If I like it, then that's what I get

Hoe kon ze ervoor zorgen dat haar Clan haar niet kon vinden en dus ook niet mee kon vragen voor één of andere stomme taak? Juist, door buiten het territorium te gaan. Ze wist dat ze er te jong voor was en het eigenlijk ook absoluut niet mocht, maar liet haar eerlijk zijn: dat maakte het des te leuker om te doen. Ze was het zat om binnen het kamp te zitten en maar te wachten tot ze met een groepje meegenomen zou worden. Ze wilde een vaste mentor hebben, al betekende dat dat ze élke dag haar poten vuil zou moeten gaan maken. En daar had ze nu net geen zin in. Maar goed, ze was dus buiten haar territorium afgedwaald en naar the Lost territory getrokken. Ze had van de elders gehoord dat SkyClan hier vroeger woonde, maar dat het nu van de Twolegs was en dat het er gevaarlijk was. Eerst zien, dan geloven. De apprentice liep met opgeheven kopje langs de struiken af. Het rook er eerlijk gezegd niet echt naar Twolegs, al hing er wel een vage geur rond. Kwam dat omdat het het koudere seizoen was? Ze hoorde wel iets anders, lichte pootstappen. Ze boog zichzelf door haar poten. Ze hoorde aan de pootstappen al dat het niemand van haar eigen Clan was. Het was veel lichter, alsof het bijna geen geluid maakte. En haar eerste ingeving was dan ook om door één van de struiken heen te rennen en haar lichaam tegen die van de ander te knallen. Dan had zij toch wel het verrassingseffect, ondanks dat ze geen ervaring met vechten had. ”Hebbes!” beet ze de ander dan ook haast trots toe. De arrogantie spatte van haar blik af en een blik van voldoening was te vinden in haar ogen. Ja, dit voelde goed.

Misschien zou hij hier niet alleen moeten komen, zeker niet wanneer hij zo dicht bij het moment zat dat hij een warrior zou worden. Hij wist dat hij op het moment geen fouten mocht maken, niet als hij zonder problemen warrior wilde worden. Toch had hij aan de andere kant het gevoel dat hij zichzelf wel moest bewijzen. Hij was de zoon van een leader en een deputy, ook al was de deputy verbannen en leefde de leader niet langer meer. Het betekende nog steeds dat hij een zekere druk op zijn schouders voelde en dat hij zich er ook waar aan wilde maken. Misschien was dat dan ook de reden dat hij toch dit gebied opgezocht had. Om te laten zien dat hij hier alleen naartoe kon gaan en ook weer terug kon komen zonder dat hem iets overkomen was. Hij had alleen niet verwacht dat hij hier niet alleen zou zijn en zeker niet dat de ander een jonge thunderclan apprentice was. Hij hoorde de struik al ritselen, alsof er iets lomps doorheen kwam en hij draaide zich vrijwel meteen in de richting om de jonge poes op hem af te zien komen. In plaats van aan de kant te gaan, kwam hij overeind en probeerde hij met zijn voorpoten haar naar de grond te drukken. ”Ben je niet wat jong om hier te zijn?” Sprak hij vervolgens. Ze leek amper uit de nursery te zijn, wat deed ze hier?

”Oef,” ontsnapte er Foxpaw per ongeluk toen de kater zich naar zijn achterpoten verhief en haar met zijn voorpoten tegen de grond duwde. Met geen ervaring op haar teller en nog maar net uit de nursery kon ze niet veel anders doen dan blijven liggen, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich niet ging proberen te verweren. ”Blijf van me af, vuile hazenvreter,” sneerde ze naar hem in plaats van zijn vraag te beantwoorden en nijdig probeerde ze hem een flinke trap naar zijn achterpoten te verkopen. Haar spieren waren nog maar net ontwikkeld en ze had nog steeds meer babyvet dan spiermassa. Een giftige blik vond plaats in haar ogen terwijl ze naar hem keek vanaf de grond. ”Ik ga waar dat ik heen wil. Daar heb ik jouw onnodige commentaar niet bij nodig,” sneerde ze giftig naar hem. Ze negeerde het stemmetje in haar achterhoofd dat zei dat het een goed ding was dat de WindClanner niet gewelddadig was. Ze had geen enkele mogelijkheid om terug te vechten en haar gebrek aan ervaring begon haar nu wel pijnlijk duidelijk te worden. Dat vlamde de woede in haar kristalblauwe ogen echter enkel meer aan terwijl ze hem nijdig aan bleef kijken.