It's better to be held than holding on

Het was een dag geleden. Silverwish had voor het eerst officieel alleen geslapen. Het had vreemd aangevoeld, het nieuws was vast ook al een beetje de Clan door gegaan. Ze voelde zich verdrietig en een beetje leeg vanbinnen. Ze had vrede met de keuze, dat wel. Maar het was toch.. Een relatie van twee jaar, een familie met kittens, wat nu niet meer was. Er was een punt gezet achter hun relatie, en ondanks dat ze nog steeds van elkaar hielden, was er geen liefde meer, niets officieels meer. Ze waren uit elkaar gegroeid, en ze hadden het vredig met wederzijdse respect uit gemaakt. Toch kon ze de tranen niet meer tegenhouden, en zachtjes snikkend zette ze zichzelf neer op de grond.

closed

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal was haar geurspoor gevolgd. Hij wilde haar vertellen over de avonturen die hij afgelopen dagen had meegemaakt. Dat hij had geprobeerd in een boom te klimmen en was gefaald. Dat hij Mesperyian weer had gezien. Maar toen hij haar tegen kwam, was het niets van het bekende zonnestraaltje wat hij kende. Een diepe frons kwam op zijn gezicht en hij haastte zichzelf naar haar toe. Bezorgd wierp hij een blik op haar treurige gelaat. ‘Och, Muis. Niet huilen,’ bromde hij, terwijl hij op zijn eigen, knullige manier de tranen van haar wangen wreef. Hij haatte het om katten om wie hij gaf verdrietig te zien. Hij kon het ook niet aanzien bij Eveningglow. En hij wist dan ook nooit wat hij moest zeggen. Woorden was nooit zijn sterkste punt. ‘Wat is er mis?’ Hij wilde haar helpen, hoe dan ook.

Ze hoopte natuurlijk niemand tegen te komen in de staat waar ze zich nu in verkeerde. Maar degene van wie zijn geur nu al zo vertrouwd was, met een stem die haar al zo veilig kon laten voelen.. Het voelde alsof ze juist precies hem nodig had. 'Och, Muis. Niet huilen,' bromde de grote kater, terwijl hij de tranen van haar wangen wreef. Silverwish keek met betraande ogen naar hem op, en de tranen leken er alleen maar meer van te worden, sneller door te stromen. Snikkend drukte ze haar gezicht tegen zijn borst, in zijn dikke vacht. Ze hoorde zijn vraag, maar kon op het moment niet antwoorden. De brok in haar keel was te groot. Dus haalde ze schokkend haar schouders op, hopend dat de tranenstroom snel weer zou ophouden.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal ontmoette haar betraande ogen en een medelevende blik stond op zijn snoet terwijl ze elkaar voor een moment aankeken. Nogmaals ving hij een traantje van haar wang op, maar ze had het nog niet in zich om te vertellen wat er mis was. Hij ving haar gezicht op en ze huilde enkel, met een klein gebaar van zijn schouders. Hij suste even, waarna hij zijn wang op haar kruin drukte en haar stevig vasthield voor een moment. ‘Het is oké, het is oké,’ bromde hij een paar keer met zijn diepe stem terwijl hij haar enkel vasthield en zachtjes heen en weer wiegde. Als ze er zelf klaar voor was, zou ze wel vertellen wat er aan de hand was.

De grote kater drukte zijn wang tegen haar aan. Silverwish schuifelde wat dichter naar hem toe, helemaal verdrinkend in zijn dikke vacht. Zijn sussende woorden kalmeerde haar en langzaam maar zeker stopte de tranen met stromen. Haar adem werd wat regelmatiger met minder schokken. Uiteindelijk bewoog ze wat naar achter en nam diep adem. Ze bleef echter wel dicht bij hem zitten. Bij Rascal voelde ze zich veilig. En ze had de steun nodig, de omhelzing. Ze haalde haar neus op en knipperde de laatste paar tranen uit haar droge en rode ogen. Even leek het er op dat ze iets zou zeggen, maar het bleef stil. Ze vond het lastig uit te spreken, dan was het weer echt. Ze had het haar kinderen vlak na de beslissing verteld, om roddels in de Clan te voorkomen. Toen was ze nog in een soort waas. Nu kwam alles hard aan, het besef dat ze haar nest niet meer zou delen met de kater op wie ze al vanaf haar Apprentice tijd verliefd op was geweest. Dat hun kinderen niet meer het perfecte plaatje van hun ouders zagen. Silverwish zuchtte diep, nog trillerig van het huilen. 'Ol-Olive.. Hij..' Ze zuchtte weer, haar ogen sluitend. 'We zijn uit elkaar.'

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal bleef geduldig wachten en gaf haar de tijd. Alles op zijn eigen tijd, al jeukte alles aan hem. Wie of wat had haar zo verdrietig gemaakt? Uiteindelijk kwam er een beetje beweging in de zilveren poes en nadat ze zich schrap had gezet vertelde ze wat er aan de hand was. Oh... Met medeleven keek hij de poes aan en hij wist niet echt wat hij moest zeggen. Hij was vreselijk in zulke situaties. Maar hij begreep haar, hij wist hoe liefdesverdriet voelde. Hij zuchtte een keer diep. ‘Oh..’ kwam er enkel als een ademhaling uit. Hij fronste en zocht haar blik. ‘W-wat-’ begon hij ongemakkelijk. ‘Hoe?’ Als hij een pak rammel moest geven voor haar, dan zou hij het doen.

'Oh..' ademde Rascal op haar woorden. Silver zuchtte, knikkend. Haar ogen ontmoette die van hem weer. Ze was zo blij dat ze samen met hem was nu. Dat ze zijn steun kon krijgen. 'W-wat-' begon Rascal. Hij was wat ongemakkelijk merkte ze, maar dat was oké. Het was een lastige situatie, en het feit dat hij er al voor haar was betekende heel veel voor haar. 'Hoe?' De poes zuchtte en haalde haar schouders weer op. 'Het was.. Nou.. We zijn al een tijdje niet meer echt... Samen,' miauwde ze zuchtend. 'Hij begon erover en ik... Ik was het wel met hem eens, denk ik?' Het kwam er twijfelend uit. Was het wel de goede beslissing geweest? Had ze niet voor hem moeten vechten? Voor hun relatie, hun familie? 'Het is beter zo...' Of ze het meende of alleen zei om haarzelf te overtuigen, daar was ze niet zeker over op het moment.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Hun blikken kruisten weer en de zilveren poes begon te vertellen. Dat ze al een poosje uit elkaar waren, dat het vuur gedoofd was. Maar toch merkte hij een beetje twijfel bij haar. Natuurlijk was het lastig, maar als er al twijfel hing, als het al op een einde liep. Misschien was het inderdaad beter, maar dat maakte het niet makkelijker. ‘Ik weet het,’ murmelde hij dan ook. Iemand loslaten was het moeilijkste dat er maar bestond. De grote kater was nooit goed met woorden, dus het enige wat hij kon doen was zijn schouder aanbieden om op te huilen. Toch probeerde hij het. ‘Je vastklampen aan iets.. wat niet meer is. Dan moet je jezelf er niet meer mee martelen.’ Misschien waren dit ook woorden om zichzelf proberen te vertellen dat hij moest loslaten. Maar Vlinder dwarrelde altijd door zijn gedachten.