I lose sight of the ground [back from TNR]

Hoelang was ze weg geweest? Ze kon de dagen die ze vast gezeten had niet meer voor haar halen. Alles was zo verwarrend. Ze was er echt van streek door. Met grote vragende ogen keek ze op haar trillende pootjes rond te kijken. Ze was weer vrij. Ze was na alle moeite die de twolegs hadden gedaan om haar op te sluiten nu ineens weer uitgezet als een vrije vogel. Ze geloofde het niet. Het leek wel een valstrik. Ze stond dan ook versteend op dezelfde plek waar ze net was vrijgelaten. Bang dat als ze een pootstap verzette ze ineens weer omklemd zou worden door die ijzeren muil en weer terug naar die nachtmerrie moest. De frisse koude lucht gleed langs haar kokend hete wangetjes. De frisse lucht.. Wat had ze die gemist. Een rillige zucht gleed langzaam over haar lippen heen. Pas na een tijdje durfde ze wat meer te verroeren. Agatepaw schuifelde ineen gedoken iets naar voren maar er gebeurde niks. Het bleef doodstil. De apprentice slikte en stapte nog iets naar voren. Nog steeds geen teken van de twolegs. Nog een laatste keer keek ze vluchtig rond en besloot het toen eindelijk op het rennen te zetten. Als een gejaagde haas sprong ze ervan door en keek ze geen enkele keer meer achteruit; bang dat als ze dat deed ze een enge twoleg achter haar aan zag rennen.

De tijd vloog voorbij en met een flits stond ze ineens midden in het kamp. De hele rit die ze gerend had kon ze niet eens meer voor haar halen. Ze was zo op een automatische piloot gevlucht. Hijgend stond ze nu eindelijk weer stil. Ze was veilig. Ze was veilig. Ze was thuis. De zwarte she-cat slikte maar haar keel was kurkdroog van haar sprint. Hoewel ze herkende dat ze in het kamp was, leek alles een vage blur te zijn. Was ze echt zo van streek? Blijkbaar.. Als je haar daar ook zo zag staan, leek ze niet eens op haarzelf. Ze zag er zwak en angstig uit en haar vacht was bezweet en rommelig. Op haar borstkast was zelf een grote kale plek met daarom heen tekens van verschroeide haartjes. Wtf was er met haar gebeurd?

Met nog altijd een gehaaste ademhaling keek ze rond. Wanhopig op zoek naar een houvast voor ze straks zou breken. Haar blik schoot dan ook in een flits naar de eerste de beste kat die op haar afkwam. Haar lippen perste zich strak op elkaar. Het duurde een paar tellen voor ze registreerde wie het was en dat zijn mond een geluid procedeerde in vormen van woorden. Ze keek hem een beetje verward aan maar schudde toen haar kop om helder te worden. Get yourself together Agate dahm. De she-cat drukte nog een diepe zucht naar buiten terwijl ze haarzelf omhoog probeerde te krikken uit haar paniekstand. ''Ik-ik, ik.'' Ze trilde. Haar stem trilde mee. Ze rapste haar keel in een poging stabieler haar woorden uit te spreken maar er kwam weinig naar buiten. Ze keek naar Carrioncough en zocht vanaf hem naar een andere kat. De kat die dit allemaal veroorzaakt had. Alles was een draaikool in haar hoofd maar ze zou niet vergeten wie dit veroorzaakt had. Waar was ze? Waar was de kat die haar dit aangedaan had? Die domme lompe Foxdung had haar in deze situatie gebracht. Haar neusgaten sperde zich. Haar lichaam verving haar paniek met woede en haar woede was sterk. ''Littlefish. Littlefish was het. Zij heeft dit gedaan'' Sprak ze toen met een grauw. Haar lichaam spande zich aan, alsof ze haarzelf op elk moment moest verdedigen in een gevecht. ''Littlefish heeft me in een twolegkooi gejaagd.'' Ze zocht nog steeds naar de gevlekte she-cat terwijl ze Carrion aansprak. Waar was ze? Ze zou die bitch mee de ondergrond in trekken door de gratis trauma die ze van haar gekregen had.

83. Geef je karakter een blijvend trauma (3p)