Wait and see

Het was nacht en Innerpaw bevond zich buiten het kamp. De sterren waren goed te zien tussen alle takken door. Ze had een nachtmerrie gehad waardoor ze er op uit was gegaan. Stil liggen leek geen optie te zijn en maakte dat gevoel die ze had in haar lijf alleen maar erger. Dat gevoel van geen gevoel hebben, alsof ze zich ergens buiten haar lichaam bevond maar tegelijkertijd ook er in. Als ze in beweging kwam was dat beter en oké, daarom was ze er op uit gegaan. Of het nou toegestaan was of niet. Het was niet zo dat Innerpaw een jonge apprentice was. Ze droeg de leeftijd van een jonge warrior. Maar goed, een warrior was ze niet. Waarom stak dat nu wel? Het besef van het zijn van een apprentice. Terwijl het nooit echt leek te steken. Maar nu wel. Het was geen onwil, het was onmacht en dat was iets heel anders wat maakte dat zij faalde in elke training die ze kreeg. Diep in haar voelde ze schaamte, verdriet, machteloosheid en angst, maar ze kon er niet bij en wilde er niet bij. Wat moest ze daarvoor wel niet onder ogen komen en zou dat het beter maken? Wellicht. Maar het risico durfde ze niet te nemen.

Daarom stapte ze door het territorium heen, in stilte en verstopt in de schaduwen die gevormd werden door het licht van de sterren.

@Scarlethaze

De laatste keer dat ze in het donker het kamp uit was gegaan was Wolfblood er niet zo blij mee geweest, maar ze had haar warriornaam nu toch? Ook al wist ze nog steeds niet goed of ze het wel verdiend had of dat ze hem gegeven was, omdat Settledstar haar zielig had gevonden na wat Acornstar niet afgemaakt had. Want misschien was haar opa wel gewoon van gedachten verandert op dat moment en had ze haar naam alsnog niet verdiend. Maar de enige die daar het antwoord op had was dood en nu kon zij alleen maar met de onzekerheid leven en hopen dat dit was wat haar opa gewild had. Ze had niet door dat ze hier voor nu niet alleen was, vooral niet omdat de ander veel minder opviel in het donker dan dat zij het deed.

Het hebben van een zwarte vacht was een voordeel, zeker in de nacht. Ze was er goed in geworden om onzichtbaar te zijn, één met haar omgeving, zo dat niemand haar zou kunnen opmerken. Waarom ze dan zo faalde in het jagen was een andere vraag. Dat zat hem veel meer in het gebruik van technieken, niet in het toepassen van heimelijkheid. Desondanks verbaasde het haar wanneer anderen haar niet opmerkte. Zoals nu.

Zij was niet de enige die zich in het territorium bevond, zo in de nacht. Scarlethaze, een young warrior, leek er ook op uit te zijn. De warrior stapte voorbij, terwijl Innerpaw zich schuil hield tussen de kale takken van de struiken. Op dat moment wist ze zichzelf te verraden door op een takje te stappen die vervolgens knapte. Innerpaw besloot naar voren te stappen om zichzelf kenbaar te maken. "Het was niet mijn intentie om je te besluipen of iets dergelijks," miauwde ze. Maar goed, wat deed ze dan überhaupt buiten het kamp. Ze was tenslotte nog maar een apprentice.