Pluto

Cowchaser werd overvallen door een enorme déja-vu toen hij de apprentice in zijn vizier kreeg. Hij had het idee exact hetzelfde al eens gezien te hebben; een mooie calico tussen blaadjes met hun randjes wit van ijs, verlicht in het oranje licht van de avondzon. Alleen was dat moment vele manen geleden geweest, toen hij zelf nog een apprentice was. Oh, ze was zo mooi geweest, zijn lieve meisje, zijn eerste liefde. Met haar felgele ogen die hem tegen de grond konden pinnen en dat prachtig schilderij van kleuren in haar vacht. Zijn prachtige Dahliapaw. Nu waren ze beiden ouder, natuurlijk. Hij was ook dom geweest toen en had haar liefde nooit verdiend. Ze had had na slechts een paar manen al uitgemaakt. Hij was niet serieus genoeg volgens haar, een "eeuwig kind". Blijkbaar was dat not done als ze warrior werden. Misschien had ze gelijk gehad; hij was een echte player geworden en dat was hij toen ook al. Trouw had nooit in zijn woordenboek gestaan. Hoe was zijn leven anders geweest als hij meer naar haar geluisterd had? Als hij Cowcatcher geweest was in plaats van Cowchaser.. Misschien was hij nu nog samen geweest met Dahliaflower. Misschien hadden ze samen kittens gehad, prachtige kleine kittens met een vachtje in vier kleuren.. Hij had amper door dat hij de apprentice in het hier en nu ook een beetje aanstaarde met een bijna verliefde blikop zijn snuit terwijl hij terugdacht aan zijn eerste verloren liefde. Nu hij volwassen was, was apprentices aanstaren natuurlijk ook iéts minder sociaal aanvaardbaar dan toen..

+ Amberpaw

Prompt 28

Een rilling trok over haar rug. Waarom voelde ze zich plots zo bekeken? De poes stopte met het wassen van zichzelf, waarna ze lichtelijk op haar hoede om zich heen keek. Haar oplettendheid was echter niet nodig, snel genoeg maakte ze wel heel erg direct oogcontact met een zwart-witte gestalte. Er lag iets in zijn blik die haar allemaal kriebels gaf in haar buik. Hij keek alsof ze even het enige was op deze gehele wereld. Een warrior, met interesse in haar? Oh, zou haar vacht net zo mooi schijnen als die van haar moeder, zeker nu in het licht van de ondergaande zon? Ze hoopte het met heel haar hart. Het poesje pakte het kleine visje dat ze had gevangen op en trippelde zo galant als ze kon naar hem toe, haar ogen glinsterend. "Dag Cowchaser! Wat een mooie avond is het, hé?" vroeg ze met een stem zacht als honing.

Hij werd uit het verleden getrokken toen de mooie apprentice in beweging kwam en zijn kant op liep. Even verwachtte hij Dahlia's stem te horen, fel en woest, maar in plaats daarvan werd hij begroet door twee glinsterende blauwe oogjes en een vriendelijke begroeting. "Hallo, Amberpaw.", antwoordde hij, licht behoedzaam, zeer bewust van het feit dat hij op een dunne lijn liep. Cowchaser had geen problemen met grenzen overstappen, maar zijn clangenoten vonden dat misschien net iets minder fijn. Natuurlijk was er ook op dit moment niemand anders in de buurt.. De zwart-witte kater keek de kattin aan. Niemand kon zeggen dat ze niet mooi was; haar fijne, vrouwelijke trekken en prachtig glanzende vacht deden haar ouder lijken dan ze was. En ze was ook bijna warrior, toch? Hoe verkeerd kon het zijn? Cowchaser glimlachte. "Inderdaad, een hele mooie avond.", antwoordde hij met warme stem. "Niets beter dan wat gezelschap op zo'n sfeervol moment, niet waar?"

In eerste instantie klonk hij wat terughoudend, en Amberpaw trok twijfelachtig met haar oor. Oh nee, had ze de situatie verkeerd ingelezen? Wellicht was hij heel erg gesteld op zijn persoonlijke ruimte en rust, en kwam zij dat nu verstoren als vervelende apprentice. Zou hij boos worden? De poes wilde al bijna zichzelf verontschuldigen toen zijn toon veranderde. Opluchting was te lezen in haar ogen terwijl ze hem aan kijken. Die van hem leken wel zo blauw als de hemel zelf, en ondanks dat de hele wereld zo mooi gekleurd werd in het licht van de ondergaande zon, keken ze naar haar. Amberpaw ging zitten en sloeg sierlijk haar staart over haar pootjes, volwassen en netjes zoals haar moeder altijd deed. Ze was al een grote meid, heus wel. Een zachte giechel verliet haar mond. "Oh, absoluut! Ik dacht dat ik zou bevriezen terwijl ik aan het vissen was, zo koud was het. Maar zo'n zonsondergang maakt alles goed," kwetterde ze vrolijk, waarna ze hem van onder haar wimpers aan keek. "En, hoe was jouw dag, Cowchaser?"

Ze ging zitten als een echte dame en keek hem aan met hoopvolle blauwe oogjes. Starclan, hoe moest hij daar sterk voor blijven? Als ze duidelijk niets tegen zijn aandacht had, in tegendeel zelfs, als ze ernaar leek te verlangen, kon het dan verkeerd zijn? Leeftijd was maar een nummer, en ze was al bijna warrior. En als je hoorde hoe ze sprak en hoe ze hem van onder zijn wimpers verleidelijk aankeek, leek ze geen apprentice te zijn. "Inderdaad, de zonsondergang is zeer mooi.", antwoordde hij, mar hij bleef haar aankeken. Ze vroeg hem hoe zijn dag was. "Goed, hoor." Hij vroeg niet naar de hare - want dan zou ze misschien beginnen over haar trainingen, en dat zou een heel koude douche zijn. "Het was koud vandaag. Nu is het tijd om wat op te warmen." Een uitnodiging - of misschien ook niet. Wie hem kende, zou het zeker zo lezen, maar hij hield zijn woorden vaag genoeg dat hij geen klap in zijn gezicht verdiende als hij haar nu volledig verkeerd inschatte.