Adventurer

Hij was mooi aan het dromen  over vlindertjes die over een regenboog heen vlogen. Ze hadden elk een uniek kleurtje dat met de regenboog overeenstemde. Rood, oranje, geel, groen, indigo en violet. De vlinders hadden allemaal hun eigen patronen, en waren allemaal vrienden. Het was goed zo, het was mooi en perfect en- ‘Psst, Shine! Ik wil je iets laten zien’ fluisterde iemand opeens zachtjes tegen hem terwijl hij werd aangetikt. Langzaam hees hij zijn kop en probeerde zichzelf wakker te schudden. “Huh, wat is er? Wat wil je laten zien?”, vroeg hij met zijn net wakkere stem en knipperde nog een paar keren met zijn ogen. Nou, normaal was hij diegene die anderen enthousiast wekte, niet omgekeerd. Maar dat gaf niets, want nu was het weer tijd voor een perfecte nieuwe dag en hij was blij dat hij wakker was. Want nu kon hij weer nieuwe dingen beleven.

De kater werd stilaan wat meer wakker terwijl hij een antwoord van de ander opwachtte. En gelukkig voor zijn  nieuwsgierigheid duurde dat niet te lang. ‘Je moet stil zijn en dit niet doorvertellen’, fluisterde Moose zachtjes tegen hem, maar wel op een vriendelijke toon. Jammer genoeg zorgde dit ervoor dat hij nog nieuwsgieriger werd dan tevoren en stond hij op en volgde de iets jongere to-be en begon die te schuifelen onder zijn nest. Hmm? Wat wilde hij hem laten zien? De to-be zwierde met zijn staart heen en weer van de spanning tot de ander klaar was met zoeken. ‘Kijk eens wat ik heb gekregen!’ De kater stak zijn nek uit zodat hij het geschenk goed kon zien. “Oooh, het is heel cool”, fluisterde hij tegen Moose. “Is dit… het geschenk?” Het kon ook zijn dat hij toevallig wat had gevonden toen hij aan het verkennen was. Maar het kon ook het legendarische eerste geschenk zijn van je totem.

Zijn ogen staarden naar de verschillende krassen die het stukje gewei had. De drager van dit voorwerp had overduidelijk veel meegemaakt en hij had er volle bewondering voor. De ander knikte toen hij vroeg of dit het geschenk was en Shine glimlachte even, tot Moose besloot het geschenk van zijn totem weer onder zijn nest te leggen. ‘Ik heb nog iets wat een avontuurtje waard is!’, sprak de ander op een vrolijke toon met een glimlach. “Oh?”, liet de healer to-be nieuwsgierig uit, voor hij achter de ander aanliep richting de uitgang van de Cave. Hij stopte even en zag dat de andere to-be zich rolde in de modder. Hij wist niet zeker wat ze precies gingen doen, dus rolde hij zich ook maar voor de zekerheid in. Vroeger toen hij een gewone to-be was had hij dit dagelijks gedaan, maar laatste tijd was dat weggevallen. Het voelde weer eens als de oude dagen zo. ‘Intussen kunnen wij een beetje bijpraten’ de kater trok geamuseerd met zijn oor. “Waarover dan? Wat heb je te vertellen?”

‘Ik heb weer eens geweldige dingen ontdekt. Twee dingen kan ik je laten zien, maar we moeten wel even lopen’, antwoordde Moose op zijn vragen, waarbij hij even grinnikte. “Het is altijd goed om eens de beentjes te strekken!”, zei hij enthousiast. Hij was niet meer zo vaak aan het rondhuppelen als vroeger, maar hij hield er wel nog steeds van, zelfs als hij niet meer zoveel vrije tijd had als vroeger. ‘Dus hoe gaat het met je kruidenkennis?’, vroeg de jongere kater aan hem terwijl ze begonnen te wandelen. “Het gaat wel vooruit denk ik, mijn kennis is nog verre van perfect maar ik ben blij dat Bloodhound er is om mij ze aan te leren”, miauwde hij tevreden. Hij had nooit verwacht dat de kat waar Flutterpaw ooit naar opzoek was geweest hem zou komen helpen met zijn kruiden, maar hij was erg blij. Anders zat hij hier met amper kennis, in zijn eentje, verantwoordelijk voor anderen te genezen terwijl hij dat niet eens zou kunnen. Dat zou rampzalig geweest zijn. Maar, er was echter altijd een lichtje aan het einde van de tunnel.

Hij hield zelf ook veel van te wandelen in de frisse lucht. Hij wist nog dat toen hij een doodgewone, enthousiaste Prey Hunter To-Be was hij altijd genoot van de frisse lucht tijdens de jachten. En wanneer hij klaar was, rustig zijn tijd nam om alles te bewonderen. Desondanks dat hij het nu drukker had had hij zijn vroegere zelf niet uit het oog verloren. De kater zou altijd blijven houden van wandelingen en dergelijke, het was zijn ding, het leek wel een stukje van hem en dat kon niet zomaar weg vallen. ‘Dat is mooi om te horen Shine! Ik weet zeker dat dat goed zal komen’, zei Moose tegen hem waardoor hij een warm gevoel binnenin zich kreeg. Ja, het zou inderdaad goedkomen. Hij wist dat hij capabel was van dit te onderhandelen. ‘Al hoop ik wel dat het niet veel nodig zal zijn’ Tja, hij hoopte het natuurlijk ook. Maar je kon het lot niet tegengaan, er zouden af en toe wel eens zulke dingen gebeuren en dat was niet aan hen te beslissen. Echter was het gevoel van geluk dat op hun gezichten te zien was wanneer ze weer beter waren de perfecte prijs daarvoor terug. “Ik hoop dat ook, maar je weet maar nooit”

Healers hadden een zware taak op zich. Ze moesten beiden de Tribe leiden als de Tribe helen wanneer het nodig was, en soms kon het lastig zijn om beide tegelijk uit te voeren. Maar de Tribe of Endless Hunting koos niet zomaar iemand, en hij geloofde dat hij het wel aan zou kunnen. Hij wilde anderen gelukkig maken, en ze genezen was een vorm van geluk. ‘Helaas wel’, reageerde Moose nog op zijn laatste statement voor ze halt hielden toen ze boven waren. Hij zag hoe de jongere to-be zich omdraaide en iets leek te zoeken, maar had het al snel gevonden. ‘Kijk! Het is hier donker, maar er is altijd groen’, vertelde hij vervolgens enthousiast, waardoor de zwarte kater naast hem kwam te staan en het grote naaldbos zag. “Het ziet er inderdaad erg groen uit!”, lachte hij. Natuurlijk lagen er op een paar piekjes wel sneeuw, maar door de grootse dennenbomen was er minder dan op andere gebieden. ‘En je kan hier leuk glijden!’ verward kantelde de healer to-be zijn kopje even. Hij had eigenlijk nog nooit de moeite genomen om van een helling af te glijden dus dat was iets nieuws voor hem. En Nieuw, was Leuk! Hij zag hoe Moose naar beneden begon te glijden op een gecontroleerd tempo. Het gegiechel dat hij uitliet was van waar Shine stond nog te horen en de kater volgde de grijswitte to-be tot hij helemaal beneden was. ‘Kom ook eens proberen! Het is echt leuk!’, riep hij toen, die er vanaf hier erg klein uit zag. Een kitten, precies. “Okey”, zei hij enthousiast voor hij zijn pootjes zo zette dat hij makkelijk kon glijden. Maar hij kwam niet vooruit. Hmm, misschien ietsje verder naar beneden gaan zetten – maar toen verslipte zijn poot en begon hij te gillen terwijl hij van de berg af koprolde. En bleef rollen. Tot hij helemaal beneden was en ploefte in de pak van sneeuw die hij had meegepakt onderweg. Hij schudde zijn kop even en lachte. “Dat was inderdaad leuk!”, een beetje niet zoals het zou moeten gegaan zijn, maar het was eigenlijk wel heel leuk geweest.

Het was misschien niet echt de bedoeling geweest om zo helemaal naar beneden te rollen in plaats van te glijden, maar mogelijks was eraf rollen wel leuker dan gewoon naar beneden glijden. Het was een beetje gevaarlijker wel aangezien je niet de hele tijd zag waar je heen rolde maar dat maakte het ook juist weer zo leuk. ‘Het zag er super mooi uit Shine!’, complimenteerde Moose hem, waarop hij een beetje trots glimlachte. ‘Je hebt je niet bezeerd hoop ik?’ de zwart-witte to-be schudde met zijn kop. “Nee, ik ben tip top in orde!”, miauwde hij vrolijk. “Je moet het zelf ook eens proberen, naar beneden rollen is leuker dan het eruit ziet”. Het was wel geen aanrader op onbekende hellingen, want die konden slecht eindigen maar hier, hier leek het veilig genoeg. Als bewijs; hij was nog helemaal in orde.

Hij had gezegd dat de ander het echt eens moest proberen, dat naar beneden rollen. Het was zeker een aanrader op deze kleine bergwand en hij wilde het nog een keer doen. Daarom wandelde hij vlak achter de jongere to-be en probeerde zijn weg naar boven te vinden. Hij was ietsjes trager, maar hij kwam er wel. Hij vond het fijner om naar beneden te rollen dan weer omhoog te gaan allesinds – zeker wanneer je niet eens boven geraakte. Zijn pupillen werden klein en hij liet een gasp uit toen Moose opeens op hem af kwam gerold. De healer to-be kon niet optijd wegspringen en knalde tegen de ander aan, waardoor ze samen naar beneden ploeften. Hij was onder een dikke laag sneeuw beland en was een beetje duizelig van de knal maar hij was: oké. Na aantal keren knipperen hefte hij zijn kop snel uit de berg sneeuw en hoestte even. “Eh, ik wil echt eens een keertje van die berg af geraken zonder… Onverwachts te vallen hihi”, lachte hij even. Nou echt, hij was al twee keer onverwachts naar beneden gekomen. Nu wilde hij eens een  keertje geplanned gaan.