Harder than a bullet could hit ya

De avond begon weer te vallen. Een nieuwe dag kwam tot zijn einde. Een nieuwe dag van Leafbare. Hopelijk zouden die dagen snel voorbij zijn. Blossomhail had het wel zo’n beetje gehad met de kou. Ze hield meer van Newleaf. Niet te warm, niet te koud. Ze zouden het voorlopig nog wel even met de kou moeten doen, vreesde ze. Ze kwam het kamp binnen en liet haar blik kort de rondte in gaan. Het eerste wat haar opviel, was dat Drizzlepaw in haar eentje vlakbij de apprentice’s den zat. Blossomhail liet de magere prooi die ze had gevangen op de stapel vallen en boog zich naar voren, waarna ze een waterrat uitkoos en naar Drizzlepaw liep. Ze was de dochter van Blueflower en de apprentice van Hyenafang. Blossomhail hoopte maar dat ze haar verhaal een beetje kwijt kon bij haar mentor, al dacht ze wel dat Hyenafang er wel goed naar kon luisteren. Dat was toch de indruk die ze van hem had gekregen die avond dat ze bij elkaar hadden gezeten. ”Wil je deze met me delen?” vroeg ze op een milde toon aan de apprentice, waarna ze de waterrat voor Drizzlepaw’s poten legde en hem met haar neus naar haar toe schoof ten teken dat zij mocht beginnen als ze dat zou willen.

Ze deed haar best in haar trainingen. Zoveel als ze kon om maar haar gedachten op andere dingen te kunnen zetten. Ze wist dat het kwestie van tijd ging zijn voor ze een warrior werd, ook al zou ze eerst haar final assessment nog moeten doen. Maar op dit soort momenten, wanneer ze niks te doen had, wilden haar gedachten nog wel eens dwalen en kon ze het niet helpen om aan haar ouders te denken en waar ze nu mogelijk zouden zijn. Dit was het moment van de dag waar ze het minste zin in had, zeker niet als ze niemand had om zo snel mee te praten om haar gedachten op iets anders te zetten. Toch leek het erop dat iemand door had gehad dat ze hier alleen had gelegen en ze keek op toen een van de warriors vroeg of ze de prooi wilde delen. Ze liet haar blik naar de waterrat gaan en knikte kort. ”Oke,” Gaf ze nog ter bevestiging voor ze een hap van de prooi nam en haar blik kort naar de warrior liet gaan. Was er iets dat de warrior van haar wilde weten of had ze gewoon de prooi willen delen?

Drizzlepaw. De apprentice van Hyenafang en de dochter van Blueflower. Blossomhail ging niet net doen alsof ze de eenzame blik in de ogen van de apprentice niet had opgemerkt. Dat zou behoorlijk lomp van haar zijn. Ze was ook niet verlegen om dat soort topics aan te halen en had eerder de houding dat een kat het zelf wel zou aangeven als hij of zij het er niet over wilde hebben. ”Ik weet zeker dat je moeder heel erg trots op je zal zijn als ze weet dat je zo hard aan het trainen bent en bijna klaar bent om warrior te worden,” sprak ze op een milde toon tegen de poes. Hopelijk zou het de apprentice opvallen dat ze in tegenwoordige tijd sprak en niet in verleden tijd. Zolang er geen boodschap was gekomen dat Blueflower dood was, leefde ze nog wat Blossomhail betrof. Ze vroeg zich af wat er met Carrioncough’s positie zou gebeuren als Blueflower haar weg terug zou vinden naar het kamp. Blossomhail dacht niet eens aan de mogelijkheid dat de poes nooit meer terug zou keren. Ze moest daar ergens wel zijn. De vraag was alleen waar.

Ze wist dat veel katten het onderwerp van haar moeder vermeden of het was omdat ze er zelf niet over wilden praten of dat het was omdat ze rekening hielden met haar wist ze niet. Ze was ergens dan ook wel blij wanneer katten eerlijk waren. Icecream was dat geweest, had er ook niet omheen zitten draaien. Blossomhail leek er daarentegen van overtuigd te zijn dat haar moeder terug zou komen. Iets waar ze zelf niet eens meer zo zeker van was. Toch wist ze dat zolang er niks bevestigd was ze misschien toch hoop zou moeten houden. ”Ik wou dat ze hier zou zijn wanneer ik warrior wordt.” Want daar was ze toch wel het meeste bang voor. Dat haar moeder er niet zou zijn voor de ceremonie.

Er viel even een stilte nadat Drizzlepaw haar woorden had gesproken. Blossomhail dacht eerlijk gezegd dat de kans klein was dat Blueflower terug zou zijn voor de ceremonie van haar dochters, maar wie weet. ”Er wordt nog altijd naar haar gezocht, dus het zou zomaar kunnen,” sprak ze op een zachte toon tegen de kattin. ”Al hoop ik dat je weet dat er ook andere katten zijn die om je geven en die het op dat moment met je willen vieren. De rest van je familie, je mentor en eigenlijk heel RiverClan.” Ze glimlachte naar de poes.