It's all Brand New [geboorte topic]

Ze haatte dit. Ze had een hekel aan zo’n beetje alles. Het leven leek haar geen geluk te gunnen. Ze was altijd bang om te falen. Altijd bang om dingen verkeerd te doen en iemand te teleurstellen. Altijd bang om niets waard te zijn, wat ze ook was volgens haar. Ze vond haarzelf nutteloos. Ze was onhandig, stil en kon nooit haar mening geven. Ze had die wel, maar durfde hem niet uit te spreken. Ze was bang dat het nutteloos was. Dom. Echter was ze slim. De kattin probeerde dat altijd tegen haarzelf te zeggen, maar haar stem liet haar altijd in de steek. Zacht en onzeker. Niemand hoorde het of ze werd gewoon genegeerd. Zij was immers maar een nutteloos Lightstep. Ze was ook stomverbaasd dat ze warrior werd. Ze had alles geleerd en kon alles, maar het ging gewoon altijd mis als iemand keek. Als zij moest laten zien hoe goed zij wel niet was. De enige momenten dat de goudbruine tabby zich nuttig voelde, was wanneer ze in de nursery was. Om kittens te vermaken of om de hongerige queens te voeden. Hoe kon je daar nou ooit onhandig in zijn? Echter omdat ze nogal angst had, had ze nooit een liefde gekregen. Een paar vrienden was het enige wat ze had. Tot ze probeerde minder teruggetrokken te zijn. Iets losser te worden om te genieten van het leven, maar dat hielp niet. Helemaal niet, want nu lag ze in de nursery te wachten tot haar kittens kwamen. Halfbloed. Een gebroken regel uit de warrior code. Alle keuzes leken bij haar tot problemen en schaamte te brengen. Ze kon het niet ontwijken. Het enige wat ze kon was haar fouten tegemoet komen. Ondanks Lightstep eigenlijk niet zwanger hoorde te zijn, zal ze altijd van ze houden. Bloedlijnen maakten niets uit, want ze kunnen altijd loyaal zijn. Altijd sterk zijn. Zij zou ze beschermen en opvoeden. Zij zou een goede moeder zijn en ze proberen te beschermen tegen de harde waarheid. Dat wilde Lightstep in ieder geval proberen.

Na een tijdje in de nursery gelegen te hebben was het eindelijk tijd om haar kittens ter wereld te brengen. In het mooie WindClan kamp. Het kamp van de Clan waar ze thuishoren. Misschien een plek waar zij niet thuishoort, maar dat maakt niets uit. Het gaat om haar kittens. Zij heeft haar hele leven fouten gemaakt. Fouten die niemand erg vond behalve zij. Deze fout was wel degelijk erg, maar haar kittens mogen er niet onder lijden. Daar zal zij voor zorgen. De allereerste kitten was een prachtig wit katertje. ”Lovekit,” murmelde de goudbruin gestreepte queen. Daarna kwam er een schattig calico poesje: ”Skykit,” Maar het stopte niet. Een mooie blauwe kater volgde. ”Sootkit,” fluisterde Lightstep vol liefde. En tot slot kwam de laatste: een krachtig, donker katertje die ze ook een mooie naam gaf: ”Thrivekit,” Vier kittens. Haar prachtige vier kittens! 3 zoontjes en één dochter! Allemaal mooi. Allemaal een mooie aanwinst voor WindClan. Ze verdienen allemaal een plekje. Zij zal hen beschermen als een moeder. Eén van de weinige dingen waar ze vertrouwen in had.

~Meep meep~

Met de tijd was hij steeds een beetje groter gegroeid in de buik van zijn moeder. Het was er warm en veilig en hij hoefde zich nog niet druk te maken over wat er allemaal buiten gaande was. Alleen vandaag was het anders. Het was niet zo rustig als het de laatste paar dagen geweest was. Nee, iets was anders vandaag. Hij had niet verwacht dat vandaag de dag zou zijn dat hij naar buiten zou komen, maar het moment dat de koude lucht zijn vacht raakte wist hij dat hij geen andere keuze had. Een klagelijke piep verliet zijn bekje, hij wilde de warmte terug. Lang hoefde hij niet te wachten tot hij de warmte van een ander naast zich voelde. Hij duwde zijn pootjes zachtjes tegen zijn moeder aan, voor hij een van de tepels pakte en wat begon te drinken. Eenmaal hij genoeg had krulde hij zich op en begon te slapen.

Het was hier warm. Onbehaaglijk. Niet fijn. Hij zat te dicht geplakt op zijn siblings. Hij wilde hier weg. Hij wilde naar de buitenwereld toe. Hij wilde anderen laten zien wat dat hij in zijn mars had. Plotseling werd de ruimte minder onbehaaglijk. Kouder. Hij kon niks zien, maar instinctief leek hij te weten welke kant hij op moest en het geduw zorgde ervoor dat dat net iets makkelijker ging. Niemand kon hem echter behoeden voor de koude die hem opwachtte en een hoge, afkeurende piep verliet zijn bekje alvorens hij zijn weg begon te maken naar de warmte, naar de geur van melk. Onderweg kwam hij één van de al te bekende figuren tegen waar hij net nog tegen aan zat geplakt en onhandig ontweek hij zijn broertje terwijl hij neerzeeg aan de buik van zijn moeder en zijn pootjes ongeduldig tegen haar buik begon te duwen. Zijn lippen vonden uiteindelijk één van haar tepels en een gevoel van tevredenheid ging door hem heen toen hij begon te drinken. Hij bibberde en de warmte die hij eerst zo onbehaaglijk en afstotelijk had gevonden, was meer dan welkom terwijl hij zich tegen zijn broertje aandrukte en zich opkrulde voordat al zijn emoties naar de achtergrond verdwenen en hij in slaap viel.

Aan het begin was het nog wel comfortabel geweest, maar toen werden ze groter en groter... en groter... Totdat het er warm van werd. Als ze er herinneringen aan over zou houden, zou zij het het liefst vergeten. Als dit in haar herinneringen zou blijven, vond zij het een ongemakkelijk moment. Onverwachts kwam er meer ruimte, maar lang genieten kon ze niet. Al snel verdween de warmte om haar heen die vervangen werd door een harde grond en kou. Zachtjes piepte het meisje toen ze haar longen gevuld werden door lucht. Instinctief kroop ze onhandig in de richting van de buik van haar moeder. Er straalde warmte vanaf en een heerlijke geur van melk. Alles wat zij nodig had. Na wat gezocht te hebben kon ze een tepeltje vinden naast een ander warm lijfje. Nadat ze genoeg gedronken had liet ze de tepel los en viel ze slaap.

Veel besef had hij ook nog niet bepaald. De wereld om hem heen bestond nog niet uit geuren, kleuren en geluiden, enkel uit het contrast tussen warm en koud dat zijn instincten aanwakkerde. Zoals nu, wanneer alles wat hem bekend en veilig had geleken plots klaar maakte voor de harde, echte wereld. Een klap van frisse lucht dwong hem voor het eerst zijn longe te gebruiken, en het katertje piepte toen het vlies van zijn neusje af werd gelikt. De onzekerheid van zijn moeder was nu nog niet bij het kleine, witte wurmpje terug te vinden, terwijl hij zich instinctief in een rechte lijn naar de moedermelk toebewoog. Daar ondervond hij voor het eerst het genot van een volle buik en de rustige slaap die daarop volgde, en dat was alles dat zijn eerste dag tekende. Een gebeurtenis die hij heel spoedig zou vergeten, maar zijn moeder zeker niet.