clan te halen.” Ze deed een paar stappen vooruit zodat ze naast het liggende lichaam van Kiwipaw kwam te staan en richtte haar blik naar voren. ”Ik denk dat ik je leed met geen enkele woorden kan verzachten, maar ik hoop dat je weet dat je buiten je biologische familie ook nog een andere, grotere familie hebt, Kiwipaw.” Ze draaide haar kopje zodat ze op de apprentice neer kon kijken. ”Heel RiverClan is je familie en het is belangrijk dat je je familie niet wegduwt, hoe moeilijk dat soms ook is.”

De zachte woorden waren makkelijk opgevangen door Silverfall omdat ze zo dichtbij stond en met een lichte frons richtte ze haar blik naar Kiwipaw. Ze moest toegeven dat ze veel te weinig met de katten binnen haar Clan bezig was om interne drama tussen de katten op te merken. Natuurlijk had ze wel door dat er spanningen hingen en kon ze ook makkelijk lezen waar de kittens van Blueflower mee zaten, maar ze was niet echt op de hoogte van drama dat zich tussen de katten in haar Clan af had gespeeld. Ja, ze was mee met het grootste gedeelte van het verhaal en de drama, maar ze bekommerde zich simpelweg niet genoeg om ook nog de gesprekken tussen de katten van haar Clan af te luisteren of zich ermee bezig te houden. Dat was een attitude dat ze op dit moment wel als kiespijn kon missen. ”Waarom denk je dat?” vroeg ze uiteindelijk dan ook na een korte stilte, haar amberkleurige ogen richtend naar de apprentice.