Can you hear my voice this time?

De overgang van Leafbare naar Newleaf bracht naast de prooi die zichzelf weer liet zien en de nieuwe nestjes ook andere voordelen met zich mee: de zon. Coldstreak was al enkele uren aan het jagen en vond dat hij wel wat rust verdiende. Hij had zijn prooi netjes begraven onder wat aarde zodat hij ze later weer op kon gaan halen, zodra hij terug zou gaan naar het kamp. Nu dat hij nog geen nieuwe apprentice had, had hij ook geen verantwoordelijkheden buiten zijn gebruikelijke taken om zich zorgen over te maken. Het voelde echter wel een tikkeltje eenzaam aan zo en Coldstreak hoopte dan ook dat Eveningstar hem de volgende ceremonie een apprentice zou geven zodat hij zich daar weer op kon focussen. De zwarte kater ging op de rotsen liggen en snorde zachtjes toen dat de zon zijn pels verwarmde. Het aanzicht van RiverClan’s territorium was dan wel weer minder om naar te kijken, maar het gaf hem aan de andere kant wel weer voldoening dat ze hem zagen liggen en wisten dat de Sunningrocks van ThunderClan waren en niet van hun. Dat was dan ook één goed ding aan heel het verhaal.

Traag stapte de grote Warrior door het bosrijke gebied heen. Zijn kop liet hij hangen, nauwelijks echt oplettend op zijn omgeving. Die ochtend had hij al samen met zijn twee nieuwe apprentices gejaagd en veel meer dan dat zat er voorlopig niet in. Zou Eveningstar weer teleurgesteld in hem zijn? Vast wel, maar wie was dat nou niet. Liever ging Smouldertongue slapen, al was dat zeker de bedoeling niet. Als iemand hem slapend zou vinden duurde het vast niet lang voordat het woord de Leader bereikte. Dus bleef hij wakker door middel van lopen, alsmaar blijven lopen. Hij hoorde het stromen van de River, weer bevrijdt van ijs. Misschien dat het kon helpen om bij het koele water te zitten, tenslotte moest hij het doen met wat hij had. Smouldertongue sloeg af en ruilde het bos om voor de meer open plek met de welbekende rotsen. Vroeger zou hij geen moment gewacht hebben en zichzelf een fijne plek gegeven in de zon, maar nu keek hij wat mistroostig naar de stapel stenen. Een clangenoot had blijkbaar wel die keuze gemaakt. Coldstreak lag op de rotsen, zijn zwarte vacht glimmend in de zon. Maar hij verdiende het vast, want hij deed wel zijn best. De roodwitte kater liet onbedoeld een vermoeiende zucht horen. "Al druk bezig geweest?''vroeg hij aan Coldstreak, al was er weinig enthousiasme in zijn stem voor een gesprek of wat dan ook.

Coldstreak hoorde Smouldertongue al aankomen voordat de kater bij hem was, maar gaf hem de tijd om zijn aanwezigheid te erkennen. ”Ik heb vier prooien gevangen. Niet echt benoemingswaardig, maar het is beter dan niks,” bromde hij tegen de kater. Het gebrek aan enthousiasme was hem echter niet ontgaan en de kater draaide zich om zodat hij de voormalige deputy aan kon kijken met een onderzoekende blik in zijn ogen. ”Is er een reden waarom je een gezicht hebt alsof Eveningstar je elk moment uit de Clan kan gooien?” vroeg hij vervolgens op een vrij directe toon. Tja, zo was hij wel. Hij zou denken dat als een kat twee apprentices kreeg en ook nog eens onderdeel uit had gemaakt van een belangrijk gevecht dat hij er wel anders bij zou lopen, maar misschien had hij dat mis. Misschien was het juist die druk dat ervoor zorgde dat Smouldertongue zich niet goed in zijn vel voelde. Coldstreak wenkte de kater met zijn zwarte staart en tikte subtiel zacht op de stenen naast hem. Het was een uitnodiging voor de kater om bij hem te komen liggen, maar zeker geen verplichting. Hij hoefde dit gesprek immers niet aan te gaan als hij dat niet wilde, maar Coldstreak gaf hem wel de optie.

Zijn weinig enthousiaste gedrag liet blijkbaar de zwarte kater verbazen, afgaand op diens reactie. Na een korte samenvatting van zijn dag draaide Coldstreak zich om waardoor hun ogen elkaar ontmoette. Smouldertongue had allang opgegeven met het alsof doen, zoals hij ooit zo goed kon. De energie om ook maar een lachje te geven was ver te zoeken bij hem. Eerlijk gezegd, het kon hem niet zo veel meer schelen allemaal. Coldstreak zat behoorlijk dicht bij de waarheid, zo duidelijk was het dus eigenlijk. Hij kon niet meer dan gissen, maar als ze er over na zit te denken kwam dat niet als een verrassing. Hij had er volledig begrip voor en het duurde vast niet lang voordat ze besloot van die nutteloze luilak af te komen. Dat was allemaal een stuk beter voor de clan. Hij had gefaald, meer dan een keer. Moest hij zijn zorgen neerleggen bij Coldstreak, een warrior wie er niet echt iets mee te maken had. Tot nu had hij nooit echt er over gepraat, steeds maar weer weg duwen totdat het overliep. De andere nodigde hem uit op de stenen, maar Smouldertongue durfde niet het risico te nemen om in slaap te vallen. Hij moest wakker blijven, hoe dan ook. Dus bleef hij staan waar hij zich bevond. "Ik heb fouten begaan, grove fouten.''beantwoorde hij simpelweg, want dat wisten de meesten wel. Toen had hij fouten gemaakt en nu opnieuw. "Als ze dat besluit neemt, dan staat ze in haar recht''herhaalde hij zijn eerdere gedachtes hardop. Nee, hij was geen moordenaar, maar was hij misschien niet erger nog?

Smouldertongue ging niet in op zijn uitnodiging, maar dat zag Coldstreak niet echt als een afwijzing. Het maakte hem niet veel uit of de kater zich bij hem voegde of niet, of dat hij zijn zorgen bij mede senior warrior neer zou leggen of niet. Het was niet dat hij zich niet interesseerde in de katten in zijn Clan, maar zijn interesse ging niet verder dan milde bezorgdheid. Hij weigerde om zich nachtenlang zorgen te maken over anderen of zijn Clan of over dingen die toch buiten zijn macht lagen. Hij was erg goed geworden in zaken van zich afschudden, zoals hij altijd al heel kalm was geweest voor zo lang dat hij leefde. En misschien was dat ook wel waarom zijn leaders hem keer op keer een apprentice toevertrouwde. Hij had geen idee. Zijn blik gleed naar Smouldertongue toen de kater zijn woorden sprak en hij haalde zijn schouders op. ”Iedereen maakt fouten,” bromde hij. ”Het is de reflectie achteraf en hoe je er daarna mee omgaat dat telt. Het feit dat Eveningstar je nog niet uit de Clan heeft gegooid, wil zeggen dat je het nog niet zo slecht doet.” Hij wiebelde met zijn oortjes. ”Wat laat je denken dat ze je nu wél uit de Clan zou gooien?” Hij draaide zijn gele ogen weer naar zijn Clanmate. Hij was niet goed in dit soort oppepgesprekjes en wat hij sprak was de pure waarheid. Als Eveningstar Smouldertongue uit de Clan had willen gooien, dan had ze dat allang gedaan.