Buried

Met een zucht draaide de kater zich op zijn rug. Hij keek omhoog, naar de sterren die op hem neerschenen. Zouden ze hem aan het afkraken zijn, daarboven? Wat vond zijn vader van zijn zoon, als hij op hem neerkeek? Boomschors prikte in zijn rug - hij lag op de stomp van de afgebrande boom. Echoflame was aan het wachten op Rabbitcharm. Het was de nacht van de nieuwe maan, dan spraken ze elkaar. Hij keek er niet bepaald naar uit - hij had het niet zo op haar. De attitude die ze voorhield boeide hem niet zo, en wat was ze zonder dat? Hij wist het niet. Maar hij had haar nodig. Of nou ja, niet echt, dat klonk wel heel desperate. Hij wilde haar informatie hebben. Dus vooruit.

Het was niet dat hij haar niet aan hoorde komen. Echoflame was een alerte kat, had altijd oog voor zijn omgeving. Zijn oor trok richting de bekende pootstappen en de geur van Windclan verrijkte de lucht. Het rook bloemig, grassig en naar aarde. Heel anders dan de geur die aan zijn vacht hing. Hij tikte met zijn staart, om aan te tonen dat hij haar opgemerkt had. Niet veel later verscheen haar gezicht boven de zijne. Hij keek haar aan, zijn ogen ietwat geërgerd toen hij het koosnaampje hoorde. "Hey." Hij duwde haar kop weg met zijn poot en kwam overeind, waarna hij ging zitten op de boom, met zijn staart om zijn poten heen geslagen. "Hoe gaat het?" Kijk, hij had wel manieren.

Ze deed hem na, hij merkte het onbewust op. Hoewel hij Rabbitcharm niet per se mocht, zorgde dit soort dingen er wel voor dat hij zich op zijn gemak voelde. Het flirten maakte dat weer minder, maar goed, hij moest ook niet te vriendelijk zijn met katten uit andere clans. Dat zou alleen maar voor problemen kunnen zorgen. Ze beantwoordde zijn vraag met een 'lief dat je het vraagt', en om de één of andere reden zorgde dat ervoor dat hij fronste. Was dit niet.. De bare minimum in omgang? Was Windclan werkelijk zo onvriendelijk dat deze vraag voor haar niet normaal was? En ze had een date voor hem afgezegd. Hij humde zachtjes. "Het kan niet iedere avond feest zijn. Wie was de ongelukkige?" Tja, het leven was nou eenmaal niet altijd leuk, en hij bleef wel altijd nieuwsgierig. Wie was de persoon die ze afgezegd had? Toen de vraag kwam hoe het met hem ging, haalde hij zijn schouders op. "Het gaat prima," beanwoordde hij haar vraag wat ontwijkend. Niet dat het gelogen was, het ging ook best prima. Maar om meer in detail te treden dan dat, hoefde voor hem niet zo.

Naast een verontwaardigde opmerking kreeg hij niks van informatie uit haar. Natuurlijk niet, ze betrokken hun persoonlijke leven haast nooit bij dit soort gesprekken - behalve wanneer ze weer is een move op hem deed. Hij ging ook niet verder in op haar vraag, had geen behoefte om zijn hele levensverhaal met haar te delen. Echo trok met zijn oor toen Rabbit zei dat ze hem veel te vertellen had. Ze vroeg hem of hij eerst wilde, maar hij wuifde met zijn poot om aan te tonen dat ze haar verhaal mocht doen. "Ga jij maar," spoorde hij haar aan, nieuwsgierigheid in zijn ogen.