[leermeester] Icarus flew

_{Belladonnakit merkte al snel dat hij op mentaal vlak verder was dan de andere van zijn leeftijd. Dat was hij al sinds zijn geboorte geweest. Fysiek was er ook zeker niks mis met hem, maar daar zouden de poezen later pas achter komen. Nee. Het belangrijkste in zijn boekje was kennis. Kennis die hij opdeed terwijl hij vanaf de kampingang probeerde te spieken hoe trainingen er buiten aan toe gingen. Kennis die hij opdeed terwijl hij de de nesten schoonmaakte van de elder katers. Een smerig karwij als je het hem vroeg. Eentje die veel beter gedaan kon worden door zijn zusjes, maar als hij iets wilde leren kon hij beter vroeg beginnen. Zijn vurige, oranjegele kijkers gleden bedenkelijk door het kamp terwijl zijn kop hoog en trots in de lucht bleef. Het enige waar hij nu nog om kon hopen was dat er iemand van zijn… niveau… verscheen.}

_{Vanaf de eerste seconde vond hij het al niet leuk meer en hoewel hij zijn moeder had ‘beloofd’ zich goed te gedragen, werd dat nu genegeerd. Alsof de kater vuil onder zijn poot was bekeek hij hem vanuit zijn ooghoeken. Belladonnakit hobbelde nog net niet alle kanten op door de, in Bella zijn ogen, lompe passen van de ander. Later pas zou hij erachter komen hoe geruisloos de kater kon zijn, maar op dat moment had hij zijn mening al duidelijk in zijn koppie zitten. ”Ik denk,” begon hij enig sinds bedenkelijk, ”dat ik liever wacht op een andere leermeester dan één of ander lomp zwijn.” Spuugde hij. Dit was alleen maar in belang van zijn training en zijn toekomst. Als de basis al verpest zou worden door iemand zoals Quickleg zag zijn toekomst niet rooskleurig. Strak hield hij zijn blik op de horizon en weigerde hij de kater aan te kijken.}

Belladonnakit was een kater die wist wat hij wilde. Hij wist wat hij nodig had voor zijn toekomst en deze uitgebraakte uilenbal was niet wat hij wilde, maar ja, hij had geen keus. Veel kon hij ook niet verwachten van de leader en deputy van thunderclan. Hij hield zijn kop hoog in de lucht alsof de opmerkinng van Quickleg hem niks deed. Boeie dat hij wilde dat hij nog een moon kitten was en geen apprentice. Hij zou zijn moeder een goed woordje voor hem laten doen. Was zij ook een keer nuttig. ”Prima, dan wil ik een vogel vangen.” En wel nu. Belladonna keerde voor het eerst sinds het begin van hun gesprek zijn kop richting de andere kater met een afwachtende blik in zijn vurige ogen. Als hij niet opschoot zou hij zelf wel een vogel uit de lucht grijpen.

_{Oke. Misschien moest hij beter op zijn woorden letten in de buurt van de leermeester, maar dat was iets wat hij soms nog best lastig vond. Zijn goudgele ogen speurde de sneeuw af op zoek naar de merel waar de kater het over had en hij zag het vogeltje dan ook eerder dan dat hij hem rook, maar dat zou hij de ander niet vertellen. Belladonnakit ademde een keer goed in en uit waarna hij zijn lippen likte. Hij kon het vogeltje al proeven op zijn tong. Zo moeilijk zou het toch niet zijn om een merel te vangen? De wind stond in zijn voordeel, echter moest hij soms nog steeds een beetje wennen aan zijn lange poten en zijn brede lichaam. Hij zorgde ervoor dat zijn staart hem in balans hield terwijl hij langzaam naar de vogel toe sloop en zijn best deed uit het zicht te blijven. Zijn sluiptechnieken waren nog lang niet perfect, maar soms probeerde hij het stiekem te oefenen als er niemand keek. Hij kwam redelijk dichtbij, misschien een voslengte afstand tussen hem en de vogel, maar toen hij het beestje probeerde te vangen bleef zijn achterpoot haken achter een boomwortel onder de grond die hij niet gezien had en landde hij op zijn snuit. Het enige wat hij nog zag van de merel was een staartveer die hij er perrongeluk op miraculeuze wijze uit had weten te trekken. Boos veegde hij de sneeuw van zijn gezicht en krabbelde hij weer overeind.}

<sub>Met de sneeuw die zijn neus binnen gedrongen was toen hij was gevallen moest hij toch even niezen. Een erg fijne ervaring vond hij het niet, sneeuw in zijn neus. Belladonnakit maakte oogcontact met de leermester na het horen van zijn woorden en een vuur begon te branden in zijn borst. "Prima. Graag zelfs." Mopperde hij gefrustreerd omdat hij de vogel niet te pakken had gekregen. Op zich vond hij Quickleg niet zo'n verkeerde gozer en hij kon zijn eerlijkheid op zich ook waarderen, maar hij wilde het gewoon zó graag goed doen dat hij dat even vergat.

Belladonna ademde nog een keer in en uit en proefde de lucht op zoek naar de merel die niet ver gevlogen was. Hebbes. Zijn gouden kijkers vonden de leermeester met een uitdagende twinkeling in zijn ogen gepaard met vastberadenheid. Hij zou hem laten zien wat hij kon en wel nu. Hij had zijn hulp niet nodig, dit kon hij he-le-maal alleen. Het was gewoon even inkomen geweest.

Nogmaals sloop hij op het vogeltje af. de zwarte kleur van de veren gaven duidelijk weer waar hij zat met de witte sneeuw als achtergrond. Het water liep hem al in de mond van alleen het idee dat hij het beestje zou vangen en hij moest zichzelf inhouden om niet meteen omhoog te komen van zijn schuilplaats. Zijn staart zwiepte van links naar rechts en zijn kontje wiebelde bijna mee, zo graag wilde hij dit goed doen. Belladonnakit zetten zich schrap en sprong zo, bam, bovenop de wild spartelende vogel. Bijna gleed hij onder zijn natte en koude poten vandaan, maar voordat dat kon gebeuren hadden zijn pootjes het beest al dieper de sneeuw ingeduwd en had hij zijn nek gebroken. Quickleg hoefde niet te weten dat zijn poten trilde van de spanning dus bleef hij even wachten om op adem te komen, om zijn hart te kalmeren. Oh starclan, als de merel nu weer was weggevlogen was hij écht weggelopen, maar in plaats daarvan had hij het beest nu tussen zijn kaken en liep hij naar zijn leermeester.</sub>