We will make it last forever

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal zijn ogen volgden al een tijdje zijn zus. Ze was ontzettend onrustig, dus hij had haar in de gaten gehouden. Hij maakte zich zorgen om haar, om alles. En er was zoveel waar ze nog niet over gesproken hadden. Hij was het hol van de leeuw binnen gekomen in een oorlog, en een executie was geen vreemd zicht voor hem, maar het was al een hele tijd geleden. De doodstraf werd in zijn jeugd nog wel eens uitgedeeld in Bloodclan, maar hier.. niet hier. Hier zou alles anders moeten zijn, toch? Na een tijd naar Evening staren, werd hij zelf ook gek van haar. Oké, hier kwam hij dan. Ooit in een verleden was hij ook degene geweest tegen wie ze haar duisterste geheimen vertelde. Nu was hij er weer, alleen dichterbij dan ooit. ‘Evening.. wacht even,’ miauwde hij terwijl hij haar pad kruiste. Twee onderzoekende, gele ogen gingen naar de hare. ‘Ben je wel oké?’ vroeg hij vervolgens op een zachtere toon. Want om eerlijk te zijn, ze was duidelijk niet oké.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Bearpaw. Dat was waar ze het meest mee zat? Alles wat haar was overkomen de laatste tijd, en haar gedachten gingen naar haar zoon. Natuurlijk, dat was wat een moeder deed. Hij knipperde een keer, en knikte uiteindelijk. ‘Natuurlijk. Wat had je anders moeten doen? Die jongen geen apprentice maken en hem verder afzonderen?’ Hij glimlachte bemoedigend. ‘Doorgaan alsof alles normaal is, is het beste wat je voor hem kan doen.’ Hij wist het zelf ook. Hij was zo ingestapt als vader voor de kittens van Vlinder. Geen vragen, geen overleg. Het was gewoon zo vanzelfsprekend om een gezin te worden. De kittens wisten ook niet beter. Het zorgde voor minder verwarring voor hen. Geen gedoe over wie hun echte vader was, waar hij was, en waarom hij niet daar was. En waarom hij dan wel. Het was simpeler geweest. Was... Maar in deze situatie. Bearpaw was al door meer heen geweest dan menig individueel in een leven niet meemaakte. Een beetje een normaal leven zou goed voor hem zijn. ‘Hij is sterk, Evening. Het komt goed.’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal glimlachte en knikte bemoedigend. Natuurlijk had hij gelijk, deze ene keer durfde hij dat te zeggen. Bearpaw zou zich vast ontwikkelen tot een krachtige warrior. Sterk en rechtvaardig en wijs. En toen die zaak afgesloten leek te zijn, overdonderde zijn zus hem met de mededeling dat hij volgende ceremonie volwaardig lid zou worden. Kort bevroor de hele uitdrukking op zijn gezicht in verbazing, terwijl ze sprak over zijn naam. Zijn.. wacht. Wat? Kortsluiting kwam in zijn kop. ‘I-ik.. Ik.. Bedankt,’ kwam er stamelend uit. Opeens was dit echt. Dit werd zijn nieuwe leven. Maar.. Zijn hart lag nog steeds bij Vlinder, maar dit was alles wat hij altijd gewild had. Alsof dit zijn levensrecht was. Thunderclan was hem bij zijn geboorte al afgenomen en nu.. nu was hij opeens al die manen later.. lid? Alle uren die hij vanuit de tweebeenplaats naar het dichte woud had gestaard. Gelukkig, dat was het gevoel dat het was om te beschrijven. Geluk met een zwart randje. Hij hoopte dat hij zich hier eindelijk zou kunnen settelen. Een thuis zou kunnen krijgen. En zijn naam? ‘Nee, hou het Rascal,’ miauwde hij toen vastberaden. Dat was het enige wat hij nog over had van zijn moeder. Bovendien, het voelde verkeerd een naam te krijgen in de naam van een geloof waar hij niet in geloofde. En dit vreemde, dwaze leventje van hem, was nog altijd zijn leven, Rascals leven, en het was niet iets wat hij wilde vergeten. Thunderclan was gewoon een nieuw hoofdstuk.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Eveningstar lachte. Hij dankte alles wat haar heilig was, dat ze weer kon lachen. Dat hij haar gelukkig kon maken. Ze zei het zelfs hardop, "ik ben blij dat je je bij ons wilt voegen". Het maakte hem gelukkig, en aan de andere kant voelde het als een ijskoude wolkbreuk. Dit was zo.. zo permanent. Wat.. wat zou hij met Vlinder doen, met haar kittens? Zijn kittens, op een bepaalde manier. Zijn blik ging weer naar de leidster, die zich inmiddels tegen hem aan had geduwd en hij leunde terug tegen haar. Moest hij het haar vertellen? Niemand wist van zijn gezin, van zijn geluk dat hij achter had moeten laten. Een keuze die hij.. Zijn gele blik ging naar Eveningstar, en meteen maakte hij onbewust de keuze. Nee, hij zou het haar niet nog lastiger maken. ‘Ik ben ook blij,’ zuchtte hij dan ook. ‘Familie blijft samen.’ Hoe pijnlijk de woorden waren. Hoeveel familie hij wel niet achtergelaten had. In Bloodclan, in de Tribe. Maar eindelijk was Eveningstar tenminste niet meer alleen.}

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Evening vroeg of hij nog wel eens aan hem dacht. Hij schudde direct zijn kop. ‘Nee, niet aan hem,’ miauwde hij kil. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. ‘Wel aan onze moeder, onze zusjes, en hun kittens.’ Er was een hele familie die hij had achtergelaten in BloodClan. Maar er was niets wat hij daar nog aan kon doen. Hij had moeten rennen en nu was hij een vijand van hen. Het was destijds zijn beslissing geweest. Hij had er al lang uit gewild, al toen zijn vader leider werd en toen Cobra na hem. Het was gewoon zijn thuis nooit geweest. Maar het was moeilijk geweest om hen allemaal achter te laten en hij vroeg zich vaak af hoe het met hen geworden was. Of zij hem soms ook nog wel miste. ‘De enige keren dat ik aan hem denk, is als ik mezelf zie als vader. En dat ik het beter moet doen.’}

maybe this cage
has been a cocoon all along

Uit het niets vroeg Eveningstar of hij kittens had. Misschien had hij het door laten schemeren, en ergens voelde hij zich schuldig dat hij het haar nog niet had verteld. Het was ook eigenlijk een geheim die hij bij zich wilde houden, maar nu hij zo met zijn neus op de feiten werd gedrukt, knikte hij langzaam. ‘Ja,’ miauwde hij schor. Zijn gedachten gingen zoals zo vaak terug naar Vlinder. Hij was nog altijd over zijn oren op haar. Het was meer dan verliefdheid; het was houden van. Ze was langzaam zijn thuis geworden en hij had haar achter moeten laten, op de illusie dat dit zijn echte thuis was. En hoewel hij dit alles was wat hij wilde, voelde hij nog altijd heimwee naar haar. Ze was zijn eerste liefde en misschien wel voor eeuwig zijn enige. ‘Of.. nou ja-’ voegde Rascal er na die gedachte stamelend aan toe. ‘Technisch gezien niet. Maar ze voelden van mij. Ik voedde ze op als de mijne.’ Hij schudde even zijn kop. ‘Het is ingewikkeld.’ Maar hij hield van ze, stuk voor stuk. Zijn slimme Streep, zachte Pluis en zijn dappere Aap en strijdlustige Druif.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Eveningglow noemde het "knap". Hij haalde een keer onverschillig zijn schouders op. Hij miste ze enorm, enorm erg. En Vlinder nog wel het meest. Hij hield echt van haar, zielsveel. Haar achterlaten was het aller moeilijkste wat hij ooit had gedaan en toen pas wist hij hoe sterk liefde wel niet kon zijn. ‘Ik heb mijn kittens net zo erg laten zitten als jouw pleegmoeder jou. Als Shark mij heeft laten zitten als kind. Ik..’ Hij snoof bitter en schudde zijn kop een keer. Hij schaamde zich ervoor. Misschien had hij een optie moeten kiezen dat ze allemaal samen hadden kunnen zijn. Toch was het ook nooit de bedoeling geweest om hier voor eeuwig te blijven. Hij zou hier heengaan om het goed te maken met zijn zus en dan terug gaan naar zijn familie. Totdat hij opeens alles had gekregen waar hij altijd al van had gedroomd, wat alles enkel lastiger maakte. En toen ze vroeg of ze nog in de bergen waren, knikte hij. ‘Hm-m,’ bromde hij enkel. ‘Daar zijn ze het veiligst.’

maybe this cage
has been a cocoon all along

Wat er vervolgens uit Eveningstars mond kwam, deed zijn ogen groot worden als schoteltjes. Misschien in zijn stoutste dromen had hij daar over nagedacht, dat hij Vlinder met hem mee kon nemen en dat ze één grote, gelukkige familie konden zijn. Maar Vlinder was gevlucht uit dit gebied en hij wist enkel flarden van haar geschiedenis. Toch had hij er nooit naar gevraagd. Sommige dingen moest je gewoon achter je laten, hij was net zo geweest, en daarom ging het zo goed tussen hen. Hij had hen gewoon voorgesteld laten, samen, met zijn twee, reizend naar waar hun poten hun brachten, de wereld ontdekken. Eveningstar vroeg of ze verliefd op haar was, en hij knikte. ‘Ik hou van haar,’ bromde hij stilletjes. Het brak zijn hart om zonder haar te zijn, toch leek tijd alle wonden te helen. Maar nu Eveningstar het zo hardop uitsprak, sprongen al die wonden weer open en voelde hij weer heviger dan ooit tevoren. Hij dacht dat hij het een plekje had gegeven, had zichzelf overtuigd, maar schuldgevoel bleef altijd aan je vreten, hoe erg je het ook probeerde te negeren. En ondanks alles, schudde hij zijn kop. ‘Eef, ik wil dat niet van je vragen. Het zou een droom zijn, werkelijk. Maar.. God, ik weet niet eens of ze me ooit nog wel wil zien. Ik zou het haar niet kwalijk nemen als ze me haat.’ Hij beet op de binnenkant van zijn lip en keek naar de grond. Het zou een droom zijn. Het zou perfect zijn. En ze zouden veilig zijn, in zijn poten. En ze zouden weer iedere dag samen in de zon kunnen liggen in comfortabele stilte. Het waren die kleine momentjes die hij het meest miste. ‘Het was de bedoeling dat als jij veilig was, ik weer terug zou gaan naar de bergen.’ Hij keek verbeten weg en gromde gefrustreerd. ‘Maar alles is zo ingewikkeld nu.’

maybe this cage
has been a cocoon all along

Zijn zus sprak zo simpel. Hij mocht haar gewoon.. ophalen en dan konden ze samen zijn. Dat was alles? Het zou perfect zijn. Hij zou weer naar de bergen kunnen gaan en haar ophalen en dan konden ze allemaal samen zijn... Alleen wist hij niet of ze met hem mee zou willen. Zou ze terug willen naar deze plek? Al was het Thunderclan, er waren vast herinneringen voor haar. En als hij eenmaal daar was en ze wilde niet mee wilde, dan zou hij waarschijnlijk nooit meer terug willen gaan. Maar het aanbod stond en dat was dat. En hij vond het niet zo simpel, nee.. Het bleef ingewikkeld.

- Topic uit.