[Open] This is how we rise up

Ze had de woorden niet willen geloven, de woorden dat haar moeder mogelijk dood was. Als ze alleen maar verdwenen was, dan betekende het dat ze haar nog een keer zou kunnen zien, maar als ze dood was. Haar vader was haar dan wel gaan zoeken, maar zou hij ooit nog terugkomen als ze echt dood was? Zou ze dan geen van haar beide ouders nog een keer terugzien? Ze schudde haar kop, wetende dat ze niet zomaar hoop zou moeten verliezen. Niet na woorden te hebben gehoord die misschien wel helemaal niet waar konden zijn. Maar het was niet makkelijk, om te blijven geloven. Om te blijven hopen. Toch zette ze de ene poot voor de andere en wist ze dat ze door moest gaan.

[Open]

[Open] This is how we rise up Drizzlepaw_sign

Hij was die ochtend met wezen trainen met Houndpaw. Kiwipaw had hij een avondtraining beloofd. De tijd er tussenin had hij dus over voor wat anders. Hij had zichzelf aangeboden om wat grenzen te verversen. Dus was hij op weg gegaan, maar had hij besloten om even bij lily pool te gaan kijken. De plek waar Chivysniff het nestje had gevonden. Het nestje die hem oom Icecream noemde en die nu alweer warrior waren. Werd hij oud, werd hij sentimenteel? Misschien. Alleen was dat erg. Hij dacht van niet. Het was oké om er soms weer even bij stil te staan, zolang hij er niet in bleef hangen. Zoals was gebeurd toen Skadi ontvoerd was. Zover was het gelukkig nooit weer gekomen. Al had de verdwijning van Risingpaw dat oude zeer wel weer boven gebracht. Door wat Skadi hem had verteld wist hij dat Risingpaw dood was. Hij had haar lichaam nooit gevonden, maar haar woorden hadden hem het wel doen beseffen. Dat maakte hem verdrietig, raakte hem enorm. Hij kon haar niet meer redden. Hij had niet meer tot Skadi door kunnen dringen. Er waren dingen waar hij geen vat op had, waar hij niks meer aan kon doen. Zolang hij dat tegen zichzelf bleef zeggen ging het goed. Kon hij zichzelf blijven en er niet in blijven hangen. Hij stopte met lopen toen hij Drizzlepaw zag. Het zusje van Kiwipaw. “Drizzlepaw” Zei hij om zijn aanwezigheid aan te kondigen. Daarna versnelde hij zijn pas om haar in te kunnen halen.

[Open] This is how we rise up N220RCC7_o

Hoe moeilijk kon het zijn om door te blijven gaan? Ze vroeg het zich elke dag af. Of ze misschien niet met haar vader mee had moeten gaan om hun moeder te zoeken, maar nee, ze was achtergebleven in riverclan en het enige dat ze nu nog kon doen was hopen. Ze had niet door dat er iemand anders bij haar in de buurt was geweest en ze draaide zich dan ook snel om toen ze een stem hoorde. Het was een van de warriors. De mentor van haar zusje, als ze het zich goed herinnerde. "Icecream," Ze had Kiwipaw nooit veel over haar mentor horen praten, waardoor ze de kater ook niet echt goed kende. "Bent u aan het jagen?" Besloot ze beleefd te vragen. De warrior was tenslotte wel iets ouder dan haar.

Drizzlepaw groette hem terug, waardoor er een vriendelijk glimlachje over zijn lippen gleed. Vervolgens vroeg ze of hij aan het jagen was. Hij schudde zijn kop. “Ik was op weg om de geurmarkeringen te verversen, maar ik raakte afgeleid.” Miauwde hij eerlijk. “Op het land jagen zul je mij sowieso niet zo vaak doen, niet iets waar ik goed in ben.” Lachte hij toen hartelijk om zijn eigen onhandigheid. “Was je in overpeinzing Drizzlepaw?” Vroeg hij toen aan de kattin.

De geurmarkeringen was ook een optie geweest natuurlijk, misschien iets dat ze zelf ook zou moeten doen in plaats van hier nadenken over iets waar ze toch niks aan zou kunnen doen in haar eentje. De kater gaf toe dat hij niet zo goed was in het vangen van prooi op het land en eerlijk had ze zelf ook meer voorkeur voor het vangen van vis. "Mijn voorkeur gaat ook uit naar het vangen van vissen." Maar haar mentor leerde haar beide, dus wist ze dat ze ook moest kunnen jagen op het land. De volgende vraag van de kater bracht haar iets van haar stuk en ze staarde voor een moment in stilte naar hem. "Was het zo duidelijk?" Waar ze eerst nog een poging had gedaan om misschien een glimlach op te zetten, lukte dat nu niet meer.

Hij knikte toen ze aangaf dat bij haar ook de voorkeur uitging naar het vangen van vis. “Vissen is rustgevend niet?” Vroeg hij aan haar. Voordat ze hem eventjes in stilte aanstaarde. Onderzoekend keek hij terug. Had hij iets verkeerd gezegd? Het was niet zo bedoeld. Hij had haar enkel willen helpen, maar deze vraag had dat in ieder geval niet gedaan. Even trok hij verontschuldigend met zijn oren. Hij knikte naar lily pool. “Het is deze plek, die is daar uitermate geschikt voor. Om na te denken.” Verklaarde hij toen. “Maar als je het er niet over wilt hebben dan begrijp ik dat hoor. Dan begin ik er niet weer over.” Glimlachte hij warm en geruststellend naar haar.

Ze knikte op het feit dat vissen rustgevend was. "Soms kan je bijna een hele dag langs de kant van het water zitten om vissen te vangen." En elke vis die dan langskwam probeerde je te vangen, ook al had ze niet altijd evenveel geluk daarin. Icecream vatte haar reactie duidelijk verkeerd op. Het was niet dat ze het erg vond dat hij ernaar vroeg, niet iedereen zou dat doen tenslotte. Maar ze wist niet goed waar te beginnen. Misschien was een vraag het beste. "Denk je dat mijn ouders ooit nog terugkomen?" Ze wilde niet horen of hij dacht dat haar moeder dood was. Ze wilde wel het liefste de waarheid. Als ze wist wat ze kon verwachten dan zou het makkelijker moeten worden toch?

Er ontstond een begrijpelijk glimlach rond zijn lippen. Dat herkende hij zeer zeker. Hij kon ook uren aan de kant zitten, dat was wat hij het liefste deed. Dus hij begreep heel goed wat Drizzlepaw bedoelde. Toen vroeg ze ineens of hij dacht dat haar ouders ooit nog terug zouden komen. Er kwam een verdrietige gloed in zijn helderblauwe ogen. Dat was iets waar hij geen antwoord op had helaas. “Ik weet het niet Drizzlepaw.” Zei hij dan ook eerlijk. Hij ging niet tegen haar liegen. “Sommige katten komen nooit meer terug, omdat ze daar zelf voor kiezen of omdat die keuze voor hen wordt gemaakt. Daar heb je dan geen invloed op, hoe graag je dat ook zou willen.” Miauwde hij vervolgens. “Toch moeten we het aan StarClan blijven vragen, de hoop nooit opgeven.” Een waterig glimlachje vormde zich terug rond zijn lippen.

Natuurlijk wist hij het niet, waarom had ze de vraag ook gesteld, ondanks dat ze het antwoord wist? In ieder geval loog hij niet, zei hij niet dat het goed zou komen of dat haar moeder dood was. Of het echt hielp was maar de vraag, maar het was beter dan dat het een leugen was geweest. "Zal Starclan antwoord geven?" Waarschijnlijk niet of niet direct in ieder geval. Het zou helpen om te weten dat het goed ging met haar ouders waar ze ook waren, maar zelfs dat wist ze niet. Ze konden voor zichzelf zorgen, dat wist ze. "Wordt het minder erg met de tijd?" Misschien had Icecream ook hier wel geen antwoord op, maar het vragen kon ze altijd.

Drizzlepaw vroeg of StarClan antwoord zou geven. Hij haalde even zijn schouders op. “Tegen mij niet, niet direct tenminste. Soms denk ik wel eens dat ik een teken zie. Alleen zeker? Nee, daar ben ik eigenlijk nooit over.” Vervolgde hij toen tegen haar. “Al weet ik dat ze Shrimpnose wel echt antwoord geven en Crystalstar. Al houden ze altijd goed voor zich wat dat dan is.” Toen vroeg de apprentice of het minder erg werd met de tijd. Hij trok even wat onbehagelijk met zijn snorharen. “Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dat zo is. Het blijft altijd bij je, het gaat nooit weg. Het gemis. Toch zal je je er je weg in vinden Drizzlepaw, om er mee te leren leven. Een manier vinden om het dragelijker te maken, maar weg. Nee, weg zal het nooit gaan.” Even verscheen er verdriet in zijn helderblauwe ogen.

Ze had het antwoord al wel verwacht, dat Starclan aan gewone katten geen antwoord zou geven. Dat ze dingen misschien als een teken aan zouden zien, maar eigenlijk zou het niks zijn. Ze gaven wel antwoorden aan Shrimpnose en Crystalstar, maar dat was logisch. Zij waren de medicine cat en leader, maar dan nog zouden ze waarschijnlijk niet horen hoe het met haar ouders zou zijn en ze wist dat ze daar ook het beste niet op zou hopen. ”Ik denk dat ik een teken niet eens zou herkennen als deze voor mijn neus zou liggen.” Ze zou het misschien als ongewoon beschouwen, maar niet bijzonder genoeg voor een teken. Ook al zou ze waarschijnlijk niet eens een teken ontvangen. Ze wist niet goed wat voor een antwoord ze wilde met haar volgende vraag. Wilde ze een bevestiging dat het minder erg zou worden met de tijd? Of wilde ze juist horen dat ze ze nooit zou vergeten. Na zijn woorden merkte ze zijn blik op en voor een moment vroeg ze zich af of ze herinneringen naar boven had gehaald die de kater het liefste vergeten was. ”Sorry dat ik het vroeg.” Sprak ze dan ook. Ze had hem geen verdriet aan willen doen met de vraag, alleen maar een manier willen vinden hoe ze er mee om kon gaan. Het zou alleen iets zijn dat ze zelf uit zou moeten vogelen en het zou tijd kosten.

Ze gaf aan dat ze niet wist of ze een teken zou herkennen. “Zo moet je er niet instaan Drizzlepaw.” Begon hij. “Probeer er voor open te staan. Echt, dan zul je ze herkennen.” Hijzelf dacht ook wel eens wat gezien te hebben. Als kitten had hij ook vaak naar de sterren liggen kijken en gezworen dat er één ster een stuk helderder straalde. Dat dat zijn sterretjespapa was. Hij dacht nu soms dingen te zien liggen, waar Risingpaw van had gehouden. Maar goed, dat kon allemaal ook zijn verbeelding zijn geweest natuurlijk. Toch geloofde hij erin en dat moest ook wel, waar kon hij anders zijn houvast vinden? Dat gunde hij Drizzlepaw ook. Ze moest er met andere ogen naar kijken. Dat zou al een heel stuk helpen. Toen verontschuldigde ze zich. Direct schudde hij zijn kop. “Je hoeft je niet te verontschuldigen voor vragen die je bezig houden. Het is goed die soms te stellen. Dat maakt je hoofd leger, laat het een plekje vinden. Dus alsjeblieft verontschuldig je niet. Ik help je graag. Ook al is het enkel door te luisteren.” Hij glimlachte naar haar.

Het was niet makkelijk, ongeacht wat Icecream haar vertelde. Ze kon zich er wel voor open stellen, maar ze wist niet of ze ze dan zou herkennen. Misschien zou ze het ook pas weten als ze er echt een tegenkwam. Het kon ook iets zijn dat haar hoop gaf op die manier, ook al was het hoop die nooit waar zou worden. Ze liet haar blik naar die van hem gaan toen hij aangaf dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. ”Het is goed om te weten dat er iemand zou willen luisteren.” Zei ze met een kleine glimlach. ”En ik zou hetzelfde voor jou doen.” Ze zou niet alleen nemen, zo was ze niet, als hij iets bij haar kwijt wilde, dan zou ze ook luisteren.

Hij glimlachte. Toen ze aangaf dat zij ook naar hem zou willen luisteren. “Dat is heel erg lief. Bedankt Drizzlepaw.” Er sprak een oprechte dankbaarheid uit zijn ogen. “Zullen we terug gaan naar het kamp, of wilde je nog even blijven?” Vroeg hij toen aan de jongere kattin. Als ze nog even alleen wilde zijn begreep hij dat ook heel goed. Alleen misschien vond ze het ook wel prettig om samen terug te gaan. Hij liet haar de keuze.

Het was het minste dat ze kon doen, om ook naar hem te luisteren. Dat was waar je anderen tenslotte ook voor nodig had. Ze had geen idee hoe haar andere siblings met alles omgingen, het was iets waar ze in de familie toch misschien niet veel over praatten, maar met Icecream praten had nu zeker geholpen. Ze keek hem weer aan toen hij vroeg of ze mee terug ging naar het kamp en ze knikte. "Ja, laten we gaan," Ze had ergens geen zin om alleen te zijn, dan ging ze misschien weer piekeren en dat wilde ze niet.