Lose Yourself

Hij staarde naar de kruiden, zoekende naar een beetje afleiding door zich proberen te laten herinneren wat de naam van deze kruiden ook alweer waren. Er was een groep van onbekende katten hier gekomen, Fireteller was weg, en alles verliep niet meer op wieltjes zoals vroeger. Nee, nu ging het vooruit alsof de wielen vierkanten waren geworden – heel moeilijk dus. Hij voelde zijn staart zachtjes tikken tegen de grond, hij was een beetje gestrest. Normaal was hij nu buiten, aan het huppelen door de plantjes  - maar nu zat hij hier vast met verantwoordelijkheden die nog groter waren dan hijzelf. Ooit zou hij hier gewend aan raken, plannen kunnen maken zodat hij ook naar buiten kon als deze verantwoordelijkheden dragen. Maar dat was nog niet nu. De kater wilde net even stil zuchten tot hij opeens een bekende hoge stem hoorde. Hij keek naar de uitgang, waar hij de nieuwsgierige blauwe oogjes van Feather zag. Het deed hem eindelijk weer eens natuurlijk glimlachen, omdat hij terugdacht aan de tijd dat hij haar rondleidde in de Cave en met haar gespeeld had en verhaaltjes had verteld. En nu zat ze hier, vragend of ze binnen mocht komen. Hij was blij dat er iemand voor hem was.  “Ja dat mag je zeker Feather”

De kitten kwam binnen getrippeld en kwam richting hem toe. Hij was, ergens, erg opgelucht om te weten dat de kittens met wie hij een closere band had dan met anderen hem kwamen opzoeken. Ze waren het eerste nest geweest waarvan hij de geboorte heeft meegemaakt – ookal had die totaal geen idee gehad hoe hij moest helpen. Met zijn huidige kruidenkennis had hij mogelijks wat nuttiger geweest kunnen zijn, maar ze waren allemaal oké, en goedhartig. Shine voelde zich al ietsje relaxter toen hij in de heldere blauwe oogjes keek van Feather. Ze was zo’n vrolijke ziel – het maakte hem blij. ‘Ik heb iets voor je!’, piepte ze vrolijk, voor ze haar kopje naar haar rug keerde om te zoeken naar de veer die ietwat uit haar vacht stak. Hij had het nog niet echt opgemerkt, was te druk bezig geweest met allemaal kruidennamen in zijn kop om er echt op te letten. Maar ze legde de adelaarsveer voor zijn poten neer. ‘Niet veel, maar jij verdienen’, sprak ze. Een adelaarsveer. Hij had zelf immense schrik van de vogels zelf, maar de veer was prachtig. “Aww dankjewel Feather. Het is heel mooi”, bedankte hij haar met een glimlachje. “Waar heb je deze vandaan?” Ze was toch niet de cave uitgeglipt, of wel? Zijn zorgende kant kwam weer naar boven gerezen, maar hij probeerde zichzelf kalm te houden. Even geen stress, even gewoon hakuna matata. ‘Ikke ook gezelschap houden’. Gezelschap was iets wat hij wel goed kon gebruiken. En met een knikje accepteerde hij het dan ook  - normaal had een healer volgens de verhalen geen hulp nodig, geen gezelschap. Echter was hij iemand anders, iemand die socialer was en vrolijker dan de vorigen. En hij accepteerde het dus… Dat Feather hem gezelschap zou houden voorlopig.

Voor hem lag een mooie bruine adelaarsveer en hij bewonderde het volop. Het was één van de mooiste dingen die hij vandaag had gezien, naast de schitterende stenen van de Cave of Pointed Stones en… Zowat alles dat hier lag. Het licht dat door de opening straalde. Alles. ‘Tjaa…’, grinnikte de zwarte poes en schudde nadien haar kopje. ‘Ik gewoon uit schoon nest van mama getrokken’, miauwde ze op een trotse toon. Een adelaarsveer in een schoon nest? Dat was eigenlijk best wel bizar, hij had vaker toen hij klein  was kraaienveren gevonden maar geen… Adelaarsveren. Ach ja, dat was tenslotte wat geruststellender dan het feit dat ze even naar buiten zou zijn geglipt enzo. Hij slaakte een korte zucht terwijl de kitten naast hem ging zitten. ‘Wat wil je doen Shine-tje?’, vroeg ze. En mooie helderblauwe ogen keken de zijne aan. Haar ogen twinkelden zoals de goude ogen van Twinkle hadden gedaan toen Shine haar haar nieuwe naam had gegeven. Ze waren even mooi. Ogen waren zo’n interessant ding, het waren de deur naar de ziel. “Ik weet het niet. Ik was druk met die kruiden te herhalen, en nog eens te herhalen, en te herhalen, herhalen….”, zijn blik gleed naar het bundeltje kruiden waar hij daarstraks mee bezig was geweest. Hij kreeg altijd stress als hij een paar seconden weg was van de kruiden. Wat als iemand hem nodig had? Wat als hij de kruidennaam niet meer goed wist van diegene die hij net nodig had. Hij had teveel zorgen om nog vrolijk te kunnen zijn. “De vraag is, wat wil jij het liefste doen?”

Hij had wel gezien hoe Feather een overdreven kokhalzend geluidje had gemaakt toen hij zei dat zijn leven tegenwoordig bestond uit veel te veel kruiden herhalen. De hele dag lang. Het was gewoon dat hij niet veel tijd meer had voor zichzelf  - hij moest de boel hier leiden, moest de kruiden onder de knie krijgen. Soms kwam er een gewonde kat binnen en moest hij uitvogelen hoe te helpen. Hij had niet veel tijd meer over om vrolijk buiten te gaan zoals vroeger. ‘Ken jij al wat kruiden?’, vroeg ze. Leuk, nog meer kruiden. Well, dat was zijn leven nu, dus moest hij het er maar mee doen. “Een paar”, zei hij schouderophalend. Het was makkelijker dingen te bewonderen dan dingen echt vanbuiten te leren. Meestal kwam het vanzelf, maar soms was het lastig. Hij was gewoon uitgeput.