I'm a knight like this

<sub>Een vermoeide blik lag in Dim's ogen. Ze had vannacht niet goed geslapen en had juist vandaag een dubbele training gehad, wat resulteerde in dat ze bekaf was. Met een zachte huff liet ze zichzelf in haar nest vallen. Helaas stond de zon nog aan de hemel; pas over een paar uur zou deze ondergaan. Dit betekende dat diens stralen vol de den in schenen. Geërgerd kneep ze haar ogen dicht tegen het felle licht - echter zag ze dit nog, zelfs met haar ogen dicht werd haar omgeving niet zwart. Een zucht rolde over haar lippen, waarbij ze zich op haar rug rolde en haar ogen weer opende. Haar poten trok ze op, zodat deze op haar borst lagen.
- Tidepaw 1st</sub>

Tidepaw had haar zus de apprentice den zien ingaan, ook al was het midden op de dag en scheen de zon nog met volle goesting. De jonge kattin fronste, lichtjes bezorgd, en volgde de donkerkleurige kattin naar binnen. Dimpaw leek geïrriteerd door het licht dat in haar ogen scheen en zag er vooral heel moe uit. Zwijgend legde Tidepaw zich naast haar zusje, op zo'n manier dat ze met haar grote lichaam het licht blokkeerde. Zelfs als Dimpaw nu zou gaan slapen, zou ze dat niet erg vinden, want ze was hier bij haar en dat was het belangrijkste.

Ze hoorde de pootstappen van Tide haar kant opkomen - die herkende ze uit duizenden. Ze bleef op haar rug liggen, maar keek wel ondersteboven richting de ingang van de apprentice den. Haar zus blokkeerde de zon en een glimlach trok over haar snuit heen. Ze gaapte vermoeid, maar besloot dat ze nog even met haar zusje zou praten voor ze echt zou gaan slapen. "Hé, Tide," sprak ze warm terwijl ze haar poot uitstrekte en die kort tegen de borst van de ander aanlegde in haar begroeting. Alleen bij Tide hoefde ze echt niet na te denken over wat ze wilde zeggen, hoe ze zich moest gedragen enzovoorts. Alleen bij haar zus voelde ze zich honderd procent op haar gemak. "Hoe was je dag?" vroeg ze dan ook, oprecht geïnteresseerd.

Maar haar zus leek nog geen nood te hebben aan slaap, toch niet meteen, en dat maakte haar eigenlijk wel heel gelukkig, want in stilte zitten was toch altijd net een beetje eenzamer dan met iemand praten. "Goed.", antwoordde ze Dimpaw. Enkel bij haar was er bijna geen enkele hakkeling in haar stem te merken - misschien omdat ze zich altijd perfect op haar gemak voelde in aanwezigheid van haar zus. "V-veel getraind. En d-de jouwe?", vroeg ze, want als Dimpaw er zo moe uit zag had ze vast een hele drukke dag gehad en daar was ze wel benieuwd naar. Tidepaw miste de tijd dat ze elk moment van elke dag samen konden besteden.

Haar zus kwam naast haar zitten en Dim glimlachte toen de ander zei dat haar dag goed geweest was. Dim gunde de ander de wereld, dus het feit dat ze een goede dag gehad had maakte haar gelukkig. Tide vertelde dat ze veel getraind had, en geïnteresseerd trokken Dim's oortjes overeind. Echter ging de ander hier niet verder op in. Hmm..? "Ik had een dubbele training, vanmorgen vroeg eruit om te oefenen voor de final assessment en vanmiddag vechttraining," legde ze uit waarna ze met haar poot tegen de lucht boven haar aantikte. "En ik had vannacht niet goed geslapen, dus ik was al moe, nu ben ik bekaf," vervolgde ze met een zucht. "Wat voor training had jij?"

Dimpaw had hard gewerkt en niet goed geslapen vannacht, dus was ze heel moe. Tidepaw snorde zachtjes en herlegde zich wat, zodat ze comfortabeler lag, haar vacht tegen die van haar zus. Ze voelde zich warm en veilig; de vermoeidheid in haar poten gaf haar een loom en gezellig gevoel. Dit moment zou voor eeuwig mogen duren. "W-we deden v-vechttraining. D-daar b-ben ik v-v-vreselijk in.", antwoordde ze met een lichte zucht. Tidepaw was het soort kat die graag meteen ergens goed in was; dan vond ze het leuk. Maar het kostte haar veel moeite om te jagen en te vechten, dus vond ze die dingen niet heel leuk. Het leek alsof haar lichaam niet altijd luisterde naar wat ze wou doen - en ze raakte ook altijd heel snel afgeleid. Maar ze probeerde, ze werkte eraan, hoe vervelend ook was. Zo goed als Dimpaw zou ze waarschijnlijk nooit zijn.

Tide kwam wat meer tegen haar aanliggen en tevreden zuchtte Dim. Haar zus vertelde over haar training, en Dim knikte op haar woorden. Het was lastig voor Tide om de trainingen bij te houden doordat ze zo onhandig was. Dit was voor haarzelf natuurlijk het vervelendste, maar ook voor Dim was het lastig aangezien haar trainingen wel erg goed verliepen. Dat maakte dat het gesprek over trainen misschien wat moeizamer verliep tussen hen. Maar ze had niet het gevoel dat Tide het haar verweet dat ze beter was. "Denk je dat het zou helpen als wij ook is samen zouden trainen?" stelde ze voor. "Of zou je dat juist stom vinden."

Dimpaw vroeg of ze het fijn zou vinden om ook samen eens te trainen. Daar moest Tidepaw natuurlijk niet heel lang over nadenken. "Lijkt m-me s-s-superleuk!", antwoordde ze enthousiast, met een blije glimlach op haar snuitje. Ja, dat leek haar geweldig; misschien wel net wat ze beiden nodig hadden. Ze konden zo weinig tijd samen besteden met alle trainingen, terwijl haar zusje haar allerbeste vriendin in de hele wereld was. Niemand kon zo dichtbij komen; en toch leek het alsof ze steeds verder uit elkaar dreven. Tidepaw haatte dat gevoel. "K-kan je morgen?", stelde ze meteen voor, met grote enthousiaste oogjes. Ze zou er geen gras over laten groeien!

Oh gelukkig, haar zusje was niet beledigd over haar vraag. Integendeel; ze wilde graag samen trainen. Een glimlachje trok over haar gezicht terwijl ze haar zus een lik over haar oor gaf. Toen die aan haar vroeg of ze morgen kon, knikte ze. "Hmmhmm, 's ochtends," humde ze zachtjes waarna ze haar ogen weer sloot. Als ze morgenochtend samen nog wilde trainen moest ze vroeg op. Het liefste ging ze dan nu vast slapen. "Of vannacht, kan ook," bedacht ze zich toen plots. Dan kon ze nu even slapen, training, slapen, en dan 's middags weer met haar mentor trainen. Ze keek even opzij naar Tide, wat wou die?

Dimpaw ging akkoord, en deed er zelfs nog wat bij: vannacht kon ook. Ooh! Dat klonk geweldig! Tidepaw knikte opgewekt, haar blauwgroene oogjes glinsterend in het donker. "Ja! Even d-d-utje doen d-dan?", stelde ze voor, want Dimpaw zag er nog steeds best moe uit van vandaag en ze wou ook niet dat ze te veel hooi op haar vork nam. Dan zou ze zich schuldig voelen, al ze morgen te moe was voor haar training. Tidepaw wist immers hoe belangrijk het voor Dimpaw was om hard te werken.

Tide knikte op haar voorstel waarop Dim ook knikte. Oké, afgesproken. Dan deden ze dat. Haar zus stelde voor om een dutje te doen en ze humde - graag. Ze rolde van haar rug af met een oeff en rolde zich op haar zij, waarbij ze haar poot beschermend over haar zus heen legde en zich met een tevreden zucht tegen haar aan nestelde. "Slaap lekker," murmelde ze waarna ze haar ademhaling rustig maakte. Hoe snel ze echt in slaap zou vallen was nog maar de vraag, maar alleen zo liggen was al rustgevend.

Dimpaw knikte en rolde zich anders, naar een comfortabelere positie, haar poot over haar Tidepaw heen geslagen. Dat was een beetje awkward, omdat Tidepaw wel een stukje groter was dan haar zusje, maar dat hield geen van beiden tegen. De rosse kattin nestelde zich ook wat dichter naar haarzusje toe, begroef haar kopje in diens vacht en krulde haar staart om haar heen. Ze leken ze net één hoop kat, met een vacht die grotendeels rood en wit was maar ook wat zwart had. Hoewel ze niet heel moe was, sloot Tidepaw haar ogen en ontspande ze zich. Ze voelde zich veilig en geborgen. Ze wou dat dit moment voor eeuwig zou duren.

Het duurde best een tijdje voordat Dim echt in slaap viel, ondanks haar vermoeidheid. Ze zou niet zeggen dat ze echt slaapproblemen had, maar het kwam haar in ieder geval ook niet gemakkelijk. Toen ze uiteindelijk in slaap viel, wist ze een aantal uurtjes te rusten. Echter maakte het geluid van pootstappen haar na een tijd wakker. Slaperig hief ze haar kopje op om richting de uitgang van de den te kijken. Het was nacht en het grootste deel van Shadowclan was naar bed vertrokken. Toen ze haar oren spitste wist ze waar het geluid van pootstappen vandaan gekomen was; er ging een nachtpatrol op stap. Zachtjes tikte ze haar zusje aan. "Tide, wakker worden," miauwde ze zachtjes, zodat ze haar leeftijdsgenoten in de den niet zou storen. "Het is nacht, wil je nog trainen?"

Uiteindelijk moest ze toch in slaap gedommeld zijn, want toen Dimpaw haar wakker maakte was het donkerder en drukker in de apprentice den. Even was ze gedesoriënteerd; ze lag namelijk niet in haar normale nest; maar toen wist ze het weer. Oh, ja, ze zoude gaan trainen! Tidepaw knikte enthousiast en stond voorzichtig op. De weg naar buiten leek ineens heel ver en geblokkeerd door haar leeftijdsgenoten. Ze zou sowieso over iemand vallen; Tidepaw was best onhandig en ook nog eens groter dan ze zelf besefte. Toch begon ze stilletjes zich een weg naar buiten te banen, even achterom kijkend of Dimpaw volgde.

Het duurde ven voor Tidepaw reageerde, maar uiteindelijk knikte ze enthousiast waarbij Dim de slaap uit haar ogen knipperde. Oké, dan zouden ze gaan. Ze keek toe hoe Tide haar weg naar buiten maakte, een beetje onhandig. Ze volgde haar, soepeler en meer gewend. Ze deed vaak genoeg 's nachts een extra training, waardoor ze de weg naar buiten precies te vinden wist. Eerst stapte ze over Alligatorpaw, vervolgens over Bluepaw (daar was ze altijd extra voorzichtig bij - no way dat ze die wakker wilde maken), toen Adderpaw (waarbij ze de neiging moest onderdrukken om hem expres een tik te geven) en uiteindelijk ging ze nog langs Howlingpaw en Quailpaw, die altijd vlak naast elkaar lagen. Na dit hele gebeuren keek ze op richting Tide. Was het haar allemaal goed af gegaan?