Brutal

Acornstar was dood. Niets in de wereld was hoe het moest zijn. Oh, ze wou zo graag de tijd terugdraaien. Ze had altijd het idee gehad dat niets ging zoals het zou moeten, maar de laatste tijd was dat nog meer. Elke nieuwe gebeurtenis verbaasde haar, bracht haar volledig van haar melk, en ze wist niet meer hoe ze er nog mee moest om gaan. Tidepaw had het idee dat er geen ruimte meer over was in haar hoofd, ze was volledig overweldigd. Ze had nood aan stabiliteit, aan iets dat hetzelfde zou blijven, aan iets waar ze op kon rekenen. De laatste tijd leek er niets zo te bestaan. De jonge kattin zuchtte even en ging zitten met haar rug tegen een boom, bijna alsof ze zich erachter probeerde te verschuilen. Soms wou ze gewoon kunnen slapen en nooit meer wakker worden. Dat zou het leven makkelijker maken.

+ Shinypaw eerst

Hij voelde zich niet goed. En daarmee, bedoel ik dat het in zijn gedachtes niet goed ging. De leader, Acornstar, was recent overleden en hij voelde zich enorm schuldig. Het was de hele reden waarom hij hier naartoe was gekomen en was verbleven, om Acornstar te helpen genezen. De leader had zelfs genoeg vertrouwen in hem gehad om hem een medicine cat apprentice te maken van zijn Clan. Shinypaw voelde zich daadwerkelijk een mislukkeling, nu dat hij die belofte die hij net had gemaakt van zijn best te doen nu al in het water was gevallen. De kater fronste terwijl hij door het territorium heen stapte, had zin om gewoon weg te vluchten en te gaan schuilen in een grot maar dat ging nu niet. Doorheen al die moerassigheden van het territorium spotte hij een andere kat die zich tegen een boom had gezet, en hij herkende haar als de poes die zei dat hij nooit dezelfde connectie zou hebben met Starclan als zij deden. Om eerlijk te zijn had Shinypaw nog steeds geen idee of dat statement klopte of niet, maar hij vergat het voor nu. “Hey”, begroette hij haar rustig voor hij zich in haar buurt zette. Er niet vlak naast, maar wel dichtbij genoeg om gewoon te praten. Misschien had hij dat nodig, een gewoon praatje..

Tidepaw keek op toen iemand haar begroette. Het was Shinypaw, de nieuwe medicine cat apprentice. Dat stak nog steeds pijnlijk in haar borst. Het had Newtspark moeten zijn, die hier stond, in plaats van hem. Maar ze realiseerde zich ook dat hij daar niets aan kon doen. Een deel van har had medelijden met de jonge kater, wiens leven totaal door elkaar geschud was, die nu moest dienen voor een clan waar hij niet eens in geloofde. Hoe zou het voelen, om je voorouders en alles wat je gekend had zomaar achter te moeten laten? Ze kende het hele verhaal natuurlijk niet, dat was niet aan haar besteed; ze was maar een domme apprentice, niet iemand die in the know was. "Hallo.", antwoordde ze zachtjes, niet meteen vijandig ingesteld. Ze was gewoon.. Zo moe. Ze kon de energie niet meer opbrengen om hem af te snauwen of uit te maken. Wat was het punt ook? Uiteindelijk zou het toch niets helpen, zou het Newtspark niet terug brengen en zou het haar niet beter doen voelen.