Touring company

Het territorium was allemaal nog nieuw voor haar en ze vond het eindeloos interessant. Spotted ging veels te snel met hun tours en alles, Beetle wilde lekker ronddrentelen en de boel verkennen. Dus dat was precies wat ze nu aan het doen was. Ze was absoluut niet bezig met haar training terwijl ze door het gras heen ravotte, en af en toe bomen probeerde in te klimmen, maar ze had de tijd van haar leven. Half uitgeput kwam ze uiteindelijk aan bij een zanderige plek die haast aan het kamp deed denken, en met een plof ging ze zitten. Was dit niet Sandy Hollow? Ugh, fijn, daar had ze morgen met haar mentor afgesproken.

&Foxpaw

Foxpaw had een hoop opgekropte frustratie in haar lijf zitten en wilde dat het liefste van zich afschudden. Het hielp niet dat ze met bijna geen enkele Clanmate goed overweg kon. Het was net alsof iedereen erop uit was om haar te irriteren, om haar dwars te zitten. Ze was liever niet bij andere katten in de buurt dan wel, maar er leek geen enkel plekje in haar territorium te zijn waar ze even alleen kon zijn, waar ze zich af kon zonderen. Een geïrriteerde blik verscheen in haar ogen toen ze zag dat ook the Sandy Hollow bezet was, al was dat wel te denken. Het was immers dé plek waar apprentices getraind werden, al waren er nu op dit moment geen mentors en apprentices aanwezig. Enkel Beetlepaw, de apprentice van Spottedrain. ”Hey, Beetlepaw,” mompelde de kattin tegen de apprentice, waarna ze een knikje gaf. Als er één kat was in heel deze verdomde Clan die misschien een beetje wist hoe dat het was om trauma’s van vroeger mee over te nemen, dan was het deze kattin misschien wel. Toch hield Foxpaw een meer afwachtende houding aan. Ze wilde immers niet té snel in haar kaarten laten kijken.

Haar gevlekte ogen schoten over het open terrein en ze begon te overwegen om haar spieren te strekken en er eens goed in te rollen bollen. Zand en stof voelde altijd heerlijk tussen haar vacht, voor eventjes. Net toen ze op was gestaan om dit plan in werkelijkheid te brengen, hoorde ze poten tillen op de steeds droger wordende bosgrond. Met een ruk keek ze op bij het horen van haar naam en vond daar de blauwe ogen van Foxpaw. "Yo Fox!" sprak ze met een grijns. Als Foxpaw een reputatie van een bitch had, was dat niet iets wat aan haar was overgedragen. Niet gek ook, ze had de eerdere twee maanden bewegenloos in de medicine cats den gelegen. Iets dat nu niet meer aan haar grijnzende gelaat was af te lezen. "Hoe is het leven?"

Foxpaw trok kort met haar oortjes toen Beetlepaw op een vrij uitnodigende manier naar haar reageerde. Het was een vreemde reactie gezien waar de poes allemaal doorheen was gegaan en Foxpaw vroeg zich af of het een façade was of meer een afweermechanisme. Foxpaw trok kort met haar oortjes en haalde haar schouders op. ”Het kan beter, maar het kan zeker ook slechter,” zei ze op een rustige toon. ”En bij jou?” Ze liet haar blik bedachtzaam naar de poes glijden. Ze had al een hoop meegemaakt op jonge leeftijd en Foxpaw vroeg zich af of deze persoonlijkheid die ze liet zien écht de hare was. Ze kon zich immers van hun tijd in de nursery nog herinneren dat Beetlepaw niet veel had gezegd vlak voordat ze de medicine cat’s den in was getrokken. Foxpaw probeerde het knagende gevoel in haar binnenste te negeren. Het ging haar helemaal niet aan, dus waarom maakte ze zich er zelfs druk om?

Pff. Ze grinnikte om haar woorden en gooide haar poten in de lucht, waarbij ze achterover viel op het zachte bladerdek en daar bleef liggen op haar rug. Van onderen keek ze Foxpaw aan in haar kristal blauwe ogen. "Niets kan slechter! We leven in de slechtste wereld, alles is voor altijd verschrikkelijk!" riep ze dramatisch door het bos, luid genoeg om de vogels te doen opschrikken. Beetlepaw liet een dramatische zucht horen. "Ugh, ik verveel me dood Fox. Er moet toch iets leuks te doen zijn in dit bos?" ze liet haar eerdere vraag onbeantwoord.

Foxpaw’s mondhoek ging kort omhoog toen dat Beetlepaw haar woorden sprak. ”Als je dat maar weet,” sprak ze op een grimmige toon. Op haar band met haar siblings na kon Foxpaw immers niet veel positiefs aan de wereld ontdekken. En ze dacht eerlijk gezegd dat Beetlepaw daar stiekem ook wel zo over dacht, al wilde ze dat niet laten merken. Het ging niet ongemerkt aan Foxpaw voorbij dat ze haar eerder gestelde vraag ontweek, maar ze waren niet close genoeg voor Foxpaw om daarover door te gaan. ”We kunnen iets doen dat niet mag?” stelde ze nonchalant voor, haar blik naar Beetlepaw gericht. Naar Snakerocks gaan, naar een andere territorium gaan, naar Twolegplace gaan,… Er waren zo veel dingen die ze niet mochten doen en toch konden doen. Het zou aan Beetlepaw liggen of ze dat zou willen of niet.

Haar ogen gleden over het bladerdek dat in Newleaf het grootste deel van het licht ontnam. Soms miste ze de zon, maar de kleine vlekjes die de bosgrond verlichtten was altijd wel een aanzicht om van te genieten. Liggend op haar rug strekte ze zich uit, niet van plan om overeind te komen totdat Foxpaw iets zei dat als muziek in haar oren klonk. Met een ruk kwam ze overeind, haar vacht vol met stof en een grijns op haar gelaat. "Nu spreek je mijn taal," haar hoofd maakte al toeren om te bedenken hoe ze zich aan de warrior code konden branden. Uiteindelijk leek er een lampje te branden, en lichtten haar ogen op. "Weet je, ik heb altijd al eens een slang willen proeven. Jij niet?"

Een lichte glimlach gleed om Foxpaw’s lippen toen ze Beetlepaw’s interesse gewekt leek te hebben. Eindelijk. Eindelijk eens iemand die niet op een berispende toon sprak en die ook gewoon mee wilde gaan in dit soort verhalen. De poes liet haar blik naar de apprentice gaan toen ze het over het proeven van een slang had en voor een paar seconden trok ze een vies gezicht. ”Goh, niet per se, maar ik neem aan dat ik het wel eens wil proberen,” zei ze op een nonchalante toon, ook deels om te verbergen dat ze het stiekem toch best wel spannend vond om op een slang te gaan jagen. Het was zeker iets wat ten strengste verboden werd voor apprentices om te doen, maar dat was juist wel wat haar interesseerde. ”Kom op, dan gaan we,” sprak ze en ze liep voor de poes uit. ”Ik hoop dat we geen saaie warrior tegenkomen die ons terug naar het kamp stuurt.” Dat zou echt wel een domper zijn. Zo’n stomme warrior zoals Runningwind, die per se alles moest verklikken bij Eveningstar omdat hij waarschijnlijk zo een hoger aanzien wilde hebben binnen de Clan. Bah. Ze had een hekel aan hielenlikkers, dat was één ding dat zeker was!