A cold leafbare breeze.. [Rainpaw.]

Langzaamaan sloop hij dichterbij zijn prooi, een magere waterrat die knabbelde op een bevroren boomwortel die boven de grond uitstak. Zijn pootjes bibberden, van angst of waarom ze dat deden, en het hele lijfje straalde een soort warmte uit. Hongerig keek hij naar het beestje en zag de kleine botjes al onder zijn huid uitsteken. Het was geen echte maaltijd, maar alles was welkom bij de RiverClan. Al maanden was de prooistapel kleiner geworden en dit zou weer een beetje energie leveren aan de Clan. Zijn klauwen begroeven zich in de harde aarde en hij wachtte totdat de wind ging liggen. Nog steeds was de waterrat bezig met de boomwortel en kon die hem niet zien, maar de wind kon hem ieder moment verraden. Hij hief een van zijn voorpoten op en hield die stil midden in de lucht. De waterrat was klaar met zijn smakeloze hapje en begon zich weer voort te bewegen. Zonder erbij na te denken sprong hij op en sloeg zijn klauwen in het lijfje, hij voelde het warme bloed over zijn poten druppelen en maakte snel zijn slachtoffer dood. Hij had iets gevangen in de zware bladkaal maanden. Trots hief hij zijn kop op en baande zich een weg door de struiken, een koude wind gleed langs zijn vacht toen hij uit het begroeide gebied kwam. Een rilling liep over zijn rug toen hij de wind voelde en hij probeerde zo snel mogelijk door te lopen. Hij mocht niet ziek worden nu, ze hadden zoveel mogelijk katten nodig die de Clan moesten voeden.
Kleine vlokjes sneeuw begonnen uit de lucht te vallen toen hij het kamp binnen kwam en hij legde snel het kleine ratje neer op de stapel, die daardoor voor een deel werd vergroot. Hij ging even zitten en likte zijn warrige vacht die onder het mos en takjes zat. Hij zakte door zijn voorpoten en sloot even zijn ogen. Na een lange zoektocht door het bos had hij maar één klein waterratje gevangen, dat was alles. Warriors zouden makkelijk een vis kunnen vangen, maar zijn vrees voor water was nog niet helemaal verdwenen. Elke keer als hij naar de rivier toe liep om te kijken of er nog vis was, werd hij herinnerd aan die training met Dreamheart. Vreselijk vond hij dat en dus bleef hij er maar een beetje uit de buurt. Hij zuchtte weer eens een keer en stond weer op, moe door al die beweging leip hij het kamp weer uit en baande zich een weg naar een plek waar de prooi vast zou schuilen tegen de sneeuw. Kon hij maar voor even weer lol hebben, spelen met een andere kat of gewoon als een kitten met zijn broertjes of zusjes spelen. Maar nee, zijn Apprentice tijd zat er zelfs al weer bijna op en dan was het pas werken. Zijn poten bleven in een laag sneeuw staan en hij keek dof voor zich uit, kon hij nog maar even gewoon lol hebben, voor héél eventjes maar..

Vrolijk liep een wit katje het kamp binnen. Tussen haar kaken bengelde een dikke vis. Rainpaw kon er niet aan doen dat ze trots was. Dit maakte haar humeur een beetje goed. Ze kon het zich nog helder voor de geest halen hoe ze hem gevangen had. Ze had zich rotgeschrokken toen ze het reusachtige beest in de rivier zag zwemmen. Haar jaaginstict nam de controle over en meteen zat ze aan de kant van het water. De volgende keer dat ze de vis zag, stak ze haar poot uit en boog haar kop naar voor om hem vast te pakken tussen haar tanden. Met veel moeite had ze om op de oever gesleept. Dus toen ze de vis op de prooistapel legde hoopte ze ook dat iemand het gezien had. Aangezien niemand haar opmerkte, was ze van plan het kamp weer uit te sluipen, maar toen zag ze Hawkpaw staan. Ze wist dat hij ongeveer even oud was als zij, en ook bijna Warrior ging worden. Reden genoeg om eens een praatje te gaan maken, vond Rainpaw. Langzaam liep ze naar hem toe. 'Hoi Hawkpaw, was je iets aan het doen?' vroeg ze voorzichtig.

-Echt sorry, sorry, sorry voor de late reactie, maar ik had echt geen inspi en geen tijd-