Boven het maaiveld schijnt de zon

Voorzichtig stak de grijze poes haar kop de den in, controlerend op of er niemand anders was. Na dat bevestigd te hebben stapte ze zachtjes naar binnen. Het ging de laatste tijd steeds slechter met haar moeder. Iedereen zag dat. En zelfs met haar dochter sprak ze er niet over. Ergens pijnigde het Tearpaw dat ze niks te horen kreeg, maar ze begreep ook dat het moeilijk kon zijn. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om zo'n verantwoordelijkheid te dragen, om zo je best te doen en dan alsnog te worden uitgespuugd. En dan had je nog Mousepaw, die leek te vergeten wat hun moeder wel niet allemaal voor hen deed. Ze verafschuwde haar zus en dat haatte ze. Ze haatte dat het blijkbaar slechts een harde realiteit was om van je familie te walgen. De jonge poes deed een gefaalde poging om de brok in haar keel weg te schrapen. "Mama?" Kondigde ze zichzelf ietwat hees aan aan. "Ik wil met je praten. Is dat goed?"

[Crystalstar]

Haar kinderen. Ergens was ze bang voor ze geworden. Niet om iets wat ze gedaan hadden. Zelfs Mousepaw was niet erg angstaanjagend. Nee, Crystalstar was bang om haar kinderen te verliezen. Ze had gevoeld wat er gebeurde bij het verlies van een ongeboren kind, van wiens bestaan ze niet eens had geweten. Wat als het één van haar levende kinderen betrof? Een kind waarmee ze een goede band had, van wie ze hielt? Dat was haar grootste angst, en het maakte haar bang om teveel van ze te houden. Tegelijkertijd was Crystalstar een realist, en wist ze dat het allemaal achterlijk. Dit was de enige levende tijd die ze met haar jongen door kon brengen, die tijd moest ze benutten. Dus toen Tearpaw binnen kwam, glimlachte de grijze leader zowaar. "Ahh, dag prinses." Mauwde ze zachtjes, nog steeds met diezelfde lieve stem die ze aan haar verschillende moedertijden had overgehouden. "Natuurlijk, natuurlijk.. Ga zitten."

Voor de clan hield haar moeder altijd zo'n harde, haast koude persona aan. Bij haar dochter was ze daarentegen een echte mama. Tearpaw vroeg zich af of ze ook zo was bij zusjes en oudere broers, of dat zij iets bijzonders in de leader omhoog bracht. Het zoete, verwelkomende stemmetje stelde haar in ieder geval al gerust. Met een opgeluchte zucht stapte de poes verder de den in en nestelde ze zich tegenover haar moeder. Natuurlijk groeiden ze niet uit elkaar. Ze moest zich gewoon niet altijd zoveel zorgen maken. "Ik wilde gewoon weten of alles oké is, na al dat gedoe met Carrioncough en Blueflower.. je weet wel." Verlegen wendde ze haar ogen naar haar poten. Ze wilde haar moeder niet in ongemak brengen.

Of alles oké was. Dat was een leuke. Ze had twee keuzes: haar dochter voorliegen, of het arme meisje zo ongerust maken dat ze nooit meer haar nest uit durfde te komen. Beide waren niet erg aanlokkelijk. Natuurlijk kon Crystalstar niet beweren dat alles fantastisch ging, maar ze kon ook zeker niet met Tearpaw delen hoe slecht het er wel niet voorstond. Een tussenweg dan maar. "Ach, dat. Weetje, lieverd, wat ik geleerd heb als leader is dat je nooit iedereen tevreden kan stellen. En dat was hier weer niet anders. De meesten zullen Carrioncough vanzelf wel gaan accepteren. Hij is een goede kater, gewoon een beetje een vreemdeling." Ze glimlachte flauwtjes. Carrioncough was bijna de stiefvader van Tearpaw geweest, maar liet ze dat maar niet weten. "Verder gaat het nooit fantastisch als je een clan leidt. Er is altijd wel ergens een verstopt probleempje." Ze besefte te laat dat ze Tearpaw toesprak alsof haar dochter niet al bijna een warrior was.

Weifelend knikte het poesje als reactie op haar moeders antwoord. "Ja. Ik zie ook het goede in Carrioncough." Ze wist dat de poes loog, maar dat was niet het ergste. Crystal vond haar overduidelijk naïef. Dat kwam ervan als je alsmaar iedereen zoetjes bleef volgen zonder ooit maar eens je bek open te trekken. Dan wist niemand wat er in je hoofd omging. De zenuwachtige jonge poes had haar keuze gemaakt. "Weet dat je met mij kan praten over je verstopte probleempjes." Zei ze voorzichtig. "Ik ben niet dom.. En je kunt mij zeker weten vertrouwen." Afwachtend keek ze haar moeder aan.

Even bleef de zachte glimlach op haar gezicht staan, maar die hield het niet vol toen Tearpaw indirect zei dat ze wist dat haar moeder haar in bescherming probeerde te nemen, haar niet zag als de bijna volwassen kattin die ze was. De leader dacht er even over na om gewoon verder te gaan met die persona, doen alsof het niet opzettelijk was. Maar dat zou laag zijn, en oneerlijk tegen haar dochter. Crystalstar knikte. ”Vergeef me, ik vergeet gewoon soms dat je niet meer het kleine prinsesje bent van moons geleden.” Mauwde ze, haar kop wat buigend. ”Ik kan je gewoon moeilijk over alles vertellen, dan zitten we hier morgenochtend nog. Daarnaast wens ik het je niet toe..”