Frozen Clouds

Het zonnetje scheen, maar niet goed genoeg om alles op te warmen. De grond was bedekt met een klein laagje sneeuw, wat waarschijnlijk steeds meer zal worden. De rivier was op sommige plekken al dichtgevroren en het water was extreem koud. Zelfs nu het dag was ademde ze kleine wolkjes uit. De poes was minder vaak te zien met haar korte vacht. Ze trok wat meer terug naar het kamp en de mogelijke taken. Of ze joeg op het land, maar zelfs die prooien waren lastig te vinden. Muizen kropen hun holen in, vogels hun nesten in en het kleine aantal konijnen gingen hun holen in. Buzzardpaw hield er niet van om in de kou rond te dwalen. Iets wat vaak gebeurde tijdens de jacht. Je vond meestal een of twee prooien, hooguit drie. RiverClan kon niet meer bij hun grote voedselbron. Het was bedekt met ijs. Maar ook hier bij de fourtrees was ijs en sneeuw te zien. Op de grond en op de dode bladeren. Op het kleine aantal plantjes dat er nog stonden. Die er nog leefden. Maar voor hoelang? Buzzardpaw had geen reden om hier zo te zijn. Midden op de dag, zonder enkel nut. Maar ze had gewoon weer eens zoals vroeger haar poten gevolgd, die aar hier naartoe hadden geleid. Ze zou wel zien wie of wat ze zou tegenkomen. Maar eerlijk? Ze zou er niet op gaan wachten. Het was koud en ze had nog steeds taken te doen. Prooi was nog steeds nodig, hoe schaars het aantal ook was. Toch kwamen er twee verschillende geuren haar neus binnen: ThunderClan en kruiden. Natuurlijk had ze geen idee hoe alles rook, maar ze wist best dat het kruiden waren. Het kon dan ook maar één iemand zijn. Haar blik gleed even over het veld, opzoek naar de grijze vacht van een poes.

Buzzardpaw toverde een glimlach tevoorschijn toen ze Remnantwolf zag. Tjonge wat waren ze gegroeid, niet? Zij zou bijna warrior worden. Ze was net zo groot als de young warriors. En Remnant? Die had haar volledige rang al. Ook al kende de gevlekte kattin de ander niet heel goed, mocht ze haar toch wel een beetje. Ze hadden elkaar al eens eerder ontmoet. Ze waren toen nog kleiner. Buzzard was een nieuwsgierige apprentice geweest terwijl de grijze kattin rustig plantjes bestudeerde. Het bleef voor de drie kleurige apprentice een raadsel hoe sommigen zo goed met de plantjes om konden gaan. Hoe ze zoveel konden onthouden. Er zaten een heleboel helende kruiden tussen, maar ongetwijfeld ook dodelijke. "Hoi, Remnantwolf! Tijdje niet meer gezien." Met een vriendelijke, ontspannen houding stapte ze vrolijk op de ander af. "Gefeliciteerd, mevrouw de medicine cat!" Haar ogen glinsterden plagend terwijl ze de woorden uitsprak. Stiekem was ze een beetje jaloers op de grijze ThunderClanner. Ze had haar volledige rang al, terwijl die training meestal ingewikkelder was dan die van ee warrior. En zijzelf? Zij sliep nog steeds in de apprentice den. Tussen de drukke katten die allemaal opschepten over hun vaardigheden. Nou, als ze eens een gevecht met haar zouden houden, zouden ze voorlopig hun mond eens houden! "Hoe gaat het met je?"

Ze had geen grote banden met katten buiten de Clan. Eigenlijk gewoon niet. Maar dat wilde niet zeggen dat ze het niet met andere kon vinden. Ze vond Remnantwolf wel aardig bijvoorbeeld terwijl ze andere juist irritant vond. De poes had eigenlijk nog niet veel katten ontmoet die niet bij RiverClan hoorden. Het was op één poot te tellen. 'Buzzardpaw,' De ogen van de gevlekte kattin stonden vriendelijk. De poes herkende haar ook nog. Zelfs al is ze een doodnormale apprentice. 'Het is wel Mevrouw Remnantwolf.' plaagde de grijze katten. Buzzardpaw lachte zachtjes bij de woorden van de jongere poes.

Zonder enkele waarschuwing sprong de ThunderClan medicine cat op haar af. Echter bleef de RiverClan apprenntice kalm. Ze had van te voren al een ondeugende blik gevonden bij de ander. De grijze kattin leek haar om te willen krijgen, maar dan zou Buzzard in de sneeuw vallen. Maar ze had het wel te doen met Remnant. Ze heeft geen krijgstraining gehad. Waarschijnlijk viel zelfs het jagen tegen. Om die reden besloot de drie kleurige poes om niet al te veel tegen te houden. Maar ik zal niet de enige zijn Ook haar blik werd ontdeugend. De oudere kattin ging op haar achterpoten staan. Toen de medicine cat tegen haar aankwam sloeg ze haar poten om de nek van de poes alsof het een knuffel was. Buzzard trok haar mee de sneeuw in. Ze lachte van plezier. Wat is je volgende zet, Remnantwolf? De poes keek uitdagend, maar nog steeds vrolijk en vriendelijk naar de ander. Dit zou nog eens leuk kunnen worden!

Ondanks ze bijna warrior was had ze nog volop vrolijkheid en energie. Ze vond het heerlijk om te jagen, te spelen en om uit te dagen op een vriendschappelijke manier. Ze probeerde positief te denken. Bijna alles had zo zijn voordelen toch? Misschien niet voor jezelf, maar misschien voor een ander. Ze volgde het pad dat ze hoorde te volgen. Ze was niet van plan om er van af te wijken. Letterlijk en figuurlijk. StarClan had een pad voor haar uitgestippeld en haar eigen poten volgen deed ze ook vaak. Hoe saai het leven dan misschien ook zou worden, ze zou er van proberen te genieten. Vrienden te hebben, genieten en misschien op zoek naar een mate. Ergens smachtte ze naar een bijzondere rank zoals Remnantwolf had. Maar zo ook positieve dingen hadden nadelen. Ze zou alleen in een den slapen, niets meer doen dan met kruiden bezig zijn. Niet meer jagen en vechten voor je Clan. Geen kittens, geen andere high ranks. Veel dagen hetzelfde. Alleen een uitzondering als er weer een gevecht is ofzo. Maar hoe vaak gebeurde dat? Viel mee toch? Natuurlijk zat de RiverClan vs ShadowClan oorlog nog in haar geheugen, maar ze had er geen belangrijke rol in gespeeld. Ze was er alleen, stiekem, wezen kijken. Natuurlijk had niemand haar door. Niemand had haar als slachtoffer gekozen, maar wat vet zou het zijn geweest om mee gevochten te hebben. Iets wat je dan als medicine cat niet had kunnen doen. En daarom accepteerde ze de meeste dingen die er gebeurden. Zolang ze maar vrije keuzes kon blijven maken. Haar mening en stem te laten horen en soms ook zelf verantwoordelijkheden nemen. Zo zat ze nu bijvoorbeeld te dollen met Remnantwolf, maar ze wist dat ze loyaal moest blijven aan RiverClan. Hoe vriendelijk andere katten ook konden zijn. Als het echt moest, zou ze Remnantwolf aanvallen. Maar dan alleen als de grijze kattin stiekem toch kon vechten en het duistere pad betreed. Nah-ah. Buzzardpaw was er voor wat goed was. Zag het kwaad er niet van in om soms ondeugend te zijn. Zolang je maar wist waar je hart toebehoorde. En bij haar was dat RiverClan.

Haar ogen glinsterden van pret terwijl ze Remnantwolf aankeek die de beste positie had voor dit sneeuwgevecht. Maar Buzzardpaw had zekers trucjes. "Je hebt lef om een bijna warrior in de sneeuw te duwen! Ze stak haar tong plagend uit. Maar er zat ook waarheid in. Het was nu nou eenmaal een feit dat dit een vriendschappelijk stoeigevechtje was, maar als dit haar vijand was geweest had ze de buik van de ander allang bewerkt met haar nagels. De gevlekte kattin gaf voorzichtig een schopje in de buik van de ander. Ze lette op de kracht die ze gebruikte en dat ze haar nagels in haar hulzen hield. Misschien kon ze haar op deze manier er af krijgen, anders moest ze maar wat anders verzinnen. Buzzardpaw had er in ieder geval genoeg trucjes voor.