That's the price to pay

Haar spieren waren duidelijk te zien onder haar vacht terwijl ze voortbewoog. Het voelde goed aan om in de kou te gaan rennen omdat ze dan eindelijk eens wat warmte kreeg. De kou sloeg in haar gezicht vanaf het moment dat ze de warrior’s den verliet, maar dat was dan wel weer extra motivatie om het op een rennen te zetten. Ze besloot dat ze beter in the Small Forest kon gaan jagen omdat de rivieren toch dichtgevroren zouden zijn en ze daar dus niet veel prooi zou vinden. Ze hoopte dat Leafbare snel weer voorbij zou zijn zodat de prooi weer wat meer uit hun holen tevoorschijn zouden komen en elke jacht niet steeds zo frustrerend zou zijn. Ze hoopte ook dat er wel wat kittens benoemd konden worden tot apprentices zodat ze weer wat extra poten zouden hebben, al wenste ze hun de koude omgeving niet bepaald toe. Maar goed, het was beter dat ze er nu aan zouden wennen en eventueel wat jachttechnieken op konden pikken in een koude, moeilijke omgeving dan dat ze straks volledig verrast zouden worden door de winter. Blossomhail concentreerde zich op haar omgeving en opende haar bek, maar in het winterse gebied was geen enkele prooi te detecteren. De poes zakte wat lager naar de grond en liet haar oren naar boven prikken. Ze hoopte dat als ze stil genoeg bleef zitten, er vanzelf wel prooi tevoorschijn zou komen. Als ze dachten dat het veilig was, kwam er immers wel vaker prooi tevoorschijn, niet?

Blossomhail trok kort met haar oortje toen ze heel lichte pootstappen achter zich hoorde, gevolgd door de geur van Tigerpaw. Ze onderdrukte een zucht toen dat Tigerpaw haar keel schraapte, maar ontdooide meteen toen ze de woorden van de apprentice hoorde. Haar snorharen trilden geamuseerd en de crèmekleurige poes keek over haar schouder naar de apprentice. Ze wist dat Tigerpaw altijd een beetje voorzichtig was en alles tot op de letter opvolgde, maar ze had liever niet dat de apprentice zo formeel bij haar was. Dat voelde totaal niet ontspannen aan, voor beiden niet. ”Dag Tigerpaw,” sprak ze op een warme toon tegen de apprentice. ”Ik zie dat je ook het initiatief hebt genomen om te jagen. Heb je zin om mij te vergezellen?” Daarna grinnikte ze. ”En noem me maar gewoon Blossomhail, hoor. Anders voel ik me zo oud,” liet ze er grappend op volgen, al werd de blik in haar ogen wel wat serieuzer. Tigerpaw hoefde niet zo stijf te zijn, in haar buurt toch niet. Blossomhail had veel liever dat haar Clanmates zich op hun gemak bij haar voelden. Dat maakte een gesprek immers veel gemakkelijker.

Blossomhail’s snorharen trilden geamuseerd toen de kattin het weer niet kon tegenhouden om haar aan te spreken met “mevrouw” in plaats van haar naam. Daar zouden ze nog aan werken, maar dat zou wel goedkomen. Ze vond het wel oké dat Tigerpaw respect had voor haar omgeving, maar het mocht haar niet stijf en ongemakkelijk maken tegenover anderen. Dan zat ze zichzelf alleen maar in de weg. ”Welke jachttechnieken heeft Flowercrown je tot nu toe geleerd?” vroeg ze op een rustige toon aan de apprentice. Misschien konden ze daar dan op verder werken of kon ze de kattin iets nieuws aanleren. Ze dacht niet dat Flowercrown het heel erg zou vinden als ze dat zou doen. Mentors moesten elkaar een beetje helpen, niet? Blossomhail zou het immers ook niet erg vinden als iemand Berrypaw mee zou nemen om haar iets aan te leren. Helemaal niet, zelfs.