Theeleuten

Met een zelfingenomen grijns marcheerde ze door het gebied heen, maar al te blij met zichzelf dat ze het weer voor elkaar had gekregen. Hoe lang het zou duren voordat iemand - waarschijnlijk Spottedrain - haar zou vinden en op het matje zou roepen, wist ze niet precies. Hopelijk lang. Waarschijnlijk niet. Hoe dan ook was ze op het moment te blij met haar geslaagde ontsnapping om daar mee bezig te zijn. In een rechte lijn vertrok ze naar de sunningrocks, waar ze van steen naar steen hopte totdat ze de warmste had gevonden, waarna ze haar ogen sloot en de zowel de zon als de steen haar liet verwarmen. Ze voelde zich net een hagedisje. Een heerlijk warm, heerlijk lui hagedisje.

&Jasmine

Jasminepaw was vandaag alleen op pad gegaan, met het idee dat ze haar jagen zou oefenen. Vandaag was haar training maar heel laat ingepland, en ze had dus wat tijd gehad. Normaal zou ze dan iets nuttigs kunnen gaan doen voor de clan, maar daarvoor was ze niet goed genoeg. Daarom had ze de ochtend gespendeerd met gewoon heen en weer te lopen door het gebied in sluiphouding, steeds proberend om beter te worden, geruislozer... Dodelijker. Als ze niet dacht aan het doel van sluipen, vond ze het eigenlijk wel een leuke activiteit. Het hele doel ervan was om geen aandacht te trekken, en ze was altijd goed geweest in opgaan in de achtergrond. Maar nu deed haar lichaam pijn van die inspanning; hoewel het niet zo'n intense activteit geweest was, was haar conditie niet zo goed omdat ze natuurlijk nog jong was en omdat ze nooit echt mee gedaan had met de wilde spelletjes van de anderen. Ze voelde spieren die ze nooit eerder gevoeld had. Jasminepaw was op weg gegaan naar de sunningrocks, met de gedachte dat de hitte van de rotsen in de zon haar misschien een beetje beter zou laten voelen. Schijnbaar was ze niet de enige die dat idee had gehad; Beetlepaw lag er al van het zonnetje te genieten. Even aarzelde ze of ze de ander zou gaan storen, ze zag er immers toch heel relaxt uit en ze kende haar eigenlijk niet zo heel goed. Ze had gehoord over wat de ander meegemaakt had, tuurlijk, en haar hart deed zeer voor haar. Ze kon het zich niet inbeelden.. Ze kreeg bijna traantjes in haar ogen als ze eraan dacht. Uiteindelijk durfde ze ook niet echt iets doen dus bleef ze maar een beetje raar staan, kijkend naar Beetlepaw, bijtend op haar lip. Misschien een beetje raar wel.

Haar oren spitsten direct alert toen ze pootstappen hoorde, haar hartslag voor een tel versneld. Waren ze terug? Pidgeonfoot? Maar haar zintuigen waren scherp en snel genoeg stelde ze vast dat het Jasminepaw was, een van de jongere apprentices waarmee ze in dezelfde ceremonie benoemd was. Ze hoorde hoe ze haar benaderde. Beetlepaw hield haar ogen gesloten en snorde rustig door, maar Jasminepaw bleef stil staan op een afstandje, voor veel te lang. Het maakte haar onrustig. Ze opende één oog om te constateren dat het inderdaad Jasminepaw was en rolde toen nog eens extra over de stenen. "Nou sta daar niet zo dan, kom erbij!" sprak ze met een scheve grijns en rekte zich genietend uit.

Ze was blij dat Beetlepaw haar uit haar lijden verloste, maar het was wel met een schaapachtige glimlach dat ze dichterbij trippelde en zich op een respectvolle afstand van de andere kattin voorzichtig neerlegde. Ze bewoog zachtjes, alsof ze op eierschalen liep, maar zo gedroeg ze zich tegen iedereen. Jasminepaw stond waarschijnlijk wel al bekend als een zachtaardige, bijna verlegen kattin. "Ook van de warmte aan het genieten?", vroeg ze, nadat ze zich op de rotsen genesteld had en haar spieren eindelijk kon ontspannen. Ze kon niet zo goed tegen van die awkward stiltes, en had liever dat er gesproken werd. Dan had ze minder tijd om na te denken over wat te doen of hoe zich te gedragen. Maar als de andere sprak, dan kon zij luisteren, daar was ze goed in.

Zachte pootstapjes lieten haar weer door één ooglid heen spieken, waarbij ze de witte pootjes van Jasmine op haar af zag trippelen. Ze was heel erg voorzichtig, wat haar nerveus maakte. Waarom was ze toch zo op haar hoede? Beetle was duidelijk het tegenovergestelde, terwijl ze met haar pluizige buikje open en bloot op de warme stenen lag. "Jasmine, dit is méér dan genieten. Dit is... Dit is euforie!"ze slaakte een tevreden zucht als om haar woorden nog meer kracht bij te zetten. Beetle schoof zich dichter naar de poes toe en draaide zich op haar zij, zodat ze de ander haar ogen kon ontmoetten, en glimlachte. "Ik zeg het je, toppunt van het leven, hm-hm,"