Better times ahead

Shrimpnose had het een fijn gesprek gevonden in StarClan, ook al was het van korte duur geweest. Ze had een Prophecy ontvangen, die niet slecht te lezen viel. Ze hoopte dan ook van harte dat het zo was, dat het alleen een boodschap van positiviteit was. Ze had het er met Mousepaw ook over gehad, op de weg terug. Hoewel het geen Prophecy van terror en horror was, vond ze het toch belangrijk het te bespreken met de Leader en Deputy. Dus had ze de twee bij elkaar gevraagd in de Leaders Den. Een lichte zweem van een glimlach sierde haar snoetje, blij dat ze was om iets positiefs mee te delen.

Highrank club <3

Natuurlijk was ze blij om haar vriend en deputy te zien, en de duw die ze kreeg ontwaakte zelfs een kleine glimlach. Maar de gevoelens lagen nog steeds als een steen in haar maag. Het had allemaal opgebouwd, had haar vervuld met een tintelend soort verlangen. En in de plaats van dat gevoel was er nu alleen nog maar leegte over. Ook het feit dat ze haar dochter, met wie ze nogal een afstand had ontwikkeld, onder ogen moest komen maakte haar humeur niet beter. Desondanks verwelkomde de Leader de twee medicine cats beleefd, en knikte naar Carrioncough's ontbijt. Hij was een lieve kater, wat anderen ook dachten. Direct zag ze het moeilijke gezicht van Mousepaw, en bij het horen van haar zachte, verdrietige stem sloeg haar moederinstinct toe. Toch kon Crystalstar niet naar haar dochter toe, kon ze haar niet troosten. Het was te diep gegaan om nu verholpen te worden, en ze moesten zich nu naar hun rangen gedragen. "Vertel, Shrimpnose, nieuws van Starclan?"

Shrimpnose knikte de Deputy vriendelijk toe toen hij binnenkwam. Het ontbijt wat hij had meegebracht was ook een aangename verrassing. Shrimpnose aarzelde heel even, maar snoepte toen toch een paar kleine hapjes van de vis. Mousepaw leek wat terneergeslagen te zijn en Shrimpnose vroeg zich af waarom precies. Ze hadden nog niet in details kunnen praten over de droom, misschien dat ze dat later nog eens zouden doen. Nu was het tijd om het nieuws te brengen, waar Crystalstar haar ook vriendelijk aan herinnerde. Dus slikte ze snel de vis door en knikte, weer overeind komend. 'Gelukkig is het geen slecht nieuws,' miauwde ze met een glimlachje. Het was duidelijk dat ze opgelucht was. De boodschap was zover ze wist bij iedere Medicine Cat aangekomen, dus dat maakte het alleen maar beter.

'As you watched your territory flow away in an endless torrent, cleansed from blood shed in situations so abhorrent. As the light of the dawning sun touches you with its rays, your paws may be set to walk a path towards better days.'

Ze keek de twee katten voor haar verwachtingsvol aan. Dit was goed nieuws, eindelijk, na zoveel ellende. Shrimpnose vond dat het wel een beetje gevierd moest worden. Natuurlijk mochten ze niet alle schoten laten vieren en nergens meer opletten. Maar, dat betekende niet dat ze dit puntje van positiviteit niet mochten manifesteren.

In broedende stilte ontving Crystalstar de boodschap van Starclan. Het was zo aanlokkelijk om te denken dat de boodschap volledig positief was, dat dit eindelijk de tijd was waar zij naartoe had gewerkt. Het was ook makkelijk om te aanname te maken, de korte boodschap was niet cryptisch zoals een profetie. Toch kreeg Crystalstar het idee niet uit haar kop dat het niet allemaal zonneschijn zou zijn. "Een pad richting betere dagen?" Mauwde de grijze leader, hardop nadenkend. "Ik neem aan dat dat er slechts op wijst dat we ons nog door bare-leaf moeten worstelen voordat we echt mooie dagen krijgen. Maar toch.." Ze wist niet zeker waarom ze Carrioncough's enthousiasme niet kon delen, maar het voelde nu eenmaal niet juist.

Carrioncough liet opgelucht zijn adem ontsnappen. Shrimpnose glimlachte naar hem toen hij zei dat ze het moesten vieren, en knikte. Alleen Crystalstar leek nog niet helemaal overtuigd. Ze wiebelde een beetje met haar oortjes. StarClan was altijd raadselachtig, dat klopt. Maar ze kon niet goed een dubbele betekenis uit de woorden halen. Voor ze er echter op kon reageren was Mousepaw haar al voor. Ze knikte haar Apprentice lichtjes toe, haar bedankend voor de bijval. Ook al kon het misschien op een iets minder botte toon, maar dat was voor de toekomst. 'Het is natuurlijk vanzelfsprekend dat we nu niet alleen maar regenbogen en zonneschijn krijgen,' miauwde ze rustig. 'Ik ben zeker van mening dat ons lot nog steeds ook van onze eigen poten afhangt. Als wij een oorlog gaan verklaren, zijn dat niet bepaald betere dagen namelijk.' Ze keek de Leader even indringend aan. Ze vond Crystalstar ontzettend onvoorspelbaar, en hoopte dat er niet nog een oorlog in de nabije toekomst lag. 'Laten we vooral focussen op onze eigen Clan.' Ze liet haar blauwe ogen de kring door gaan.

Natuurlijk was het haar dochter die kritiek had op de uitspraak. Het was weer niet goed om een goede doses scepticisme te hebben. Crystalstar vernauwde haar ogen tot vervaarlijke spleetjes, helaas kon ze er niet echt iets aan doen. Hier was Mousepaw niet haar dochter, maar een medicine cat in training, waarschijnlijk de toekomst van de clan, dus ze moest beleefd blijven. Nog meer giftigheid zou niemand ten goede doen. "Ik heb prima vertrouwen in Shrimpnose's oordeel. Maar je kan niet ontkennen dat Starclan niet altijd even duidelijk is met haar profetieën. Onze voorouders geven ons nu eenmaal niet alles." Het was zinloos om de wereld van Starclan te verwachten. Katten met die instelling zouden snel genoeg hun geloof verliezen bij de eerste problemen. Starclan en de profetieën moesten met respect en een kritische blik bekeken worden. De woorden van Shrimpnose zinden haar ook niet echt. Wat waren dat voor implicaties? Ja, het was zij geweest die de oorlog had aangevoerd, dat was iets wat weggelegd was voor de leader. "Ik zie geen reden voor een oorlog, zolang de andere leaders niet teveel veronderstellen van Riverclan." Dood vóór schande.