From the perfect start to the finish line

In een rechte lijn liep ze naar binnen, de woorden op haar tong allang opgedroogd. Haar kansen reeds verspild. Ze was dankbaar, natuurlijk, dat Ashenpatch en Blazestar haar nog de kans gaven. Dat ze nog bereid waren naar haar te luisteren, haar verhaal in eerlijkheid aan te horen en dan de moeilijke beslissing te maken. Maar toen ze de kleine kater binnen zag hinkelen, gevolgd door de poes die ze langzaamaan haar vriendin begon te noemen, wist ze het al. Ze zag de vermoeide blik in hun ogen, de gemixte emoties van verraad. Oh, had ze haar clan niet al genoeg aangedaan? In stilte ging ze zitten, terwijl met iedere hartslag het besef verder op haar in sloeg.

"Ik ga Windclan verlaten,"

Ze zou die keuze zelf maken, hen niet dwingen een dergelijk moeilijke beslissing te maken. Als ze haar zouden laten blijven, hadden ze nieuwe vijanden, als ze haar weg zouden sturen evengoed. Nu waren hun poten schoon, en pakte ze enkel de verantwoordelijkheid die ze al lang geleden had moeten nemen. Het maakte niet meer uit wat ze zeiden. Ze was haar meisje kwijt, had het vertrouwen van de laatste katten die nog van haar hielden gebroken. Zelfs al zouden ze haar hebben toegestaan om te blijven, dit was niet meer haar thuis het moment dat ze de blik in Crow haar ogen had gezien.

&Blazestar + Ashenpatch

Maar bepaalde hij dat daadwerkelijk, Ashenpatch? Zou hij haar hier houden, geketend aan nest? Zou hij haar hier houden, als hij wist dat zoveel katten haar weg zouden willen hebben? Haar ogen zochten de hare, en ze wilde haar vertellen dat het haar speet. Dat ze wist dat ze haar pijn deed, ookal legde ze de rol van deputy over zich heen als een jas. Een jas die precies voor haar was gemaakt. Maar dergelijke verontschuldigingen zouden toch niets meer uithalen, wist ze. Des te meer ze er maakte, des te meer ze hun betekenis leken te verliezen. Ashenpatch blokkeerde de uitgang, maar dat was onnodig. Routnose bleef enkel waar ze was en knikte stilletjes, de woorden van haar leider afwachtend.

Wegrennen. Het stak haar, wederom. Was dat niet juist wat ze niet probeerde te doen? Door alles op te biechten, door hier met hun te spreken? Was weggaan niet juist de manier om de consequenties van haar acties op zich te nemen? Wanneer de kat die ze als haar eigen dochter was gaan zien, wanneer de broer van de kittens wiens dood ze had helpen verbergen haar zeiden om te vertrekken - was het dan niet juist laf om nog te blijven, en te hopen dat het ooit weer zoals normaal zou worden? Ze hield haar mond en liet hem uitpraten. Ze wilde niet met hem in discussie, en met Ashenpatch evenmin. "...Je hoeft me niet tegen te houden Ashenpatch, ik ren niet weg," klonk haar stem hol. Ze sloot haar ogen en viel een hele tijd stil. Ze had dat moment nodig, om als een soort puzzel haar woorden bij elkaar te schrapen. In haar hoofd probeerde ze zich terug te brengen in de de medicine cats den, alleen in plaats van kruiden sorteerde ze haar wirwar van gedachtes in kleine holletjes. Maar ze voelde zich vreemd helder, na alles. Alsof ze van bovenaf toe keek, een toeschouwer van de bende die ze had gemaakt, en waar ze hen in mee trok. Een gepijnigde zucht ontsnapte haar, en uiteindelijk verbrak ze de stilte. "I-ik...Ik luister, zo lang als je nodig acht. Maar welk gesprek noch, Blazestar? Wat is er nog te zeggen?" haar stem trilde en ze nam een seconde om zich bij elkaar te rapen. "Ik heb zoveel leiders voor jullie hier gezien. Everstar, Oceanstar, Stallionstar, Wolfstar..." de woorden stierven weg. "En ik heb ook gezien wat voor beslissingen ze moeten maken, wat het met ze doet, wat het met de clan doet. Ik kan jullie niet vragen te kiezen om een oud medicine cat te verbannen of... Of een verrader te laten blijven," haar blik bleef rusten op zijn manke poot, en bijna had ze hem verteld dat hij meer rust moest nemen. Dat hij dagelijks rek oefeningen moest doen, wilde hij zijn poot weer zoals voorheen kunnen gebruiken. Maar Falconstrike had dat ongetwijfeld al gedaan, en dat was haar plaats niet. "Starclan, ik ben Windclan. Ik zal altijd windclan zijn, waar ik ook ben. Maar je hoorde Winterpaw, dat was zijn broertje. Als iemand dat bij Tomtit had gedaan... en W-Wisteria-" ze veegde langs haar groene ogen. "Ik heb het verpest, ik heb het nu écht verpest. En zelfs als jullie me laten blijven, zelfs al werk ik drie keer zo hard als wie dan ook voor iedere dag van mijn leven... Zal je me dan ooit nog aankijken, en niet aan Gorsekit denken?"

Dat was gemeen. Dat was een trap recht in haar kleine hartje, en waarschijnlijk ook precies waarom Ashenpatch het zei. De pijn was van haar gezicht af te lezen, want natuurlijk had ze gelijk. Wat zou Tomtit nog doen zonder haar? Als ze hem niet kon helpen wanneer zijn keel te veel pijn deed, als ze niet kon lachen om zijn humorloze grapjes wanneer niemand anders dat deed. Ze wilde Wisteriawisp zien opgroeien, net als Milkypaw en zien hoe Falconstrike groeide tot de prachtige kater die er was, zelfs al was het van een afstandje. Ze wilde nog iedere avond tegen Crowcall's zwarte vacht in slaapvallen.

Maar van Wisteriawisp moest ze vertrekken, Falconstrik sprak haar niet meer en Crowcall was waarschijnlijk op dit moment al haar nest aan het verplaatsen. Zou het hen niet meer pijn doen om haar iedere dag weer onder ogen te moeten komen? En zou het Tommy nog helpen, wanneer hij iedere dag zag hoe zijn ongelukkige zus wanhopig het verleden probeerde recht te zetten? Routnose viel stil, ze wist het niet. Ze wist het gewoon niet. Na alles wat er was gebeurd, na de giftige woorden van ieder waar ze zoveel omgaf was ze de hoop verloren dat ze het nog goed kon maken. Maar wat zou ze hebben als ze wegging? Niets, helemaal niets. Misschien dat de bergen haar nog zouden willen helpen, als ze al niet stierf op de weg daarnaar toe. Maar was dat een reden om te blijven? Uit gemak, omdat ze het probeerde goed te maken, en hier veilig zou zijn - ondanks alles? Dat was hypocriet, gezien ze haar leven nog bijna had vergooid in plaats van deze waarheid op te biechten. "Starclan, ik weet het niet. Hoe zouden Winterpaw, Falconstrike en Wisteriawisp zich voelen als ik bleef, Ashenpatch?" kaatste ze zwakjes terug. "Ik... Ik weet dat het een egoïstisch argument is, maar ik ben al zoveel vrienden verloren, zoveel katten waarvan ik hield. Ik weet niet of ik nog een heel leven door kan brengen in een kamp waar katten die ik als mijn eigen kinderen zag mijn naam vervloeken," ze beet op de binnenkant van haar wang. Het voelde net alsof ze terug was, alsof de ogen van Blazestar de smekende blik van Amberstorm was. Er was geen oplossing, er was geen uitweg. Wat ze ook deed, het zou altijd de foute keuze zijn.

Bijna had ze al haar mond opengetrokken om tegen de grijze deputy in te gaan. Dat was hoe ieder Wisteriawisp zag, als enkel dat figuur dat schreeuwde om maar een stem te hebben. Maar ze was meer dan dat, het was te makkelijk om haar maar weg te cijferen enkel omdat ze zo fel kon steken. Alleen, dat was een nodeloze discussie. Wisteria was net zo goed haar kind als een die ze zelf zou hebben gebaard, zover ze wist had Ashen ook geen kinderen, dus hoe kon ze haar vragen te begrijpen hoe dit voelde?

Haar ogen zochten Blazestar toen hij wederom sprak. Hij zou haar niet verbannen. Nog niet. Ze had gedacht opluchting te voelen, maar in werkelijkheid brachten zijn woorden een wervelstorm van emoties in haar op die ze niet kon plaatsen. Haar gedachtes leken te kronkelen, en daarmee ook de uitkomsten van deze situatie. Wat moest ze doen? Uit gewoonte fluisterde ze een gebedje tot Starclan, maar ze was niet meer een van hen. "...Ze hebben mijn rang niet afgenomen," sprak ze zachtjes. Niet dat ze vond dat het veel uitmaakte. "Ik heb mijn rang zelf opgegeven. Starclan zegt mij te hebben vergeven,"afwezig wreef ze met haar poot over de aarde, een zuur lachje op haar gelaat. "Ik dacht dat als de sterren mij vergaven, de levenden dat wellicht ook zouden kunnen. Maar dat is wel een erg laffe manier van denken, hé?" ze keek op, haar blik plots een stuk meer standvastig. "I-ik snap dat jullie dit met Falcon willen bespreken, maar wellicht is het beter als ik er niet bij ben, ik.. We... Je kan hem onmogelijk vragen om zo'n keuze te maken. Als geen van ons dat kan, is het oneerlijk-" haar woorden stierven weg. Haar scherpe neus had enkele tellen eerder door dat hij hier was, en de moed zakte haar in de poten. Ze wilde hem wegsturen, afschermen van wat dit alles ook moest zijn. Ze wist niet wat hij nu van haar dacht, of hij het haar überhaupt ooit zou kunnen vergeven. Maar zoveel nachten hadden ze daar samen gespendeerd, twee zielen in één nest, in één rang. Ze had het verpest, maar niet hun verleden afgenomen. Hoe konden ze hem vragen om over haar lot te beslissen? Was dat niet juist weer de verantwoordelijkheid schuiven op iemand die dat niet verdiende? Een tijd was ze stil, waarna ze zachtjes haar keel schraapte."Falcon, ik heb de clan verteld over Amberstorm... En over Gorsekit. Ze weten alles." En nu?

"We hebben het erover of het beter is dat ik de clan verlaat."

Het moment dat hij binnen stapte leek de lucht uit haar longen te worden geslagen. Plots was alles wederom veel te zwaar, leek de lucht opeens als stenen op haar schouders te wegen. Mentaal probeerde ze zich terug te brengen naar haar bloemenveldje, een trucje dat ze zichzelf had aangeleerd om haar paniekaanvallen onder controle te krijgen. Maar niet bracht haar weg van het hier en nu, en nu de den zo vol werd van lichamen leek hij overal. Kort zochten haar ogen de zijne, maar hij ontweek haar blik zoals hij al moons deed. Ze wilde niet dat hij hier was, wilde niet dat hij wederom die afschuwelijke waarheid weer moest herkauwen en heroverwegen. Wie waren hier nu de lafaards? Bijna, bijna nam ze het haar leader en deputy kwalijk, dat ze deze last bij hem legden. Zij had geprobeerd het op haar te nemen, die keuze zelf te maken en zo ieder te verlichten. Maar wellicht was het naïef te denken dat ze dit nu allemaal zelf kon oplossen, misschien bovenalles nog wel hypocriet.

Routnose duwde haar pootjes in de harde, koude grond onder haar terwijl hij sprak. Wederom sprak hij niet tegen haar, keek hij niet naar haar. De nachten die ze samen in één den hadden gespendeerd leken zo eindeloos ver weg. Enerzijds had ze het idee dat ze hem nog zoveel moest zeggen om dit juist te maken, anderzijds had ze het idee dat ze al te veel had gezegd. Dus hield ze haar mond terwijl hij sprak, haar oren in haar nek en haar kop laag. Hij sprak zo kalm, zo helder, zo rationeel. Ondanks dat ze wist dat het hem pijn moest doen. En nog altijd was ze trots. Keer op keer bewees hij weer dat Falcon alles was wat zij niet kon zijn. Haar emoties hadden altijd van haar gewonnen, maar hij. Hij wist precies zijn emoties een plek te geven, zonder ze volledig weg te stoppen. Maar ze zou dat hem niet zeggen. Lovende woorden waren niet gepast, zeker niet nu.

En toen maakte hij voor het eerst sinds zijn binnenkomst oogcontact, terwijl hij vertelde hoe kwaad hij was. Routnose slikte, en zag dat hij nog altijd boos was. En toen raakte het haar voor het eerst, iets dat ze amper aan zichzelf durfde toe te geven. Misschien hoopte ze wel om verbannen te worden. Om geen keuze meer te hebben dan alles te verlaten en ergens weg te rotten. Nog altijd was ze laf, koos ze de makkelijkere uitweg. Want misschien had Ashenpatchs woorden ergens een kern van waarde, misschien zou Wisteriawisp haar ooit nog vergeven – maar van Falcon durfde ze dat niet meer te wensen. Hij had er moons de tijd voor gehad, en ze had telkens geduldig gewacht. Maar hoeveel geduld ze ook had, ze wist dat ze het niet recht had om vergiffenis van hem te verwachten. Als hij nooit meer met haar wilde spreken, had hij daar het recht toe. En zelfs als ze het ooit bij zouden leggen, het zou nooit meer zijn zoals ze ooit waren geweest. Hij zou nooit meer haar lieve jongen zijn. En die gedachte stak als een doorn recht door haar hart.

Falconstrike sprak verder. Bloodclan. Ze was vertrokken naar Bloodclan. Routnose verstarde. Natuurlijk. Ze had het moeten weten. “Bloodclan…” de laatste keer had ze hun geur gedragen. Starclanverdomme, hoe was ze na al die jaren nog zo naïef? Had ze dan nooit überhaupt één ding geleerd? Was ze nog altijd die idiote Routnose, die geloofde dat ze heilig was en de wereld kon redden?  Ze wilde haar oren van haar kop af trekken, schreeuwen en slaan tegen de grond onder haar. Die geur had ze op haar vacht geroken, en tot de dag van vandaag had ze zichzelf nog wijs gemaakt dat ze enkel toevallig een bloodclanner was tegengekomen. Of door hun gevangen was genomen. En nog steeds, na alles, wilde ze Falconstrike verbeteren dat het niet waar was. Tegen jan en allenman in gaan om te zeggen dat ze het fout moesten hebben. Maar zij had het fout. En na al die jaren wilde ze dat nog steeds niet toegeven, geloofde ze nog altijd diep in haar hart dat Amberstorm te redden was. Ze was een idioot. Vroeg of laat zou dat toch haar ondergang worden, en dat was gebleken. Een zachte snik ontsnapte haar, maar ze deed haar best te luisteren, de woorden van de ander daadwerkelijk in zich op te nemen. Maar alles leek een waas, was veranderd in een toonloos grijs dat haar wederom overspoelde.

Ze wist niet meer wat ze moest, waar ze verder nog thuis zou moeten zijn. Altijd had ze gedacht dat ze op een gegeven moment oud zou worden, haar rang af zou leggen en dan in de nursery verhalen zou vertellen terwijl ze Falconstrike dagelijks nog lastig kwam. Dan zou ze Wisteriawisp gezelschap houden, en Milkypaw vertellen dat ze toch wel voorzichtig moest zijn in die tunnels, hoor. Misschien dat ze ooit nog kittens zou hebben met een partner aan haar zijde, misschien met Dinspots zelfs. Maar zo niet, dan zou ze nog steeds blij zijn met het feit dat haar andere, adoptieve kinderen er elke dag waren om haar bejaarde geklaag aan te horen. Het had altijd zo simpel geleken, zo vanzelfsprekend. Zo makkelijk. Wederom, zo naïef.

Routnose forceerde zichzelf te focussen. Wat zou haar innerlijke zelfmedelijden immers nog voor goed doen? De poes slikte. Natuurlijk zou ze dankbaar moeten zijn, immers sprak hij om haar de clan in te houden. Voor menig ander zou dat eruit zien als een teken dat hij haar nog een kans wilde geven. Maar ze had de blik in zijn ogen gezien, had zijn woorden aangehoord. En iets in de pure afstandelijkheid in zijn woorden zorgde ervoor dat ze nog eerder had gewenst dat hij vol woede aan de deputy en leader had gevraagd om haar te verbannen. Hij sprak enkel als medicine cat. Als vriend zou hij haar hebben gevraagd op te rotten. Opgebrand knikte ze enkel, de woorden in haar keel stekend. ”Bedankt, Falconstrike. klonk haar stem zachtjes en ergens verslagen. Ze wilde niet meer spreken. Alles voelde hier fout, alsof ze een heiden was in de kerk. Het zorgde ervoor dat ze wilde vluchten, ver weg van deze plek, van deze katten. “Ik laat het uiteindelijke woord bij jou, Blazestar. Als je mij zegt te blijven, z-zal… Zal ik dat doen, of althans proberen,”


Prompt 22: schrijf een post van 1000 woorden B ))