Let the Funeral start.

Onhandig was hij de steile heuvel opgeklommen naar Fourtrees. Lilypool had hem de plek al laten zien, maar toen had hij niet echt de kans gekregen om alles te onderzoeken. Copperpaw, met zijn oneindige fantasie, had veel meer tijd nodig dan die korte momenten om een plek zoals deze te onderzoeken! Daarom was hij ook teleurgesteld toen hij zag dat er al een andere kat was. Een gestreepte kater met een witte buik, zonder staart. De jonge apprentice keek hem nogal wantrouwig aan. De omschrijving paste té goed om toeval te zijn. Dit was Settleddust, de deputy van Shadowclan, een kater van wie zijn vader niet bepaald een hoge pet op had. Nieuwsgierig, en minder geïntimideerd dan hij zou moeten zijn, kwam Copperpaw dichterbij. Hij bestudeerde de ander met zijn doordringende bleekblauwe ogen, die hij van zijn Arcticwolf had geërfd. Zonder enig idee dat dit misschien raar stond cirkelde Copperpaw langzaam, en op afstand, om Settleddust heen, nog steeds zonder te spreken.

[Settled]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Fourtrees was nooit hetzelfde geworden na het sterven van zijn jongste dochter. Nog altijd als hij hier kwam, zag hij de beelden weer voor zich. Al werd het met de tijd steeds minder. Want het was waar, tijd deed de pijn slijten, al was het maar een heel klein beetje iedere keer. Maar de deputy kwam hier nog vaak genoeg om om haar te rouwen en te smeken om vergiffenis. Al was het maar stilletjes in zijn eigen hoofd. Helaas was zijn gebed bijna nauwelijks onverstoord, en nu kwam een monster het toneel op die hem maar al te sterk deed denken aan één iemand. Dit was ongetwijfeld de zoon van Arcticwolf en dus.. van Seamist. Direct borrelden er een miljoenen gevoelens in zich op die nooit aan de oppervlakte kwamen op zijn gezicht. Helemaal toen het joch besloot hem te behandelen alsof hij een ongeleid projectiel te zijn. ‘Geen zorgen, jong. Ik weet niet wat ze je verteld hebben, maar ik eet geen Riverclan apprentices.’ Al was er een neiging als het om Arcticwolfs zoon ging.

Toen de deputy begon te praten werd Copperpaw uit een lichte trans ontwaakt. Hij was zo gebiologeerd geweest dat hij even was vergeten dat Settleddust ook echt een levende kat was. De Apprentice fronste, bijna geïrriteerd, bij de woorden van de deouty. Was dat een grap? Waarom zei hij het dan op die boze manier? ”Weet ik.” Mauwde hij droogjes, terwijl hij voor Settleddust ging staan en zijn blik afwendde om geen oogcontact te maken. ”Ben je je staart kwijtgeraakt in de oorlog?” Vroeg hij toen, op een manier die menigeen ongelooflijk tactloos zou vinden, maar wat voor Copperpaw simpelweg direct was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zo, dus de jongeman had wel degelijk zijn tong niet verloren. Uiteindelijk kwam hij voor zijn neus maar keek hem niet aan. Dus dat gaf de deputy de reden om hem onderzoekend aan te kijken. Hij leek lang niet zo sterk als zijn zoon. Brackenpaw leek in alle opzichten om hemzelf. Dit kind leek veel meer op Seamist, op het kleurenpallet na. Toen hij vroeg over zijn staart kantelde hij zijn kop een beetje. Beetje een brutale vraag. ‘Nee,’ antwoordde hij kortaf. Het was geen geheim hoe hij zijn staart kwijt was geraakt, maar hij had geen zin om het verhaal nu te vertellen. Inmiddels zat het hem ook niet meer dwars. Het was iets waar hij zo aan gewend was geraakt, dat het leven zonder even vanzelfsprekend was als met. ‘Wat weet jij van de oorlog?’ En waarom boeide het hem? Hij was niet het stereotype joch dat op de frontlinie zou staan.

Niet in de oorlog dus, dat was interessant. Hoe had iemand, onhandig genoeg om zijn staart te verliezen, het toch zo ver geschopt? Misschien was Settleddust wel ontzettend slim, op andere gebieden. Copperpaw kantelde zijn kopje wat omhoog, en hoewel hij nog steeds wat weg keek van Settleddust, kon die zijn bleke ogen nu wel veel beter bestuderen. De vraag die de deputy stelde bracht Copper nogal van zijn stuk, en hij fronste even. ”Acornstar en Crystalstar waren ooit vrienden. Of vriendschappelijk, in ieder geval. Totdat Riverclan Shadowclan hielp om Bloodclan te verjagen. Toen is er iets gebeurd.. Toen zijn ze gebroken. Zij heeft zijn zoon bij ons gevangen gehouden, omdat hij het territorium in was gekomen om te spioneren. Jij kwam hem ophalen.. En Acornstar heeft de oorlog verklaard. Hij zei dat Starclan ons weg wilde hebben, maar hij had het fout.” Mauwde hij, kennelijk zonder adempauze en zonder enig gestotter. Het was een verhaal dat hij bij elkaar had gevonden in zijn moons als kitten. ”Ze heeft hem gedood.. maar het was niet zijn laatste leven.”

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy leek de interesse meer gewekt te hebben. Hij had al lang en breed besloten dat hij een hekel had aan het joch. Het grootste deel was door zijn ouders, de rest was door zijn vreemde gedrag. Maar toen hij had had gevraagd over de oorlog en hij begon te spreken, werd Settleddust zijn blik van geamuseerd naar geïrriteerd. Hij was speciaal, dat was wel duidelijk na zijn overdondering van aaneensluitende woorden. ‘Dat is wat ze je leren in Riverclan?’ miauwde hij afkeurend. ‘Want chapeau, geen woord van wat je zei was de volledige waarheid.’ Nogal een eenzijdig verhaal. Maar wat had hij anders moeten verwachten? De ene dag vertelde Crystalstar op de gathering dat de oorlog haar schuld was, om de dag erna aan hun kittens deze opgepoetste oorlogsverhalen te voeren.  

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de jonge kater aan die oprecht van zijn stuk leek gebracht te zijn. Ergens wilde hij hem in zijn verwarring laten, hem maar eens laten spartelen terwijl hij met hangende pootjes terug naar zijn lieftallige vader zou lopen. Maar Arcticwolf zou hem deze propaganda blijven voeren. ‘Ja, het ging allemaal fout toen Acornstar leider werd. De twee waren het oneens, zo oneens dat Acornstar meende dat Crystalstar geen geschikte leider zou zijn.’ Tallshadow, het was allemaal zo lang geleden. Peppermints vader, hij was hem bijna vergeten. En alle woorden die Acornstar waren gevoerd door Starclan, of nee, Newtspark. Maar nu pas wist hij dat ze het had gedaan omdat ze kwaad was op Crystalstar, omdat zij haar geliefde pijn had gedaan. Achteraf was alles zoveel logischer. ‘En Twistedheart was nooit een spion. Gewoon een kat op de verkeerde plek op het verkeerde moment. En Crystalstar vond het nodig om hem te martelen daarvoor. Dat hebben ze je vast nooit verteld, hm?’ Het was uiteindelijk hetgene waarover ze het meest gestruikeld waren. Maar het was allemaal opgelost nu. ‘De sterren hadden misschien de verkeerde woorden gesproken, maar het was Crystalstar die de oorzaak van de oorlog was. En inmiddels heeft zij verantwoordelijkheid genomen op de laatste gathering.’ Misschien waren dit ook wel teveel woorden voor iemand zo jong. Te veel om te begrijpen voor een ontwikkelend brein. ‘En Acornstar was niet de enige die stierf die avond.’

Langzaam verwijdden Copperpaw’s bleke ogen, terwijl hij luisterde naar de nieuwe kijk op het verhaal. In het kamp hoorde hij zelden een slecht woord over Crystalstar, hoe kon dit allemaal waar zijn als haar clan zo van heer leek te houden? Wisten ze het allemaal niet? Of waren ze te bang om er iets van te zeggen. Nee toch? Hij had haar ook wel eens ontmoet, en behalve dat ze nogal streng overkwam, leek ze hem niet extreem eng. Vond zijn clan dit dan allemaal gewoon toelaatbaar.. of geloofden ze het niet? ”Oh..” Mauwde hij, met een klein stemmetje, terwijl hij omhoog keek naar Settleddust. Het liefst zou hij zich gewoon omdraaien, en terugrennen naar het kamp, dit allemaal vergeten, maar dan zou hij nooit zijn antwoorden krijgen. Copperpaw voelde een druk in zijn keel, aankomende snikken. Het was allemaal te veel voor de jonge kat, die alles altijd zo graag onder controle en duidelijk had. ”Waarom zou ze dat doen?” Zijn stem werd nogal schel, doordat hij probeerde de trilling eruit te houden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zag dat hij de kleine overdonderde. Werd hij bang van hem? Mooi. Die kroost had nooit mogen bestaan. Als hij hem als de grote, boze Shadowclanner wilde leren kennen, dan mocht dat. Het was ontzettend laag van de deputy, hij wist het, maar dit was persoonlijk en jammer genoeg had het joch niet zijn ouders kunnen uitkiezen. En hij was zijn woorden kwijt geraakt, zijn lef om rondjes om hem heen te cirkelen als een havik ook. En hij vroeg waarom Crystalstar zoiets zou doen. ‘Alles wat Crystalstar doet is wat ze denkt te moeten doen om haar clan veilig te houden, ongeacht te kosten of consequenties.’ Misschien deden ze dat allemaal wel, alle leiders maakten rare sprongen als ze in het nauw werden gedreven.

Stil stond hij voor Settleddust, en probeerde de leugen te herkennen. Copperpaw zocht verwoed naar alle bekende tekenen, maar het gezicht van de deputy vertoonde slechts minachting. Waarom zou hij het zou op hem gemunt hebben? Dat was niet eerlijk, Copperpaw had hem niks aangedaan! Doen kwam de uitleg, en die stelde de jonge apprentice tenminste ietwat op zijn gerust. "Dat is niet zo slecht. Ze doet het voor ons." Mauwde hij zachtjes, en onzeker. Zou hij hetzelfde kunnen doen. Het antwoord kwam eerder dan de vraag: Nee. Hij zou zichzelf redden, en altijd nadenken over de gevolgen. Copperpaw wilde nog mer zeggen, maar vond geen woorden meer.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij lachte humorloos bij zijn opmerking. ‘Natuurlijk,’ humde hij terug. Hij haalde zijn schouders op en keek de jongen nog een seconde aan. Waarom wond hij zich zo op bij dit kind? Het was het niet waard. Hij wilde naar huis. ‘Helaas zijn er altijd consequenties.’ Hij wilde nog toevoegen dat ze niet meer moesten sollen met ShadowClan. Maar wat kon dit kind eraan doen? Hij had hem tenminste wat food for thought gegeven. Maar ook hij had genoeg geleerd hier vandaag. Hij keek de bastaardzoon van Seamist nog een seconde aan, voordat hij zich van hem weg keerde. ‘Succes met je trainingen.’ En toen verdween hij over de helling terug naar ShadowClan.

In stilte keek hij Settleddust na, terwijl de deputy zijn eigen territorium weer in ging. Eigenlijk had Copperpaw nog iets willen zeggen. Hij wilde zijn clan verdedigen, zijn leader verdedigen. Maar hij had het niet gedaan, en nu vroeg hij zich af of hij dat wel echt gewild had, of dat het gewoon iets was wat hem was aangeleerd. De uitspraken van Settleddust hadden hem geen afkeer voor Crystalstar gegeven, het was meer een andere visie. Ze was een speler in een spel dat hij nog niet helemaal bevatte. Wel wist hij dat Settleddust ook meespeelde, en Acornstar, en de andere leaders. Speelde hijzelf ook mee? Nee, besloot de apprentice uiteindelijk, maar hij wilde meespelen.

Oh, hij zou meespelen.