Famous

<sub>Het was een behoorlijke en vermoeiende training geweest vandaag. Zij en haar mentor kwamen samen het kamp binnen, maar hij keerde haar meteen de rug toe en ging verder met zijn eigen zaken waardoor Sleepypaw een zucht uitliet. Soms wilde ze wel eens praten met haar mentor over andere zaken, maar hij leek het te druk te hebben. Voor de rest was het kamp vrij rustig. Het was ergens in de namiddag, er waren veel katten die een dutje aan het doen waren nu en zij wilde dat eerlijk gezegd ook gaan doen maar er stond daar iemand – namelijk een warrior – alleen en ze wilde er eigenlijk wel mee praten. Want warriors waren super cool, en deze was nog niet eens zo oud maar toch leek ze zooo mega stoer. Met bewondering ging de wit met zwart bevlekte poes zonder te twijfelen naar de ander, maar toen ze aankwam wist ze niet wat te zeggen. Wat zei je eigenlijk, tegen een warrior…?



Clovercloud</sub>

Clovercloud was zichzelf met een afwezige blik in haar ogen aan het wassen. Ze was in haar gedachten verzonken en onbewust hield ze iedere beweging van haar familie in de gaten. Ze wilde weten met wie haar moeder en haar vader spraken. Ze wilde weten of Eggnest zich niet weer teveel in de problemen werkte en Frostdove deed. Gewoon.. om te kijken of het allemaal goed met ze ging. Maar ondertussen vraten alle twijfels stilletjes aan haar. Haar oog viel uiteindelijk op Sleepypaw, die met een onzekere blik bij haar was gekomen en haar aankeek. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg ze beleefd aan de apprentice. Ze wist een glimlachje op haar snoetje te toveren.

_{Ze was vrij impulsief geweest. En nu zat ze hier vast met tienduizend vragen in haar kop om te stellen aan de warrior, al wist ze niet welke ze moest zeggen en welke niet. Daardoor hield ze haar bekje dicht, maar keek ze wel met grote ogen naar Clovercloud. En haar innerlijke hype werd alleen nog maar sterker toen de warrior haar opmerkte en tegen haar sprak. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’, vroeg de zwart-witte kattin beleefd aan haar met een glimlach. “IEeee!”, floepte er opeens uit haar mond voor ze haar bek bedekte met haar pootjes. Oké, dat was een domme zet Sleepypaw. Ze had al vaker tegen warriors moeten praten – meestal omdat ze onder haar voeten kreeg voor lui te zijn – maar dit was dan toch écht anders. “Ik bedoel uhm…” oei, wat moest ze nu weer zeggen? Eén van haar tienduizend vragen op haar afschieten was geen goed plan. Maar gewoon stil blijven en aarzelen was ook geen plan. Hier hebben ze een mooi woord voor: Paniek!}

Het moment dat ze de apprentice aansprak, kwam er een gilletje uit. Ze sloeg haar poten voor haar mond en wonder boven wonder, moest ze er om lachen. Haar mondhoeken kropen wat omhoog en een zachte lach ontsnapte haar. Daarna probeerde Sleepypaw zich te herstellen, maar er kwam eigenlijk niet zoveel uit. De vragende blik bleef op haar gezicht staan en ze keek haar aanmoedigend aan. ‘Het hoeft niet,’ voegde ze eraan toe. ‘We kunnen ook gewoon niet praten.’ Ze likte de vacht op haar borst plat. ‘Maar het mag wel.’