Hunter

Ze had een muis in haar bek terwijl ze door de marshlands heen liep. Haar poten en buik zaten onder de modder van het vangen van het diertje. Hoewel er geen zon aan de hemel stond en het vroor, had de jonge warrior het warm van de inspanning. Ze was middenin haar jacht en druk bezig met de zoektocht naar haar volgende prooi. Haar oortjes spitsten op toen ze echter niet de geur van prooi maar de geur van haar deputy rook. Zoekend keek ze om zich heen, maar ze zag hem niet zo snel. Ze legde haar muis op de grond en sprak zijn naam uit. "Settleddust?"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was weer eens tijd om te piekeren. De gesprekken die hij voeren moest, de dingen die gedaan moesten worden. En nog steeds die schaduw die achter hem hing, alsof Newtspark hem van beneden constant zat te narren. Maar niemand wist het, niemand leek ook maar een vermoeden te hebben. Ze vielen allemaal zo makkelijk voor het breken van de code. Ergens was het de bedoeling dat hij deze tijd zou nemen om even solo te jagen, maar zijn gedachten gingen al vaak op de loop met hem. Oké, even focus. Hij had de geur van een muis gevolgd en hij pikte hem weer op. Hij zocht dekking in wat kale struiken, totdat... Dimveil! Hij spitste zijn oren toen hij zijn naam uit haar mond hoorde. Hij stak zijn kop de struiken voorbij en zag haar staan. ‘Goed opgemerkt,’ bromde hij geamuseerd. Hij wist al snel de zorgen van zijn gezicht te laten verdwijnen en met een kleine glimlach naar zijn dochter te lopen. Leuk dat ze hier toevallig was, want er was immers één ding wat hem was opgevallen en waar hij haar over wilde spreken. ‘Dus... Ravenstrike?’

Het duurde net lang voordat de deputy zichzelf kenbaar maakte. Ze glimlachte zachtjes naar hem toen hij zijn kop door de struiken heen stak, en haar complimenteerde op haar oplettendheid. Die glimlach werd echter snel van haar gezicht geslagen toen Settleddust plots over Ravenstrike begon! Met grote ogen keek ze hem aan waarbij blosjes over haar wangen heen trokken. Snel wendde ze haar kop af, waarbij ze haar blik op haar poten vastlijmde. "U-uh.." stamelde ze zachtjes, geen idee wat ze daarop moest zeggen. Keurde de deputy hen af? Zou ze Ravenstrike los moeten laten? Waarom zou hij er anders naar vragen..?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Direct wist hij haar in verlegenheid te brengen en een geamuseerde glimlach sierde zijn lippen toen ze instemde. Maar verder liet ze nog geen woord over hem los. Ergens had hij ook niet anders verwacht. ‘Ravenstrike is een goede jongen. Goede warrior,’ merkte hij vervolgens op. De zwarte kater had veel moed en bravado, misschien soms iets te veel. Maar hij had al eerder opgemerkt hoe hij naar zijn dochter had geoogd, en hoewel hij dat misschien wel een beetje.. vroeg vond, kon hij er moeilijk iets van gaan zeggen. Hoe graag hij de zwarte kater ook aan zijn lurven wilde trekken en hem doen dwingen te beloven dat hij Dimveil nooit ook maar een centje pijn mocht doen, of anders. Dus wist hij met enkele tegenzin te zeggen. ‘Ik ben blij voor je.’

Gelukkig was het allemaal niet zo dramatisch als dat ze in eerste instantie gedacht had. Ze liet een gespannen adem los toen Settleddust begon over dat Ravenstrike een goede jongen was. Ze knikte met een klein lachje. "Ja," beaamde ze waarna ze met haar oor wiebelde. "Maar soms ook een idioot," miauwde ze toen met iets van humor in haar stem. De volgende woorden van de deputy verraste haar. Hij was blij voor haar, dat was fijn. Nu ze toch op het onderwerp zaten.. "U bent vaak met Stormraiser de laatste tijd," begon ze nonchalant, waarbij ze kort naar de muis voor haar poten keek. Ze was er niet helemaal zeker van of ze daarover mocht beginnen bij Settleddust, maar hij had het ook bij haar gedaan, dus waarom niet?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust kon niet laten om haar iedere beweging te bestuderen. Hij wilde dat hij haar de hele "talk" kon geven. Maar hij kon alleen maar die verschrikkelijk halve relatie hebben. Hij moest haar behandelen als ieder ander, en dat was nog bijna verschrikkelijker. Als hij helemaal kon doen alsof ze niet bestond, misschien was dat makkelijker. Maar wat de situatie ook was, het zou altijd leiden tot een ongewenste situatie. Dit was het beste. En dus toen ze sprak dat hij een idioot was, moest hij grinniken. ‘Dat zijn katers vaak,’ miauwde hij met een jongensachtige grijns. ‘Helemaal als ze verliefd zijn.’ Toch wist ze het onderwerp makkelijk naar hem te draaien en opnieuw lachte hij, waarbij hij kort met zijn voorpoot achter zijn oor krabde. ‘Ook een hele goeie warrior,’ miauwde hij met een sprankeling in zijn ogen. De deputy haalde daarna snel zijn schouders op. ‘Maar wij- zij.. We zijn niet..’ Jeetje, nu was het bijna aan hem om rood aan te lopen. ‘We zijn vrienden.’

Settleddust vertelde haar dat mannen wel vaker idioten waren; al helemaal wanneer ze verliefd waren. Nou, ze mocht hopen dat dat niet te vaak gebeurde! Ravenstrike moest wel goed kunnen blijven nadenken, hoor. Stiekempjes veranderde ze het onderwerp naar Stormraiser, met wie ze Settleddust vaak samen had gezien. Dat leek hem in verlegenheid te brengen en zachtjes grinnikte ze erom. Ze knikte op zijn woorden, nam ze aan ondanks zijn ongemak. Als hij tot die conclusie was gekomen, zou zij daar niet aan twijfelen. "Heeft u ooit een partner gehad?" vroeg ze toen echter, toch wel nieuwsgierig. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem ooit samen had gezien met iemand (naast Stormraiser), en hij had ook geen kinderen. Toch leek het alsof hij uit ervaring gesproken had, zonet.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek zijn dochter aan. En de vraag die ze vervolgens stelde. Hij had het aan moeten zien komen. Heel erg. Bij de sterren, ze zou eens moeten weten. Al was partner een groot woord voor Seamist. Ze waren.. veel, maar nooit iets. Want dat kon niet. Dus schraapte Settleddust ongemakkelijk zijn keel en haalde zijn schouders lichtjes op. ‘Ik uhm.. Ik ben wel eens..’ Het kon iedereen zijn in de clan. Een poes maar niet een naam. Ze mochten van hem zelfs denken dat hij en Inkspots stiekem iets waren. Dat was beter dan de waarheid. ‘Soms werken dingen gewoon niet uit zoals je zou willen.’ Hij keek de poes aan, en glimlachte een keer scheef. Het was de waarheid, een sprankeltje van de waarheid. ‘En sindsdien heb ik me gefocust op de clan.’

Voor iemand die het onderwerp zelf aangekaart had, was Settleddust opvallend ongemakkelijk rondom het onderwerp liefde. Niet dat ze het hem kwalijk nam, verre van. Zijzelf werd er ook ongemakkelijk van. Maar ze had gedacht dat hij hierover had willen praten, en hem hierin gevolgd. Blijkbaar had ze dat verkeerd opgemerkt. Ze trok met haar oor toen ze de deputy zowaar hoorde stotteren. Ergens was het komisch, maar Dim hield netjes haar gezicht in de plooi. Ze zou niet willen dat Settleddust dacht dat ze hem aan het uitlachen was. Bovendien was de conversatie al gauw niet grappig meer. Haar mondhoeken wezen naar beneden toen de deputy een treurige uitspraak deed. Ze knikte bedenkelijk op zijn woorden, waar ze uit respect niet verder op in ging.

Settleddust merkte toen op dat hij zich nu op de clan focuste, waarbij haar een heel belangrijk gesprek te binnen schoot. Het gesprek tussen de deputy en Eveningstar dat ze per ongeluk afgeluisterd had. Ongemakkelijk focuste haar blik zich op haar gevlekte poten. Eigenlijk wilde ze erover beginnen - ze voelde zich schuldig en had het gevoel dat Settleddust moest weten wat ze gehoord had. Aan de andere kant was ze doodsbang dat hij boos op haar zou worden, immers had hij daar alle recht toe. Misschien moest ze er een ander moment over beginnen..?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust moest zich van geluk prijzen dat ze hem niet verder bleef lastigvallen over Stormraiser. Menig extroverter karakter had misschien rest door zijn gestotter heen gekeken en was hem blijven lastigvallen over de intimiderende zwarte poes. Maar Dimveil was niet zo. Al was de eerste opmerking over Stormraiser dan misschien wel een gewaagde geweest. Des te meer bewijs dat haar ogen op hem waren, als ze zoiets opmerkte. Misschien moest hij maar meer afstand van haar gaan nemen, straks kwam ze per ongeluk achter veel meer dan alleen zijn vriendenkring. Dus toen ze haar blik afweek en opeens erg stil werd, verdachte hij haar erop dat iets haar dwars zat. ‘Dimveil?’ kwam er dan ook bezorgd over zijn lippen, voordat hij het tegen kon houden. Hij kon zichzelf daarna direct wel voor zijn kop slaan. Waar was dat afstand houden wat hij zichzelf net had voorgenomen? ‘Ik wilde je niet bezorgd maken over mijn gefaalde liefdesleven dat dat van jou zo gaat eindigen.’ Oké. Misschien moest hij nu echt ophouden met praten.

Oh jee, Settleddust had opgemerkt dat ze hard aan het nadenken was. Was ze zo duidelijk geweest? Ze was geen ster in het inschatten van haar eigen gezichtsuitdrukkingen, en hoe ze die precies moest aanpassen zodat ze normaal leek. Ze trok met haar oortjes toen de deputy sprak over dat hij haar bezorgd maakte. Dat was het natuurlijk helemaal niet, dus schudde ze zachtjes van nee. "Dat was het niet.." sprak ze zachtjes. Ze had niet het zelfvertrouwen om door te gaan over wat er dan wel aan de hand was. Zou ze meer coaxing voor nodig hebben..

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Nee. Dat was het niet. Dimveil leek nog steeds onzeker. Settleddust zijn blik ging nog scherper naar zijn dochter. Ze sprak zacht en met haar schouders laag. Dus de joligheid verdween van zijn gezicht en hij keek zijn dochter wat strenger aan. ‘Wat dan wel?’ miauwde hij op hetzelfde geluidslevel aan de poes, terwijl hij zijn kop wat lager bracht. Hij zocht haar blik. ‘Dimveil..’ Haar naam klonk nog altijd illegaal op zijn tong. Hij had haar die naam gegeven en toch.. ‘Je kan het me vertellen.’

Oh, Settleddust vroeg door. De drang om hem te vertellen wat ze gehoord had werd steeds groter. Maar ze had zich helemaal niet kunnen voorbereiden op dit moment (afgelopen van enkele slapeloze nachten, waar ze niet kon slapen doordat ze constant dacht aan hoe ze Settleddust moest laten weten wat ze wist). Ze vond het heel lastig om te weten wat ze nu precies moest doen. Ze klauwde zo subtiel mogelijk met haar nagels in de grond onder haar, al wist ze dat de deputy het makkelijk kon zien. Haar oortjes wiebelden ongemakkelijk heen en weer toen ze haar naam hoorde. Hij zei het vriendelijk, maar het voelde beschuldigend. Schuldbewust keek ze hem dan ook aan, waarna ze het er dan gewoon maar uit gooide. "Ik heb het gesprek tussen jou en Eveningstar per ongeluk afgeluisterd," piepte ze, onzeker als wat. Haar blik lijmde ze meteen weer vast aan de grond onder haar, die nu in al haar zenuwen helemaal overhoop gehaald was. Tot zover subtiel.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Eindelijk ging de kogel door de kerk. Even werden zijn ogen geschokt groter. Shit. Verdomme. Hij herstelde zijn blik en verving het door een strenge frons. ‘Dimveil-,’ siste hij eerst fel. Maar hij nam een tel om zich wat te kalmeren. ‘- dat gesprek was niet voor jouw oren bedoeld.’ Nou, dat had ze vast ook al wel gerealiseerd. Helemaal nu ze zo verschrikkelijk schuldig leek. Settleddust haalde een keer diep adem en verzachtte zijn blik iets. ‘Maar ik waardeer het dat je dit komt vertellen. Het is beter dat ik het wel weet dan niet.’ Waarom was ze daar überhaupt? Hij zweerde dat hij haar in het kamp had gezien voordat hij vertrokken was. Had Stormraiser of Wolfblood haar meegenomen? Maar ze konden de tijd niet meer terugdraaien en dus keek hij haar weer aan. ‘En? Wat vond je ervan?’

Ze keek hem niet aan, dus kon ze zijn uitdrukking niet zien. Ze wist pas hoe boos hij was, toen hij naar haar siste. Ze kromp ineen op zijn felle toon, maar knikte meteen toen hij zei dat ze dat gesprek niet had mogen horen. Dat had ze zich toen meteen al gerealiseerd. Ze had willen helpen, maar had juist het tegenover gestelde gedaan. Ze had op Settleddust moeten vertrouwen, had dit niet gedaan, en droeg daar nu de consequenties van. Maar het was vreselijk om zo aangesproken te worden door hem. Hij zei dat hij het waardeerde dat ze het hem verteld had, maar ze wist dat dat eigenlijk alleen lieve woorden waren zodat haar schuldgevoel minder werd. Hij was heel boos op haar. Ze voelde zijn strenge ogen op haar, maar bleef zijn blik vermijden. Hij vroeg aan haar wat ze ervan vond. Haar oortjes wiebelden onzeker heen en weer waarna ze haar schouders ophaalde, bang om het verkeerde te zeggen. "Ik geloof jou," sprak ze toen uiteindelijk maar, doelend op het feit dat Settleddust ervan beschuldigd was om Newtspark vermoord te hebben. Hij had haar gevonden, maar hij had haar niet vermoord. Dat waren leugens van Eveningstar. Alleen snapte ze nog niet waarom ze alleen tegen Settleddust zelf zou liegen erover, die wist toch wel dat het niet waar was. Waarom was ze er niet over begonnen tijdens dat haar clangenoten nog aanwezig geweest waren? "Maar ik snap niet alles," vervolgde ze toen ook zachtjes. Waarom zou Newtspark in Dark Forest zijn? Waarom kwam Eveningstar daar helemaal voor hiernaar toe..

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust wist wat hij er van moest denken. Hij had met een reden Eveningstar afgezonderd. Sommige dingen hoefde de clan gewoon niet te weten. Het was zijn last om te dragen. Hoe minder katten ervan wisten, hoe minder problemen er vanaf kwamen. Settleddust begroef toch geheim op geheim. Maar helaas was één kat erachter gekomen. Een tipje van de sluier van Newtsparks ware aard. Het was een ware opluchting toen ze sprak dat ze hem geloofde. Hij had het ook zo geloofd als ze twijfels had gekregen. Maar al snel miauwde ze dat ze toch wel verward was. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. ‘Dat kan ik me voorstellen,’ miauwde hij kalm. Hij wist niet wat hij moest gaan opgeven. ‘Laten we het erop houden dat Newtspark niet de kat was waarvan iedereen denkt die ze was.’

Het leek erop dat hij wat kalmer werd. Heel even durfde Dim hem veilig onder haar wimpers door aan te kijken, maar toen hij begon met praten keek ze vlug weer weg. Uiteindelijk bevestigde Settleddust wat ze al gedacht had, Newtspark was dus echt in Dark Forest. Dat ze het nu officieel wist, schokte haar eigenlijk wel. Ze was niet eens close geweest met de medicine cat, in tegenstelling tot haar zusje. Ze had brandende vragen, maar wist niet of ze nu in de positie was die te stellen. “Dan is het maar goed dat ze dood is,” sprak ze dus maar. Stel je voor, Newtspark had wat bij haar zusje gedaan. Ze had geen idee van hoe heftig de daden van de dode she-cat waren, maar ze kon zich niets goeds voorstellen. “Had ze.. De code gebroken?” vroeg ze toen uiteindelijk nog, haar nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingend. Heel voorzichtig keek ze de deputy aan, ze wist dat ze gevaarlijk bezig was met het doorvragen over iets wat ze eigenlijk helemaal niet weten mocht.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dimveil zei erg donkere woorden. Het waren inderdaad zijn eigen gedachten geweest. De gedachten die hem hadden gebracht tot misschien wel een onvergeeflijke zaak. Maar alsnog keek hij haar streng aan. ‘Dimveil!’ miauwde hij verontwaardigd. Zo zou ze niet mogen gaan denken, als hij het een beetje kon voorkomen. Iedereen zou een tweede kans moeten krijgen. En bovendien, hij was misschien wel net zo slecht. En natuurlijk kwamen de volgende vragen en een diepe zucht rolde over zijn lippen. Moest hij dit nu echt gaan uitleggen? Maar misschien kon hij het maar beter vertellen, deels. Zodat ze haar mond zou houden en het aan niemand door zou vertellen. ‘Ja. Ten eerste door zwanger te worden,’ miauwde hij zachtjes. Hij keek even om zich heen, en bracht zijn kop toen wat dichter bij de hare. ‘Newtspark was al lang verliefd op Twistedheart. Heel lang. En toen Crystalstar hem had gemarteld al die manen geleden, wilde ze wraak. Ze heeft een valse prophecy gefabriceerd en aan Acornstar gegeven, waardoor die hele oorlog is begonnen.’ Hij keek bitter naar de poes. ‘Natuurlijk was Crystalstar begonnen, maar meer doden had voorkomen kunnen worden. Inclusief de warrior die ze zelf had omgebracht.’ Hij keek bitter uit zijn ogen. ‘Ik had een blad voor mijn kop. Ik had veel eerder moeten zien dat ze gevoelens had voor Twistedheart. Maar ik vergaf haar, ongelukken kunnen gebeuren. Ik kwam pas veel later achter de valse prophecy, pas toen ze terugkwam uit ThunderClan.’ Hij keek Dimveil toen indringend aan. ‘Begrijp je nu waarom dit nooit naar buiten mag komen? Het zou je zus haar hart breken. Bovendien als de andere clans er maar lucht van krijgen, verliest ShadowClan geloofwaardigheid. Het is beter dat dit allemaal begraven blijft. Maar Newtspark heeft Eveningstar bezocht in haar dromen, waardoor ze is gaan wroeten. Maar geen zorgen, ik stop haar wel.’

Oh, dat was niet de juiste opmerking geweest. Haar spieren spanden zich onvrijwillig aan op de uitroep van Settleddust. Maar het was toch zo..? Als iemand kwade dingen deed, kon deze beter weg dan aanwezig zijn. Het leek haar logisch. Misschien was dat het niet. Settleddust zuchtte diep op haar vraag, maar begon deze toch te antwoorden. Meteen hing de jonge warrior aan zijn lippen, al probeerde ze niet al te nieuwsgierig naar het verhaal over te komen. Het begon met de zwangerschap. Dat was niet iets waar iemand de dood door verdiende, dus nu snapte ze dat Settleddust haar eerdere uitspraak niet leuk vond. Maar er kwam steeds meer tevoorschijn, en toen ze hoorde over de valse prophecy, haalde ze geschokt adem. Dat was echt heel erg, vond ze. Het was misbruik maken van Starclan, het allerheiligste waar ze in geloofden. Uiteindelijk sloot de deputy het verhaal af met dat ze het nooit doorvertellen mocht. Driftig knikte ze, dat zou ze echt echt niet doen. Zelfs niet tegen Tidepaw of Ravenstrike. “Ik beloof het Settleddust,” sprak ze eerlijk. “Hoe gaat u haar stoppen?” vroeg ze toen met een naar gevoel in haar buik. “Wat.. wat kan ze allemaal doen?” vroeg ze daarna zachtjes. Ze had wel is spookverhalen gehoord over Dark Forest, maar had die altijd afschreven als ‘niet waar’. Ze wist niet goed hoeveel macht iemand daar vandaan had.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Nieuwsgierigheid zou haar nog eens de das omdoen. Maar ze was intelligent en nam alle informatie op die ze haar vertelde. En toen hij klaar was, knikte ze driftig. Hij knikte goedkeurend. Hij wilde haar dit helemaal niet vertellen, maar nu was hij gedwongen. En het was de waarheid, alleen niet de gehele waarheid. En hij had zorgvuldig zijn woorden gekozen. Mocht dit toch ooit publiekelijk nieuws worden, zou hij er een mooi verhaal omheen kunnen spreken en werd het binnen de kortste keren weer vergeten. Het was immers in het verleden. Geen oude koeien uit de sloot.
Maar één probleem hadden ze nog altijd en Dimveil vroeg hoe hij het ging oplossen. Hij grijnsde voorzichtig. ‘Ik ben goed met woorden,’ miauwde hij op een humoristische toon. Maar het was wel waar. Het was waar Wolfblood vaak gefrustreerd om werd, omdat hij haar gemakkelijk onderuit kon spreken. Het was hoe hij Crystalstar liet luisteren, sympathie wist op te wekken bij zelfs zijn vijanden. Eveningstar was niemand anders dan de volgende in de lijn van bastaarden. ‘Newtspark is niet helemaal nutteloos geweest. Ze heeft me genoeg verteld over haar tijd in ThunderClan.’ Misschien was het een zonde om te profiteren van een zondaar. En hij moest daar misschien ooit de prijs voor betalen. Maar het was het waard, als hij zijn clan veilig kon houden en hopelijk onderweg Thunderclan een kopje kleiner kon maken.