Eternal Doom follows after the Thunderstorm

Mizzlepaw keek op toen zijn zusje hem en hun andere siblings benaderde met een heel serieuze blik op haar snuitje. Ze hadden een moment van rust en stilte samen gehad, even kalmte in alle chaos; maar het zou blijken dat ze simpelweg in het oog van de storm zaten. Kiwipaw opende haar snuitje en vertelde verwoestende woorden. Zijn wereld bevroor - hij stond als aan de grond genageld, zijn mond open van verbazing, zijn snuit vastgevroren in een uitdrukking van geschrokkenheid. Maar uiteindelijk zag hij haar uitdrukking, de pure hopeloosheid en rauwe pijn in haar ogen. Hij slikte zijn eigen emoties in, daar kon hij nu niet mee overweg, en ging over op helper-modus. Mizzlepaw stapte op zijn zusje af en omhelsde haar, trok haar dicht tegen zich aan. Hij kon het niet bevatten, dat mama dood zou zijn, dat hij hen hun moeder afgenomen had. Want dit was zijn fout. Hij had iets anders kunnen doen, zich anders kunnen gedragen, en dan was mama nu nog hier bij hen geweest. Dat was de harde waarheid die zijn brein bedacht maar zijn hart nog verwierp; in geen tijd zou het bezinken, maar voor nu drukte hij alles weg en wou hij er gewoon voor zijn siblings zijn.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Er was nog weinig van hun gezin over. De familie die ze hadden, ooit zo groot en bruisend. Ze waren een schim met zijn allen, een soort van zwart schaap, een drift die ze in de clan hadden geslagen. Gepaard met Cottonflowers publiekelijke opstandigheid, waar ze zonder dat ze het wist haar jongere broertjes en zusjes in mee sleepte, en waar ze ongewild misschien meer problemen dan oplossingen mee maakte. Maar dat was het leven nu eenmaal, en Cottonflower was verantwoordelijk nu voor haar jongere siblings. En het enige wat ze nu kon doen was optimistisch en sterk blijven. Een schijn die snel genoeg in duigen viel.

Mousepaw had dit gezegd. Het kwam misschien uit de mond van Kiwipaw, maar Mousepaw had het verteld. Cottonflower had wel gezien dat de twee samen optrokken en de jonge warrior zag de medicine cat apprentice als een soort vriendin. Als mama bij iemand het kwam vertellen, zou het Mousepaw zijn. Ze was er niet meer. De tranen sprongen in haar ogen en ze deed haar best om niet direct in te storten. Ze schaamde zich, maar het voelde als een opluchting. Ze voelde zich schuldig, omdat ze had gedacht dat het allemaal misschien makkelijker zou zijn geweest als haar moeder dood was. De onwetendheid was steeds de stille moordenaar geweest, die haar zo op haar tandvlees door had laten gaan. En nu was het voorbij. De zoektocht. Het afwachten. Het was eindelijk allemaal voorbij. Snikkend stortte ze zich op haar jongere siblings en greep ze beide in een omhelzing. Ze haalde trillend adem. ‘We hoeven nu in ieder geval niet meer te zoeken,’ snikte ze stilletjes, haar stem per direct hees. ‘Mama is veilig in Starclan. Ze kan nu over ons waken, hm?’ Starclan was een mooie plek in de wolken, waar ze liepen op sterren en er altijd prooi was, een warme plek om te slapen en een heldere rivier om in te zwemmen.</sub>