[Orchis] In order to win, you play the game.

Lang had ze hierover nagedacht. Nachten had ze in haar nest getost. Dagen had ze lopen twisten over haar eigen toekomst. Schuldgevoel, wraakzucht, het had manen lang aan haar geknaagd, het was als een chronische pijn waar maar geen verlichting voor te vinden was. Met het groeien van haar lijf, het ouder worden van haar geest ging het maar niet weg. Ze stond hier nu als volwassen kattin, haar dikke pels viel perfect over de sterke spieren die ze van haar moeder geërfd had. Maar diezelfde pijn hing nog altijd als wolken rond haar kop. Orchis, Skadi en haar moeder. Alle waren waar ze niet waar ze verdiende te zijn. Alle drie leefde een leven dat ze niet verdiende te hebben. Het was niet rechtvaardig, het klopte niet. Cheriey had ooit twolegs benijd voor de macht die ze in hun poten hadden. De macht om bomen in rechte rijen te laten groeien. De macht om stenen nesten te bouwen. Lang had ze gedacht dat het nou eenmaal zo was. Dat dingen niet eerlijk waren en dat ze er maar aan geloven moest. Dat ze maar gewoon er bij moest gaan zitten en potje gaan janken. Maar het was een gesprek met Rabbitcharm dat een start vormde voor een nieuwe ideologie. Het waren Hyzenthlay en Aegir die haar hadden laten zien wie ze ooit geweest was.

Ze was Cheriey en zij kon zelf haar toekomst bepalen. Zelf het spel spelen waarin ze tot nu toe een speelstukje geweest was. Constant heen en weer gezet. Van brat tot orchis. Van Skadi tot die Thunderclanner en Rogue. Ze had er geen puf meer voor. Het was tijd dat ze zelf de kracht in handen nam, het spel speelde en de zaakjes recht ging zetten. Ze was niet bang meer. Maar om te bereiken wat ze wilde moest ze het voorzichtig aanpakken. Het spel kende veel regels, veel listen. Ze zou stapje voor stapje moeten zetten. Rome was niet in één dag gebouwd. Strategie zou haar brengen waar ze wilden. Doel voor doel zou alles weer gaan kloppen. En alleen dan zouden de wolken klaren.

En vandaag, vandaag had ze het lef bij elkaar geraakt voor stap één. Diegene waar het allemaal begon, diegene die haar achterliet. Diepe littekens over haar nek had getekend. Ze zou d'r grijpen, ze zou alles rechtzetten. Voor Aura. Voor al haar siblings die nu uitgekotst werden. Ze stapte naarbinnen toen de general aangaf dat ze naar binnen mocht, liet haar blik op de kater vallen. "Mijn general" mauwde ze "Ik zou u graag iets willen vragen," ze liet even haar blik op haar poten vallen, wachtte het antwoord af.

We played hide and seek in waterfalls

We were younger, we were younger