De frons op zijn gelaat verdiepte toen ze opeens begon te spreken dat ze verkeerde dingen had gedaan. En bovendien dat hij haar moest laten uitspreken. Even wilde hij direct al tegenpruttelen, want wat kon zo verkeerd zijn? En oh, hoe verkeerd Settleddust zelf wel niet kon zijn.

Newtspark begon met spreken. Laatste kans? Hij wilde alweer direct vragen hoe het zat, maar haar blik herrinerde hem direct dat hij zijn mond moest houden. Ze begon te vertellen dat Darkmoon een ongeluk was. Hij herinnerde het nog, hoe ze huilend in de leiders den had gezeten, zij met zijn allen, terwijl ze een jonge apprentice probeerden te troosten. Hoe ze wisten dat ze toen hulp moesten zoeken om hun stuurloze apprentices in goede banen te leiden. Hoe Routnose als reddende engel was gekomen en de twee flamepoints in recordtijd kundige medicine cats had gemaakt. Maar dat was niet wat ze opbiechtte. Het was alles wat erna kwam. Northernfaith, Rookchirp, Acornstar, Haughtypaw.. Allemaal clangenoten. En het hield niet op. De biecht stopte maar niet.

Het hield niet op.

Het hield gewoon maar niet op.

Settleddust zijn gezicht was een mix van pure schok, zijn groene ogen groot en geen idee hoe hij zich moest plaatsen terwijl al deze gruwelen die Newtspark had gedaan, zomaar op een bordje voor hem geserveerd werden. Ze vertelde over Flutterpaw, die was verbannen omdat ze Newtspark had vermoord. Het hele gedoe met verdomme WindClan in hun kamp. Het was haar schuld geweest. En de prophecy, hij had hem als eerst gehoord uit Acornstar zijn mond. Hij had haar verdomme er nog over na gevraagd, naar ThunderClan gereisd voor antwoorden. En ook daar had ze gelogen.

Verraad na verraad. Hoe hadden ze het niet kunnen zien? Hoe dichtbij had hij erbij gezeten? En hij had haar verdomme mee het kamp in genomen om een punt te maken, om te laten zien aan Shadowclan hoe een goede leider hij was. Om fouten recht te zetten. Acornstar was juist geweest om deze rat hun kamp uit te jagen. En hij was al die tijd voor haar opgekomen, de slang. Dit vergif, die al tijden onschuldige clangenoten vermoorde voor.. ja waarom?

Hij werd woest. Woest. Het rood kwam voor zijn ogen toen ze doodleuk vermeldde dat ze goed was. Na al deze gruwelen. Na het vermoorden van een verdomme kind, om Acornstar een zet na te geven? Ze was gestoord. Letterlijk gestoord. En voor hij het wist, greep hij met een klauw haar bij haar nek en drukte haar tegen de stam van de boom. Zijn ogen vlamden terwijl zijn klauwen door haar huid heen gleden.

‘Hoe dúrf je te zeggen dat je goed bent? StarClan heeft je al uitgespuugd. Hoe, hoe moet ik ooit geloven dat je veranderd bent? Denk je dat één bekentenis opeens de geschiedenis uitwist?’ Nooit in een duizend levens had hij verwacht dat ze in staat was in deze dingen. Hij ademde zwaar terwijl hij nog een keer ruig haar tegen de stam aan drukte. Dit was allemaal een grap. Een wreed grapje die StarClan met hem uithaalde. Hoe leefde zij nog? Hoe verdiende ze nog op deze wereld rond te lopen. En waarom werd hij gestraft door dit in zijn clan te brengen, het idee dat ze oké was? Waarom liep zij nog comfortabel rond, terwijl hij elke dag leed van een foutje, gemaakt uit liefde? En zij was wraak en vergif en duivels. Ze kwam rechtstreeks uit de Dark Forest.

‘Waarom heb je dit gedaan? Waarom zeg je dit nu? Waarom?!’

Settleddust zijn ogen schoten vuur toen hij naar haar keek, zijn ademhaling zwaar en hij kon zijn gedachten niet op een rijtje krijgen. Waarom, waarom, waarom? Vragen die echoden door zijn kop. Waarom gebeurde dit? Ze was een medicine cat, hij had geen seconde aan haar getwijfeld. Nee, hij had haar thuis moeten hebben, hij had voor haar gepredikt en gesproken als een brugman. En nu deed ze dit? Waar had hij dit aan verdiend? Hoe moest hij dit kloteprobleem oplossen? Haar gewoon in zijn clan laten en doen alsof er niets was gebeurd. Geloofde als ze zei dat StarClan haar vergeven had, terwijl ze naar hem smeekte en huilde als een hulpeloos meisje. Maar dat was ze niet, hm? Al dat bloed aan haar klauwen, alle leugens, al het bedrog. Ze was een monster.

Dus lachte hij humorloos toen ze sprak. ‘Ik ken StarClan. Als ze mij nooit vergeven, waarom jou wel?’ gromde hij dichtbij haar kop. Hij was woest. Oh en hij was ook zeker niet heilig geweest. Maar wat zou Starclan ervan zeggen als ze hun hofleverencier naar de Dark Forest stuurde. Zouden ze hem eindelijk dankbaar zijn?

Hij had verwacht een beetje een antwoord te krijgen, een poging van de poes om zich uit deze penarie te lullen. Maar hij kreeg een ram in zijn buik, die genoeg was om zijn grip op haar keel te verzwakken en als de slang die ze was glibberde ze uit zijn greep. Ze klom omhoog en voor even was Settleddust met stomheid geslagen. Hij ging dat niet doen. Hij ging niet vechten in de hoogte. De laatste keer in de boom schoot als een horrorfilm voor zijn ogen langs, net zoals de tuimelende hoogte. Hij kon niet meer vallen zoals andere katten. Hij gromde gefrustreerd terwijl de poes als een bezetene aan het gillen was. Settleddust sprong nog één tak omhoog, terwijl Newtsparks hysterie zijn hoofd overnam. Hij hoorde niets  meer, hij drukte zijn kop een keer hard tegen de bast aan. Stop. Het wicht moest stoppen. De feeks moest haar bek houden. Hij kon niet denken. Ze was niet goed, ze was een moordenares. Ze was een monster. Ze was...

‘BEK DICHT!’

Zijn blik ging omhoog en keek de poes aan, zijn hoofd afkeurend schuddend. ‘Ik kan voor eeuwig wachten tot je naar beneden komt, dus begin maar alvast na te denken wat je gaat zeggen.’ Hij haalde diep adem, moest zijn eigen gedachten ook even op een rijtje weten te zetten. Hij mocht zich niet zo laten overnemen door emoties. Rationeel blijven. Logisch. Verdomme, het logische was om deze bitch af te zetten en te begraven in het moeras en er nooit meer over te spreken. Al die arme slachtoffers van haar. Als hij ze gewoon kon spreken. Hij kon het Peppermint vragen. Hij kon.. Nee, dit moest een geheim blijven. Niemand mocht dit weten, voor nu. Want hoe je het ook wendde of keerde, hij had haar nog nodig. Voor nu. Zijn blik ging weer naar de flamepoint die zo hysterisch was.

Een diepe zucht kwam over zijn lippen terwijl hij zijn gedachten bij elkaar probeerde te schrapen. ‘Wat dácht je wel niet, Newt? Hoe zou dit alles beter maken?’ Het maakte hem verdomme medeplichtig, dat was het. Hij wist het en nu moest hij het opruimen. ‘Hoe had je ooit verwacht hoe dit zou eindigen? Wat voor opties geef je me?’ Ze moest verdwijnen, dat was het enige wat hij nu kon bedenken. Ongelukken gebeurden. Newtspark zou herinnerd kunnen worden als een degelijke medicine cat, en dat was dat. Was dat waarom Acornstar was weggerend naar de bergen? Wist hij dat Newtspark hem had vermoord. Was hij er gewoon klaar mee en zou hij nooit meer terugkomen? Zijn kop geen weer hoofdschuddend naar de grond. Ze was nauwelijks meer dan een kind, nog zo jong. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen? Het enige wat er nu was, was dat hij alles over haar wist. Misschien kon hij haar nog even gebruiken.. Misschien, misschien kon hij haar het idee geven dat hij haar kon beschermen, maar met het geweten als ze ook maar een millimeter buiten de lijntjes ging, dat haar leven over was. En dan, voordat het uit de hand kon lopen, zou hij haar laten verdwijnen. Maar voor nu mocht de clan niet weten dat de troef die hij weer naar de clan had gehaald om hun vertrouwen te winnen, een monster was.

Hij had haar nodig mocht Acornstar ooit nog terug komen.

Settleddust moest zichzelf immuun maken voor haar slangentong. Al haar praatjes. Hij wist hoe het ging. Ze was gestoord, daar was hij achter. Ze sprak onzin. Ze probeerde haar eigen huid te redden. Hij moest voorzichtig zijn. Toch wilde hij niets liever dan haar geven wat ze verdiende. Schijt aan de sterren en de regels en alles wat heilig was. Toch moest hij proberen verstandig te zijn. Maar verstand was nergens te vinden, zo lang hij haar doodleuk in ShadowClan zou laten rondlopen.

Newtspark leek in de top van die boom helemaal haar wekker te verliezen. Ze kraamde pure onzin uit. Over haar ouders, wist hij veel. Hij begon er nu aan te twijfelen of ze misschien bezeten was. Als StarClan haar niet meer antwoordde, wie dan wel? Zat de Dark Forest nu in haar? Hij bleef met zijn kop strak naar boven naar de poes kijken. Ze hadden inmiddels zoveel stennis geschopt, hij hoopte dat niemand het had gehoord. Maar hij wachtte. Hij zag haar worstelen met zichzelf, maar hij deed niets om te helpen. Inmiddels kreeg Settleddust ook wel door waar hij mee aan het werk was, en opeens was de poes ontploft. Wat de druppel was die de emmer deed overlopen, hij had geen idee. Daar kwam hij nog wel achter.

Uiteindelijk kwam ze naar beneden. Settleddust zijn nagels sprongen automatisch weer uit zijn hulzen en groeven zich diep in het dode hout. Hij had zijn lippen strak op elkaar, maar hij viel haar niet weer aan. En toen zijn blik die van haar kruiste, stonden zijn ogen donker. Hij schudde zijn kop een keer afkeurend, en een humorloze lach verliet zijn lippen toen de poes haar hulp aanbood. Haar húlp. Het lef dat ze had. ‘Waar denk jij dat jij me nu nog mee kan helpen?’ Kom maar op. Spartel maar, probeer je hier maar uit te lullen. In het positiefste geval kwam ze met iets zinnigs. In het slechtste geval zou hij haar opruimen.

De deputy begon langzamerhand te begrijpen waar de poes mee bezig was toen ze vertelde wat ze wilde doen. Hem leider maken? Was dat het, loyaliteit aan hem, was hij de betere optie voor de clan? Een kater die het leiderschap sluw afpakte met zijn moordenares medicine cat aan zijn zijde? Nee, ze deed dit puur om proberen zijn vertrouwen te winnen en mocht Acornstar terugkomen, dan had ze een kans om haar leventje in stilte door te leven. Settleddust kon niet geloven dat hij zo vocaal deze poes had verdedigd op de gathering. Dat hij haar had teruggenomen zonder ook maar één moment na te denken. Ze was een goede actrice, dat was één ding. Maar het was nu ook duidelijk dat hij iemand met zulke kwaliteiten wellicht nog even kon gebruiken.

Dus staarde hij haar aan, zijn kin iets geheven en zijn groene ogen duister. ‘Ik neem aan dat Acornstar voor een tweede keer omleggen dan ook nog wel op je lange lijstje van misdaden kan,’ miauwde hij donker, een hint van ongeloof in zijn stem. Hij kantelde zijn kop een beetje. ‘En ik ruil voor je veiligheid neem ik aan? Een plekje in de clan en doen alsof er niets gebeurd is.’ Settleddust vervloekte de sterren. Hij had nooit gekozen voor deze situatie. Het was kiezen tussen kwaden, er was geen enkele goede uitkomst van.. dit. Dan moest hij maar het kwaad kiezen waar hij het meest aan had.

En zo was het geschiedde. Opeens had hij de hang geschud met de duivel. En zoals ze het zelf al zo prachtig onder woorden bracht. Wie verdenkt nou een medicine cat? Hij kneep zijn ogen kort samen. ‘Ik in ieder geval niet.’ Hij voelde zichzelf een idioot, hoe hij zo blind op haar had vertrouwd. En nu hij achteraf nadacht, de poes was al verdacht sinds haar apprenticetijd. Flutterpaw, bij de sterren, er waren katten bij hem gekomen om hem te vertellen dat de situatie niet helemaal fris was. Het hele gedoe met de prophecies. Hij had juist gezeten. Iemand had gelogen. Alleen hij was gefocust geweest op zijn leider, dat hij niet kon zien dat het de poes zelf was geweest.

‘Kom maar naar beneden, Newtspark. We hebben zat om over te spreken. Maar tot die tijd, is jouw mond dicht en zijn je geheimen veilig bij mij.’ Settleddust wist er zelfs nog een lachje bij weg te toveren. Hij hoopte dat zijn moeder in Starclan even wegkeek voor wat hij nu allemaal moest gaan doen...