The river is a place for sun.

Tailpaw trippelde vrolijk langs de rivier. Ze was hier vaak, ze vond het een prachtige plek. Tailpaw keek naar het water, ze ging zitten. Ze snoof, een frisse maar koude lucht vulde haar neusgaten. De rivier was niet bevroren. Tailpaw had veel vrije tijd omdat ze nog geen mentor had, maar het begon haar te vervelen. Als alle andere apprentices trainden keek ze soms af, daardoor wist ze al best veel. Tailpaw werd uit haar gedachten gehaald toen ze iets in het water zag glibberen. Ze ontblootte haar nagels en ving de vis, ze legde de vis aan de oever om later naar het kamp te brengen. Tailpaw liep verder naar een paar rotsen. Voordat ze kon gaan zitten hoorde Tailpaw een geluid, gekrabbel tegen rotsen! Ze draaide zich met een ruk om naar de rotsen, wie zat daar? Haar haren stonden overeind, ze ontblootte haar nagels. Ze was klaar om de indringer te vermorzelen, ondanks de kat groter zou kunnen zijn.

Only Blizzardstorm!

-Misschien kan je de handelingen beter beschrijven, niet dat ze alleen maar de vis vangt, ^^

Blizzardstorm, een aardig sterk gebouwde kater, zat zich voor de Warriors Den een schoonmaakbeurt te geven. Zijn donker bruine vacht, bijna rood gekleurd, was kort, maar toch had die ook dit soort dingen nodig. Zijn ogen waren tevreden dicht geknepen en zijn tong raspte langs zijn voorpoten. Toen hij klaar was, stond hij tevreden op en trippelde het kamp uit. Genoeg geluierd, het was tijd om wat te gaan jagen. Misschien kon hij wel een lekker visje meepikken uit de rivier. Zijn lange voorpoten konden zich snel voortbewegen, maar door zijn kortere vacht was hij vatbaarder voor de sneeuw. Als hij te lang daarin bleef liggen zou hij zo groenhoest te pakken krijgen. En als warrior wilde je dat niet. Hij wist nog goed hoe zijn ouders hem allerlei verhalen hadden verteld over die dingen en als kitten wilde je dan helpen. Maar je mocht niet uit het kamp of voor de voeten lopen. Blizzardstorm rekte zich even uit en sprong toen op een van de vele rotsen. Hij strekte zijn nek uit en keek in de rivier, die niet eens voor een groot deel was bevroren en zag allerlei kleine visjes rondzwemmen. Hongerig bleef hij ernaar kijken en hief zelfs bijna een poot op om er een te vangen. Maar dat was onmogelijk op zo'n hoogte. Behendig sprong hij eraf en landde op een stukje sneeuw. Maar voordat hij ook maar iets kon doen hoorde hij een geluid. Instinctief ontblootte hij zijn nagels en rook hij aan de lucht. Opgelucht herstelde hij zijn poten weer en trippelde naar de poes. Hij herkende haar niet meteen, maar kon wel zien dat het een Apprentice was. Haar houding zag er ook niet totaal gevechtsklaar uit. "Rustig maar kleintje," Zei hij met zijn zoete stem en hij drukte zijn neus tegen de hare als begroeting. "Ik ben je Clangenoot." Hij keek even naar haar en meteen viel zijn oog op de vis die niet ver er vanaf lag. "Ik zie dat je zelf al een vis hebt gevangen, dat is erg knap voor zo’n jonge Apprentice. Zeg, mag ik jouw naam weten?"

Een rode kater sprong van de rots af. Hij had een dunne vacht, niet echt pebaald een wintervacht. "Rustig maar kleintje,"zei de kater met een zachte stem. Kleintje!? dacht Tailpaw boos. De kater drukte zijn neus tegen haar neus. "Ik ben je Clangenoot." zei hij net zo rustig. Zijn blik gleed naar de vis die Tailpaw gevangen had. "Ik zie dat je zelf al een vis hebt gevangen, dat is erg knap voor zo’n jonge Apprentice. Zeg, mag ik jouw naam weten?" de woorden van de krijger maakte Tailpaw trots. "Tailpaw." miauwde Tailpaw trots. Later zou ze Spotfur heten, maar dat was pas als ze warrior werd. "Ik ken jou nog niet." Tailpaw snoof, de kater had gelijk. De geur van Riverclan kleefde aan zijn vacht. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. "Heb je zin in een vis?" vroeg ze, ze keek naar de kater. Hij was wel dun. "Eerst moet de clan gevoed worden." plaagde ze. Tailpaw rende naar de vis, ze deed haar mond open. Toen ze bijna haar tanden in de vis had gezet begon ze te lachen, ze haalde haar kop weg bij de vis. "Jij mag hem hebben hoor!"

"Tailpaw." Zei ze trots, zachtjes schudde Blizzardstorm zijn kop. Was hij ooit ook zo geweest? Elke keer als een Warrior hem een complimentje gaf? Hij lachte even in zichzelf en ging zitten op de koude ondergrond. Zijn staart netjes o zijn poten gedrapeerd. "Ik ken jou nog niet." Ze snoof en kneep haar ogen tot spleetjes. Zo te zien had ze zijn geur opgemerkt, nu kon ze toch wel een beetje relaxen? Hij hief zijn poot tot aan zijn bek en begon deze kalm te likken. "Heb je zin in een vis?" Ze richtte haar blik op hem, bijna plagend. Misschien kon hij dit spelletje maar beter meespelen. Haar blik bleef even boven zijn dunne gestalte. "Eerst moet de clan gevoed worden." Blizzardstorm zag hoe ze naar de vis rende en die, zogenaamd, wilde opeten. Maar halverwege stopte ze al en begon te lachen. Een beetje afkeurend schudde hij zijn kop, was dit allemaal nodig? Maar ja, ze had haar jeugd niet voor niks. Dus deed hij alsof het hem iets kon schelen. "Jij mag hem hebben hoor!" Dit keer begon Blizaardstorm te lachen, zijn ogen dicht geknepen. "Doe maar niet," Zei hij op een waarschuwende manier. "Wie komt Stormstar of Mousefur hierheen en dan straffen ze ons beide. Wie weet moeten we wel een Maan lang de Elders Den onderhouden. Wil jij dat?" Hij keek haar recht in haar ogen aan, hij wilde haar niet bang maken, maar een beetje waarschuwen was toch niet zo erg? Hij stond op en liep naar de vis. "Misschien kunnen we er wel iets anders mee doen. Zin in een spelletje?"

-Sorry, kort..

Tailpaw keek naar de kater. "Doe maar niet," waarschuwde hij. "Wie weet komt Stormstar of Mousefur hierheen en dan straffen ze ons beide. Wie weet moeten we wel een Maan lang de Elders Den onderhouden. Wil jij dat?" Tailpaw schrok, hoe kon ze dan tijd doorbrengen met Spotpaw? "Misschien kunnenwe er wel iets anders mee doen. Zin in een spelletje?" Tailpaw begreep er niks van. "Ehm, ja." zei ze maar. Hoe kon je nou een spelletje doen met een vis? "Maar eerst wil ik jou naam weten." met een spottende blik keek ze naar de dunne kater.


Ook kort XD.

Zo te zien schrok de poes van zijn weerwoord, een klein gevoel van schuld flitste door hem heen, maar hij wist zich in bedwang te houden. "Ehm, ja." Hij lachte even weer en keek haar aan, zo te zien had hij haar in de war gebracht. Ach, ze zou het wel snappen. Hij wilde niet nog langer over het 'straf onderwerp' praten. Dus had hij maar een spelletje voorgesteld. "Maar eerst wil ik jou naam weten." Dit keer was hij wel verbaasd. Was hij zichzelf vergeten voor te stellen? Wat dom van hem! Hij had wel naar haar naam gevraagd, maar de zijn achter gelaten. "Wat dom van mij," Zei hij hoofdschuddend. "Ik ben Blizzardstorm, een Warrior." Een klein beetje trots was te merken in zijn stem, ja, als Warrior had je dat ook wel een beetje nodig. Een spottende blik werd op hem geworpen. "Nou we gaan maar weer eens verder met dat spelletje waar ik het net nog over had." Hij ging wat dichter bij de vis staan en snoof even de geur op. Heerlijk, vooral als je nog niet gegeten had. "Ik ga deze vis verstoppen en dan moet jij hem proberen te vinden. Maar, zonder je ogen te gebruiken, het enige wat je mag gebruiken is je neus. Ik zal zorgen dat ik he niet verstop bij allerlei obstakels. Maar gewoon hier bij een open vlakte. Voor je begint, sla je eerst de geur op in je hoofd door er goed aan te ruiken, dan verstop i hem en roep ik je. Hij pakte de vis op in zijn bek en rende weg, het gras dat wel door de sneeuw was gekomen kietelde zijn buikvacht. Misschien was deze dag wel heel goed begonnen. Naarmate hij dichter in de buurt van het kamp kwam, hoe minder bomen er waren. Een paar kleine struikjes omgaven de open plek, maar om de vis daar te verstoppen was ook geen goed idee. Ze zou hier wel kunnen struikelen over de wortels. Maar toen zag hij de ultieme verstopplek. In de verte zag hij een stukje aarde dat omhoog was geduwd, was door een molshoop ofzo. Hij legde de vis dar neer en schopte er een beetje aarde en gras overheen. Met snelle passen rende hij terug naar Tailpaw en zei; "Je mag gaan zoeken."

"Ik ben Blizzardstorm, een Warrior." stelde Blizzardstorm zich voor. "Nou, we gaan maar weer eens verder met dat spelletje waar ik het net nog over had." Blizzardstorm snoof, hij had duidelijk nog niet gegeten. "Ik ga deze vis verstoppen en dan moet jij hem proberen te vinden. Maar, zonder je ogen te gebruiken, het enige wat je mag gebruiken is je neus. Ik zal zorgen dat ik he niet verstop bij allerlei obstakels. Maar gewoon hier bij een open vlakte. Voor je begint, sla je eerst de geur op in je hoofd door er goed aan te ruiken, dan verstop ik hem en roep ik je." Tailpaw snoof, de geur van de vis kwam haar beus binnen. Tailpaw deed haar ogen dicht. Een tijd later hoorde ze de stem van Blizzardstorm. "Je mag gaan zoeken." Tailpaw knikte en ging met haar ogen dicht zoeken. Ze deed haar mond open om de vis beter te ruiken. Een sterke geur van Blizzardstorm zelf was te ruiken. Ze volgde de geur van Blizzardstorm omdat ze de vis niet kon ruiken door zijn geur. Het geluid van de rivier kwam dichterbij. Tailpaw wist precies waar de rivier was, ze liep er gevaarlijk dichtbij. Het liefst zou ze even haar ogen open hebben gedaan, maar dat mocht niet. Tailpaw stond even stil en snoof, de vis! Ze rook de vis! Tailpaw begon te rennen, maar haar voorpoot kwam net aan de rand van de rivier. Haar poten gleden weg, ze viel in het water. Tailpaw opende angstig haar ogen, ze probeerde naar de kant te zwemmen maar de stroom was te sterk. "Help!" schreeuwde ze. Tailpaw's kracht werd uit haar lichaam gezogen, al snel kon ze zich bijna niet boven houden. De kou overspoelde haar, net als het water. "H-help!" water stroomde haar mond binnen, Tailpaw spuugde het weer uit. Was Spotpaw maar hier. Dacht ze. Als dit dan haar laatste moment was, zou ze graag willen dat Spotpaw er was. Niet om hem verdriet te bezorgen, maar omdat ze hem leuk vond en hij haar. Tailpaw spartelde wild met haar poten.

-Wat een leuk spelletje, XD

Tailpaw knikte toen hij zei dat ze mocht gaan zoeken, ze sloot haar ogen en ging op pad. Blizzardstorm zag dat ze akelig dicht bij de rivier kwam, bijna wilde hij op haar af rennen en haar oppakken. Maar hij hield zichzelf tegen, ze zou toch niet echt regelrecht in de rivier lopen? Opeens begon ze te rennen, zo te zien had ze de vis geroken. Maar toen gebeurde het. Haar poot gleed langs de kant van de rivier. Alle vier haar poten gleden in het water en meteen haar lijf erachteraan. Hij kon een kopje zien drijven in het water, de Apprentice probeerde naar de kant te zwemmen, maar de stroming was zo te zien te sterk voor haar. "Help!" Schreeuwde ze en Blizzardstorm sprintte naar de kant van de rivier. Tailpaw kon zichzelf al bijna niet meer boven water houden, in dat koude water zou ze het niet lang volhouden. "H-help!" Toen ze dit zei stroomde er water in haar bek, ze kon het uitspugen, maar voor hij lang wist ze het water buiten te houden. Angst overspoelde zijn geest en hij stond bijna verstijfd aan de kant te kijken. Opeens wist hij wat hij moest doen, hij zocht een ondiepe gelegen plekje aan de kant en sprong het water in. Hij negeerde de kou die aan zijn vacht knaagde en duwde met zijn gespierde poten het water opzij. Al snel kwam hij bij de Apprentice, die wild spartelde met haar poten. "Rustig maar, ik heb je." Hij klemde zijn kaken in haar nekvel en probeerde haar kop koste wat het kost boven te houden. Het water begon aan zijn poten te zuigen, maar hij wist zijn kop nog net boven te houden. Bijna, nog een paar slagen. De stroming begon zijn kracht mee ten nemen, zijn energie werd afgetapt. Moe begonnen zijn poten langzamer te slaan. en net op het moment dat hij niet meer kon, voelde hij met een van zijn voorpoten de kant. Gelukt! Met zijn klauwen haakte hij zichzelf vast en duwde Tailpaw op de kant, daarna hees hij zich met zijn laatste beetje energie zichzelf op. Hijgend stond hij op en begon Tailpaw's vacht te likken. In de verkeerde richting, dat had hij geleerd van zijn moeder. Zo bleef de warmte wast zitten in je vacht. Moe spoorde hij de vis op, die nog steeds verlten bij de molshoop lag en legde die voor de poes neer. "Eet hem nu maar op, je hebt het verdient.." Hijgend ging hij weer zitten en begon nu zijn eigen vacht te likken. Dit was allemaal zijn schuld, zijn eigen domme schuld!

Toen Tailpaw dacht dat alles voorbij zou zijn voelde ze iemand haar beet pakken. "Rustig maar, ik heb je." zei de stem van Blizzardstorm. Tailpaw voelde dat Blizzardstorm veel moeite deed om haar naar de kant te zwemmen dus begon Tailpaw zelf ook met haar poten te zwemmen. Blizzardstorm en Tailpaw waren uitgeput toen ze de kant hadden gehaald. Tailpaw zuchtte van verlichting, ze leefde nog! Blizzard zocht de vis op en gaf hem aan haar. "Eet hem nu maar op, je hebt het verdient.." zei hij. Tailpaw begon er bibberend van te eten terwijl Blizzardstorm haar vacht likte. Dit was allemaal haar schuld, zij liep te dicht bij de rivier. Zij gleed uit. Zij begon te rennen aan de oever. Zij viel erin. Het was allemaal haar stomme schuld, Blizzardstorm moest het water in voor haar, door haar.

Hoe kon hij zo dom geweest zijn om haar zomaar in de rivier te laten vallen? Waarom had hij haar niet opgepakt, zoals hij had willen doen? Maar nee, hij had zichzelf tegen gehouden. Wat dom van hem! Zijn taak als Warrior totaal negeren! Al dit soort gedachten raasden door zijn kop, hij werd er misselijk van. Tailpaw was ondertussen al aan het eten, maar gelukkig ook. Als ze dat niet deed kwam ze vast energie tekort en dan zat hij al helemaal in de problemen. Langzaam legde hij zijn kop op het gras en bleef waakzaam naar de Apprentice kijken. “Gaat het al een beetje?” Vroeg hij bezorgd en likte snel een van zijn voorpoten, die koud begonnen te worden op die natte sneeuw. Hij moest snel opdrogen, anders was hijzelf straks ziek. “Het spijt me dat ik je bijna dood heb laten gaan, alleen maar om een dom spelletje. Waar zat ik met mijn kop?” Die woorden waren bijna tegen hemzelf gesproken, hij wilde niet meer dat ondraaglijke schuldgevoel dragen, hij wilde het kwijt. Maar hoe? Hij kon er niets tegen doen. Niets wat zijn hart op zou luchten. Zuchtend stond hij op en keek naar zijn natte vacht. Ja, helemaal doorweekt, maar een paar plekjes begonnen te drogen door het kleine beetje zon wat er stond. Hopelijk was dit alles snel voorbij, dan kon hij weer verder met zijn leven zonder ook maar ziek te worden. Langzaam liep Blizzardstorm naar de rivier en probeerde te zien of er nog vissen in de buurt waren, hoe moest het goed maken. Zijn Clan voeden, dan werd zijn schuld wat verlicht. In zijn ooghoeken zag hij een zilverkleurige flits. Met zijn staart wenkte hij Tailpaw. ”Als je nog energie over hebt, kom dan hierheen.” Fluisterde hij een beetje uitdagend. Een vis zo groot als een eekhoorn zwom op en neer langs de kant. Dit zou wel eens een hongerige Warrior kunnen voeden! ”Ik heb een aardig grote vis gevonden, misschien kunnen we hem samen vangen?” Misschien zou dit dat stomme spel van hem goedmaken, als ze hem vingen zou Tailpaw alle trots krijgen. Hij was toch al een Warrior en had die niet meer nodig. Hij legde zijn staart geruisloos neer op de grond en wachtte op Tailpaw, samen konden ze het wel aan. En dan hadden ze weer een nieuwe vis gevangen, er zou dan niets aan de hand zijn..

“Gaat het al een beetje?” vroeg Blizzardstorm. Tailpaw knikte bibberend. “Het spijt me dat ik je bijna dood heb laten gaan, alleen maar om een dom spelletje. Waar zat ik met mijn kop?” "Het geeft niet, het is ook mijn schuld. Ik begon te rennen en gleed uit, ik wist dat ik dicht bij de rivier stond." Tailpaw keek naar de grond. Blizzardstorm was naar de rivier gelopen en zag duidelijk iets. ”Als je nog energie over hebt, kom dan hierheen.” Tailpaw stond op. "Dan vergeten we het misschien." ”Ik heb een aardig grote vis gevonden, misschien kunnen we hem samen vangen?” Tailpaw versnelde haar pas. "Tuurlijk!" Tailpaw keek in de rivier, dat was inderdaad een grote vis! Ze hief haar poot op. Misschien kon ze hem zelf wel vangen. Tailpaw begon naar de vis uit te halen. "Mis." zei ze steeds, geconsentreerd op de vis.

-Weer kort, sorry..

"Het geeft niet, het is ook mijn schuld. Ik begon te rennen en gleed uit, ik wist dat ik dicht bij de rivier stond." Haar kopje keek naar de grond, een nog groter schuldgevoel ontwikkelde zich in Blizzardstorms borst en hij slaakte een diepe zucht. Hij ook keek naar beneden en zag nog steeds de vis uitdagend heen en weer zwemmen. Was dit wel goed genoeg om dit alles goed te maken? "Dan vergeten we het misschien." Zei Tailpaw opeens en hij schrok bijna van haar aanwezigheid. De Apprentice hief haar poot opeens op en richtte die op de vis, water vloog omhoog en dit deed ze meerdere keren. Geschrokken bleef Blizzardstorm naar dit gedoe kijken. Ze had inderdaad nog geen echt training gehad, dus moest hij haar maar even helpen. "Ho maar," Fluisterde hij, de vis zwom geschrokken heen en weer, maar bleef langs de kant zwemmen. "Zo laat je hem alleen maar schrikken, dat is nergens goed voor." Hij ging zitten en probeerde haar houding te beoordelen. "Ten eerste," Begon hij een beetje strenger. "is je houding niet helemaal geweldig. Probeer te gaan zitten en probeer je schaduw uit het water te houden. Da kan de vis je onmogelijk zien aankomen. Ten tweede, je moet niet in het wild op het water gaan slaan, dat heeft totaal geen zin. Probeer te wachten tot de vis dicht bij de kant is en dan sla je je nagels in zijn lijf." Hij likte zijn lippen aan de gedachten van het warme geurende vlees en voelde opeens hoe leeg zijn maag was. "Dus, probeer het dit maal nog eens, maar volgens mijn instructies. Toe maar, als er iets fout gaat grijp ik direct in." Hij wachtte af totdat Tailpaw iets zou doen. Hij voelde zich net een Mentor, wat hij ook nog eens dolgraag wilde zijn. Maar was het niet fout om een Apprentice gewoon wat te leren. Waar was haar Mentor eigenlijk? Hopelijk zou hij bij de volgende ceremonie zijn eigen Apprentice krijgen, dan hoefde hij dit soort dingen niet stiekem of per ongeluk te doen..

"Ho maar," fluisterde Blizzardstorm. "Zo laat je hem alleen maar schrikken, dat is nergens goed voor." Blizzard had gelijk, ze wist eigenlijk bijna alles al, behalve hoe ze een vis moest vangen. "Ten eerste," zei hij streng. "is je houding niet helemaal geweldig. Probeer te gaan zitten en probeer je schaduw uit het water te houden. Da kan de vis je onmogelijk zien aankomen. Ten tweede, je moet niet in het wild op het water gaan slaan, dat heeft totaal geen zin. Probeer te wachten tot de vis dicht bij de kant is en dan sla je je nagels in zijn lijf." Tailpaw knikte. "Dus, probeer het dit maal nog eens, maar volgens mijn instructies. Toe maar, als er iets fout gaat grijp ik direct in." Tailpaw ging zitten zoals Blizzardstorm het had gezegd. Al snel werd de vis weer rustig en zwom naar de kant, precies op dat moment sloeg ze toe. Ze zette haar nagels in de vis en gooide hem op het land, daar maakte ze het verder af. "Zo?" vroeg ze, ze wist niet precies of ze het wel goed gedaan had, maar de vis was dood. Hij lag op de kant, een verse geur van vis kwam vrij.

Blizzardstorm zag dat de poes snel leerde, ze knikte bij zijn uitleg en volgde zijn instructies goed op. Voelde het zo om een mentor te zijn? Om een jonge kat te leren wat hij moest weten en dan zien hoe ze succesvol werden? Nou, het was geweldig om het te zien. Tailpaw zat helemaal perfect en volgde de vis. Zelfs toen ze haar poot in het water gooide deed ze niets fout. Blizzardstorm zag hoe ze haar nagels in de huid van de prooi zette en hem op de kant gooide. Ze doodde het beestje gemaakelijk. "Zo?" Vroeg ze en Blizzardstorm kon een kleine twijfel in haar stem vinden. Dacht ze dat ze het niet goed had gedaan. Een glimlach speelde rond zijn lippen en hij likte een paar druppels die mee met de vis waren gekomen van zijn vacht. "Nou in ieder geval is elk stuk gedode prooi goed." Begon hij zowat dicterend. "Maar al helemaal omdat je mijn instructies zowat helemaal perfect hebt uitgevoerd. Ik denk dat je Mentor erg blij met je is. Met zo'n Apprentice zoals is iedereen vast blij." Hij lachte en trippelde naar de verse prooi toe, de geur dreef naar zijn neusholtes en zijn maag sprong hongerig op en neer. Hij probeerde het gevoel te negeren en keek weer naar Tailpaw. "Nou, laten we dit maar samen terug brengen naar het kamp, dan kan iedereen zien dat je een grote prooi hebt gevangen. Zal ik helpen met dragen of wil je het alleen doen?" Waarom werd hij nou nooit gekozen voor het Mentorschap? Hij was toch een volledige Warrior die zijn best deed? Waarom kon Stormstar hem niet één Apprentice geven? Hij begroef zijn voorpoten geïrriteerd in de aarde en kneep zijn ogen dicht. Snel opende hij ze weer om Tailpaw niet ongerust te maken over iets en ging naast haar staan. "Kom, laten we maar gaan voordat ze ons gaan missen.." Maar nog steeds bleef dat geïrriteerde gevoel in zijn kop zitten, misschien bij de volgende ceremonie. Misschien had hij dan geluk..

" Nou in ieder geval is elk stuk gedode prooi goed." begon Blizzardstorm. "Maar al helemaal omdat je mijn instructies zowat helemaal perfect hebt uitgevoerd. Ik denk dat je Mentor erg blij met je is. Met zo'n Apprentice zoals is iedereen vast blij." prees hij. Tailpaw keek met grote ogen naar hem, ze keek vaak af bij andere trainingen en zo heeft ze bijna alles geleerd, en nu alles. "Nou, laten we dit maar samen terug brengen naar het kamp, dan kan iedereen zien dat je een grote prooi hebt gevangen. Zal ik helpen met dragen of wil je het alleen doen?" "Ik wil het alleen doen." zei Tailpaw vol moed. "Kom, laten we maar gaan voordat ze ons gaan missen.." Tailpaw knikte en liep naar de rotsen toe, daar klom ze gemakkelijk overheen. Achter de rotsen wachtte ze op Blizzardstorm.

"Ik wil het alleen doen." Zei Tailpaw moedig en Blizzardstorm bleef even staan om haar te zien klimmen over de rotsen. Een zucht ontsnapte uit zijn bek en hij liet zich nog één keer door zijn poten zakken. Zijn snorharen raakten de grond net niet en zijn ogen staarden naar de overkant. Daar leefden de ThunderClan katten, die de Sunning Rocks in hun poten hadden. RiverClan katten hadden erom gevochten, maar het was nooit echt gelukt. Zelf had hij nog nooit zo'n gevecht mee gemaakt, maar hij wilde ook niet graag katten doden die hem zelf ook niet zouden killen. Moe liet hij zijn kopje op het gras vallen en bleef kijken naar het water, dat zo nu en dan opspatte. Rivieren, beekjes, stroompjes, overal konden RiverClan katten in zwemmen, maar met zo'n korte vacht als die van hem was het al helemaal makkelijk. Hij werd niet zo gauw door dat extra gewicht verzopen. Maar hij kon al gauw zichzelf redden in het water, laat staan jagen. De zon scheen heerlijk op zijn harder wordende vacht en hij likte een paar keer aan zijn poten om ze schoner te maken. Vandaag zou hij helemaal niets meer doen, geen enkele poot zou hij verzetten zodra hij in zijn vertrouwde nest lag. Maar dat deed hij ook wel vaker, hij verveelde zich sierlijk als hij geen gezelschap meer had. Een patrouille? Geen probleem! Maar alleen jagen, geen denken aan. Weer kwam er een zucht uit zijn bek en stond hij maar tegen zijn zin op. Hij sprong met gemak over de rotsen en kwam naast Tailpaw staan. "Ik keek nog even of we niets vergeten waren." Zei hij met zijn gedachten totaal ergens anders, hoe konden katten nou iets vergeten? Haren? Ach, wat kan het voor 'n kwaad? Hij leidde de weg alvast naar het kamp en hoopte dat Tailpaw hem zou volgen. Hij had geen zin meer in een gesprek, hij was er klaar mee. Eén middag gezelschap zou vervangen worden door een avond vol ellendigheid..

-Kort en laat..

"Ik keek nog even of we niets vergeten waren." miauwde Blizzardstorm. Tailpaw knikte. Blizzard liep verder naar het kamp, Tailpaw volgde hem met de vis. Toen ze bij de ingang van hte kamp waren bedankte Tailpaw hem. "Bedankt dat je me gered hebt en dat je me hielp om deze vis te vangen. Bij de volgende ceremonie wordt ik ook warrior, net als jij." Tailpaw boog respectvol haar kop, ze had nu veel respect voor Blizzardstorm omdat hij haar leven had gered. Tailpaw zou dat nooit vergeten... "Als ik iets voor jou terug kan doen, doe ik dat." miauwde ze respectvol. Ze gaf Blizzardstorm een lik op zijn kop en glipte daarna het kamp binnen, zou Spotpaw er zijn?

[Topic uit]