the inevitable cut

Onderwerp: the inevitable cut vr 31 dec 2021 - 20:08

this is the start
of how it all ends

De bomen stonden dicht bij elkaar, zo dicht dat dat kleine beetje licht wat er nog was met moeite de bosgrond leek te kunnen raken op de plek waar ze was gaan zitten. Uren, misschien wel dagen lang had de flame point gegild in de dark forest. Dagen lang had ze het niet kunnen accepteren dat ze echt dood was, dat haar kinderen zonder haar zouden moeten opgroeien.

Haar ooit prachtige crème kleurige pels had nu een donkerder tintje gekregen. Haar eerst roze neus en lippen waren een blauwig paars geworden en elke paar minuten moest ze hoesten. Hoesten totdat de oneindige hoeveelheid water ooit uit haar longen zou verdwijnen. Newtspark veegde de druppels van haar kin en er gleed een rilling door haar met littekens gesierde lichaam. Nog heel even. Een mondhoek krulde zich omhoog richting de boomtoppen toen het zover was.

Haar blauwe ogen vonden die van de ander toen deze ontwaakte.

"Welkom."

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Onderwerp: Re: the inevitable cut za 1 jan 2022 - 13:09

Eveningstar was een leidster met een eigen verhaal. Zoals elke kat. Haar leiderschap was ook niet gangbaar, maar goed wat was gangbaar. Iedereen deed het op zijn of haar eigen manier. De manier die diegene goed duldde. Maar wat echt goed of slecht was, dat was niet zeker. Dat zou nooit zeker worden. Dat voelde voor iedereen anders, omdat iedereen een andere norm en waarde had. Zo werkte dat nu eenmaal. Niemand was gelijk. Dat was maar goed ook, anders zouden ze zeker uitsterven. Eveningstar had een leven moeten inleveren, omdat StarClan haar manier niet had goedgekeurd. Het had haar zijn niet veranderd, het had haar denkwijze niet getemperd. Zij was wie ze wilde zijn. Zij was ThunderClans leader en ze zou er voor zorgen dat ThunderClan geen kwaad meer gedaan kon worden. Dat ThunderClan groot en sterk was. Ook als dat betekende dat ze de dagelijkse routine moest doorbreken. De prooi was schaars door Leafbare. In het woud lag een laag sneeuw. Dus probeerde ze zich voor nu gedeisd te houden. Alleen het vuur in haar felgele ogen was er nog, laaide hoog. Om de leugens die haar waren verteld. Ze voelde zich genaaid. Met die gedachten sprongen haar ogen ook open. Voelde ze de kilte door haar vacht glijden. Omringde de doodse stilte van Dark Forest haar. “Newtspark.” Miauwde ze. Ze klonk niet verrast, net als dat ze er niet lang over na had hoeven denken wie er voor haar stond. De kattin herkende ze uit duizenden, ondanks dat haar vacht wat donkerder was geworden. Het enige wat ze zich afvroeg was waarom ze hier was. Ze was dus dood, zo ver was haar duidelijk. Maar waarom.

Onderwerp: Re: the inevitable cut za 1 jan 2022 - 23:46

this is the start
of how it all ends

Haar ooit mooie, donkere wimpers die haar blauwe ogen nog meer lieten spreken waren versierd met ijskristallen die haar wimpers zwaarder lieten voelen. Haar kindjes waren veilig mee terug genomen naaar het kamp, het enige waarvoor ze de shadowclan deputy ooit zou kunnen bedanken. Haar leven had ooit zo pijnlijk lang gevoeld, maar nu ze hier was zag ze pas hoe kort het was geweest. De poes ontwaakte en niks aan haar liet zien dat ze verrast was de flame point hier te zien. Was Newtspark de enige geweest die gedacht had, gehoopt had dat ze starclan binnengelaten zou worden? Was die gedachten echt zo vreemd geweest? In stilte bekeek ze de thunderclan leader van top tot teen. "Een spion," zachtjes begon de shadowclanner te giechelen, een vreemd geluid in de troosteloze plaats. Haar gegiechel veranderde in gelach wat al snel weer overging naar een rochelend gehoest. "Ik dacht dat we het prima met elkaar konden vinden" helaas hadden de gedachten van de thunderclanner roet in het eten gegooid. Samen hadden ze zo veel meer kunnen bereiken dan apart.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Onderwerp: Re: the inevitable cut zo 2 jan 2022 - 13:33

Newtspark begon te giechelen, maar Eveningstar bleef onbewogen staan. Sereen. Haar blik strak op de voormalig Medicine cat gericht. Ze vond het alles behalve grappig. Ze had de situatie nooit lachwekkend gevonden ook eigenlijk. Toen miauwde de ander dat ze dacht dat ze het prima hadden kunnen vinden. Even bleef ze stil, waardoor de duisternis van Dark Forest zachtjes aan haar begon te knagen. Voorzichtig haar aderen binnendrong in een poging daar te nestelen, maar toen bewoog ze. Waardoor dat moment weer verbroken werd. Haar staart zwiepte langzaam een keer heen en weer, terwijl ze Newtspark nieuwsgierig in haar opnam. “Als wij het zo goed konden vinden, waarom ben je dan niet gebleven?” Het vuur in haar felgele ogen verlichtte Dark Forest, maar het maakte het alles behalve warmer. Er stond iets hards in, iets onverbiddelijks. Dark Forest werkte op haar zenuwen dat zeker, maar ze was er niet meer bang voor. Sinds dat Roseburn tegen haar had gesproken. Sinds dat Gorsepaw haar een leven had afgenomen. Was die angst in haar bloed bevroren. De enigen die haar daadwerkelijk kwaad konden doen, waren haar geliefden. Waren de katten waar ze om gaf, die een plekje in haar hart hadden gekregen. Newtspark was daar ook vlakbij geweest, totdat ze was weggerend. Totdat ze al het vertrouwen had platgestampt. Een spion ja, en echt daar was niks grappigs aan.

Onderwerp: Re: the inevitable cut ma 3 jan 2022 - 5:05

this is the start
of how it all ends

Ook nu, nu ze een plek voor haarzelf had gevonden in de duisternis, was ze er heilig van overtuigd dat starclan een grap met haar uithaalde. Alsof ze ieder moment konden zeggen dat ze zich bij hun mocht voegen, hoog bovenin de lucht voorbei de wolken. Een eigen sterretje aan de hemel die zou neer kunnen schijnen op iedereen waar ze van hield. Matthias, Peppermint, Twistedheart, Tidepaw, zo veel gezichten die ze nu al miste terwijl ze nog een lang leven voor de boeg hadden. Haar eigen gelach en gegiechel had vreemd in haar oren geklonken. Een beetje als een geluid wat ze hier niet mocht maken, alsof ze hier alleen maar boos moest zijn in plaats van er maar het beste van te maken. ”Als ik nog meer gezeur had moeten horen had ik mezelf van kant gemaakt, ben ik bang.” Even knikte ze. Helemaal morsdood. Met haar nagel maakte ze een gebaar bij haar hals om nog een keer te laten zien wat ze zou doen, maar al snel was haar aandacht ergens anders. Waar haar blauwe kijkers eerst op de thunderclanner gericht waren gleden ze nu een paar centimeter opzij. ”Een rat!” Gilde ze, gromde ze? Het zat een beetje tussen beide in, waarschijk. Ja een rat. Een smerige, vieze, dikke, bruine rat kroop door de rottende bladeren achter de oudere poes en het deed Newtspark opspringen van haar plek waar ze zo lekker zat. ”Vies, vies, vies…” sprak ze zachtjes. Haar nagels doorboorde het beest bij de schouders op een plek waar hij er niet dood aan zou kunnen gaan. Als hij al echt dood zou kunnen gaan hier. Grommend boog de flame point zich voorover naar de rat waar haar kaken zich om de staart van de rat sloten en hij een stukje korter gemaakt was.

Ratten hadden hun recht op een staart verloren en ze zou er dan ook persoonlijk voor zorgen dat ze allemaal zonder staart rond zouden moeten lopen.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Onderwerp: Re: the inevitable cut di 4 jan 2022 - 11:46

Ze begon er over dat ze het gezeur niet meer aan had gekund. “Soms moet je door een zure appel heen bijten om te krijgen wat je wilt.” Miauwde ze toch een beetje bitter. Zij had haar heel iets moois kunnen geven, daar was ze van overtuigd. Ze had in ThunderClan gepast. Ook al zou Remnantwolf het daar waarschijnlijk niet mee eens zijn. Er was iets aan de kattin geweest die haar had getrickerd. Ze was sterk, een strijder, net als dat zij dat was. “Je had bij ThunderClan moeten blijven.” Vervolgde ze toen kalm. Dat bewees dit sowieso. Dat ze hier samen in Dark Forest zaten, dat Newtspark dood was. Ineens begon de Dark Forest kattin te gillen. Ook haar blik schoot naar de rat, waarbij niet veel later Newtspark haar nagels het beest doorboorden. Haar blik gleed van de rat weer naar Newtspark. Waarom deed ze dit? Wat was de reden. Even zei ze niks, bleef ze stil naar de ander kijken. De situatie sloeg ze in haar kop op, hield ze vast. Het was interessant. Ze beet de staart van de rat af. “Waarom deed je dat?” Het klikte nog niet. Ze had nog wat meer nodig, maar langzaam vormde er zich iets in haar kop. Begon ze de verbanden te leggen.

Onderwerp: Re: the inevitable cut do 6 jan 2022 - 17:31

this is the start
of how it all ends

Ze had in thunderclan moeten blijven. Volgens Eveningstar dan. Met een rare blik op haar snuit keek ze haar aan. "Ik had kunnen blijven, maar dan had die ander moeten vertrekken." Spuugde ze. Wat was er gebeurd als ze daar toch gebleven was? Had ze een partner kunnen vinden in Evening? Of had Spottedrain misschien een plekje voor haar warm gehouden? Het waren gedachten die ze haarzelf niet liet hebben, de andere twee zouden immers nooit zo over haar denken.

De staart van de rat hing in haar mondhoek een beetje te bungelen als een grasspriet. Met een bedenkelijke blijk op haar snuit leek ze de antwoorden af te gaan die ze kon geven. Ondertussen gleden haar nagels terug in hun hulzen en rende de rat staartloos weg in de richting van de dennenbomen. Ja, waarom deed ze het eigenlijk? Langzaam opende de flame point haar mond waardoor de staart met een 'plof' op de grond viel. "Een rat zonder staart is als een staart zonder rat." Begon ze zacht alsof ze tegen haarzelf sprak in plaats van tegen de ander. Een grote grijns speelde op haar lippen. "Oh! De tijd is om!" Gilde ze toen ze op de poes af sprong, maar voordat ze haar kon aanraken was ze weer terug gestuurd haar haar nest in thunderclan. "Dag schatje!" Lachte ze nog luid terwijl ze verdween en Newtspark weer in het duister achterbleef. Alleen met haar gedachten.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of

Onderwerp: Re: the inevitable cut vr 7 jan 2022 - 14:03

Ze schudde haar kop toen Newtspark zei dat Remnant dan had moeten vertrekken. “Er is altijd een manier, dat moet je toch inzien? Niet alles hoeft zo kortzichtig te zijn.” Miauwde ze tegen de andere kattin. Ze vond het te kort door de bocht, te makkelijk. Nee, ze wist zeker dat er een manier was geweest. Dat ze er met zijn allen wel uit waren gekomen. Dat ze hen net zo lang een schop onder hun kont had gegeven totdat zelfs hun twee elkaars aanwezigheid konden accepteren. Ze hoefden geen vrienden te zijn, dat was nooit nodig geweest. Alleen ze hadden haar die kans niet gegeven. Newtspark had haar die kans niet gegeven. Dat vond ze nog wel het ergste, daar had ze nog wel de meeste pest door in. Een rat zonder staart, een staart zonder rat. Haar felgele ogen begonnen te flonkeren. Er waren een paar katten die ook een stuk staart kwijt waren. Settleddust was daar eentje van. Die kat zag ze namelijk regelmatig op haar netvlies de afgelopen tijd. Zijn uiterlijk was er bij haar dus nogal ingepeperd. Wat had hij gedaan? Waardoor hij de haat van deze Dark Forest kattin over zich heen had gekregen. Waarom was ze hier überhaupt. ShadowClan was toch zo blij geweest met haar terugkeer. Waarom was ze dan dood. Er was iets heel vreemds aan deze zaak, maar ze kon er nog steeds niet helemaal haar poot op leggen. Ze moest hier over nadenken. Toen sprongen haar ogen open en tilde ze haar kop op. Haar blik ergens nog wat verwilderd, haar nekharen recht overeind, terwijl de contouren van haar den zichtbaar werden. Settleddust, wat heb je gedaan makker?

[Topic uit]