Marriage Story

Nou, dit zou zijn sociale leven voor altijd breken of herstellen, afhangend van hoe het ging en hoe ze reageerde. Olivebranch had Silverwish het Warrior's den in zien gaan, nadat hij de mooie zilveren kattin een lange tijd vanaf een afstand had bekeken. Ze was altijd mooi geweest, en zelfs nu ze niet meer samen waren kon hij het niet ontkennen, noch wilde hij dat. Het had nog even geduurd voordat de zwarte kater de moed had gevonden om achter haar aan te gaan. Het was avond, en de zon ging onder, de stralen oranje licht verlichtten het kamp, en deden zijn gitzwarte vacht mooi gloeien terwijl hij het kamp doorkruiste om het bekende den in te gaan. Hij wist waar ze nu sliep, ook al lagen ze nu allebei op een andere plek dan waar ze al die tijd hun grote nest hadden gedeeld. Het zou niet goed gevoeld hebben, als één van de twee die plaats had gehouden. Hij vond haar waar hij wist dat ze zou zijn, en gelukkig was ze alleen, en was het rustig. Met een zwaar, snel bonkend hart liep hij op haar toe, zonder een idee van wat ze zou denken zodra ze hem zag.

"Silver. Ik denk.. dat we moeten praten." Mauwde hij zachtjes, terwijl hij haar probeerde te peilen. Deed hij het omdat Rascal het hem had opgedragen? Of was hij eindelijk, na meer dan vier moons, tot zijn zinnen gekomen? "Ik ben een slechte vriend geweest.."

[Silver]

Het was weer een lange en emotionele dag geweest. Silverwish was gesloopt. Zo ontzettend veel had ze niet gedaan, naast haar standaard taken als Warrior natuurlijk. De jonge poes zat nog steeds met haarzelf in de knoop, van alles wat er gebeurd was de afgelopen moons. Net als het weer rustig leek te worden, werden er nog meer dingen bovenop gegooid. Ze had besloten vroeg naar bed te gaan. De zilveren Warrior had zich opgekruld in haar nest, met haar staart over haar neusje geslagen. Enkel toen ze zijn stem hoorde, opende ze haar blauwe ogen. Het verbaasde haar, dat hij naar haar toe kwam om te praten. Zelf had ze afstand van hem gehouden, bang dat haar emoties te hoog zouden oplopen en ze dingen zou zeggen waar ze spijt van zou krijgen. Maar Olivebranch had zelf ook helemaal geen aanstalten getoond. Ze richtte haar kopje wat op, en knikte. 'Oh..' Ze wist niet goed hoe ze op hem moest reageren.

Dat ene zachte woord vernietigde hem. Dat was dus wat hij kreeg voor niet eerder naar haar toe komen. Olivebranch ging zitten, voorzichtig om haar niet aan te raken, hij dacht niet dat hij over Silverwish dat nu aan zou kunnen. Hij was wat ineengedoken, waardoor zijn grote gestalte nogal gereduceerd was. Hij voelde zich zwak, en slecht, gemeen en een verrader. Toch moest hij nu iets zeggen, als hij haar ook maar iets van begrip wilde aanpraten. "Ik heb nooit iets gedaan toen we nog samen waren." Fluisterde hij. Hij dacht dat ze dat misschien vermoed had, met hoe snel hij naar Spottedrain gegraviteerd was. "Ze.. Spottedrain. Ze is niet.. Het is niet haar schuld- ik.." Telkens als hij de zin probeerde te beginnen stokte die weer in zijn keel. Hij wist niet wat hij moest zeggen, kon het gewoon niet aan. "Ik wil niet dat je denkt dat ik je heb ingeruild.." Perste hij er uiteindelijk moeizaam uit. Dat alles zei hij tegen haar poten, maar nu hief Olivebranch langzaam zijn groene blik op om Silverwish aan te kijken. Ze zou hem haten, dat wist hij. Voor het eerst zou hij haat zien in die mooie blauwe ogen.

Hij zag er anders uit, vond ze. Hij zat ineengedoken voor haar nest. Heel anders dan de zelfverzekerde kater die ze kende. Maar zo zat ze er zelf ook bij. Ze lag opgekruld in haar nest, haar spieren wat aangespannen. Afwachtend. Zijn gefluisterde woorden waren nauwelijks te horen. Maar ze begreep hem. Ze had haar blauwe ogen op hem gericht, terwijl hij haar blik vermeed. Silverwish had pijn gehad toen het nieuws haar bereikt had. Toen Olivebranch haar niet was komen op zoeken, ook al was het laatste wat ze nodig had zijn medelijden op dat moment. Nu was ze blij dat ze samen zaten, en hij de situatie wilde uit leggen. Zijn mooie olijfgroene ogen ontmoette de hare. Een zachte blik lag in haar ogen en een klein, geruststellend glimlachje sierde haar snoetje. Ze boog haar kopje lichtjes, als bedankje, waarna ze hem weer aan keek. 'Het deed pijn, om je zo snel weer met een ander te zien. Ik was ook boos. En.. Ik dacht dat ik iets fout had gedaan, misschien. Dat het inderdaad misschien al langer zo was gegaan,' miauwde ze zacht. Het waren gevoelens die ze niet verwacht gevoeld te hebben na hun break up. 'Ik vond het lastig om jullie samen te zien... ' Murmelde ze zachtjes.

De opluchting die hij voelde toen de glimlach op haar gezicht brak was niet te beschrijven. Het was alsof de zon eindelijk doorbrak, na dagen en dagen van constante storm. Direct kwam de vertrouwde, jongensachtige grijns van Olivebranch ook weer tevoorschijn. Hij richtte zich wat op, en voelde de zekerheid bijna fysiek in hem terugstromen. Het was een heerlijk gevoel, hij kon Silverwish wel.. Toen kwam het bittere randje. Dit was niet zijn mate meer, hij kon helemaal niets met haar doen, en dat moest hij ook niet willen. De glimlach verzwakte weer iets, en hij knikte wat ernstig. "Ik wist dat je het niet wilde zien, ik heb geprobeerd het zo geheim mogelijk te houden. Maar Loudkit.. Ik kon de clan niet laten denken dat ze een of andere mysterieuze vader had." Toen had iedereen het natuurlijk geweten, inclusief Silverwish, door zijn gevoel van vaderschap. "En ik houd van haar, evenveel als van Egg, Frost en Clover."

Olivebranch was opgelucht door haar woorden, wat ze ook wel kon begrijpen. Het was een lastige situatie geweest, maar ook eentje die hij zelf had veroorzaakt. Het was misschien wel goed dat ze hun gesprek uitgesteld hadden tot nu. Toch deed het een beetje pijn toen hij zijn woorden sprak. Zelfs al had hij aan haar gevoelens gedacht, hij had het toch een geheim willen houden. Er was dus toch wel snel een connectie ontstaan nadat zij er een punt achter hadden gezet. Hij betrok Loudkit er ook bij, wat Silverwish deed zuchten. 'Dat weet ik, Olive... Natuurlijk houd je van haar. Ik neem dat jou, en de kitten, ook helemaal niet kwalijk.' Loudkit kon er immers niets aan doen dat ze in deze situatie geboren was. 'Je bent haar vader, daar ga ik verder niet over.' Wie was zij om daar moeilijk over te doen? Het was een onschuldige kitten. Nee, als ze ergens verdrietig om was, was dat gewoon de manier waarop het allemaal gebeurd was.

Het was gewoon geen goede situatie, dat mocht duidelijk zijn. Olivebranch begreep dat hij fouten had gemaakt, maar toch wist hij ook dat hij niets zou veranderen als hij het nog een keer moest doen. Spottedrain was een kattin van wie hij hielt, en hij was zo blij met Loudkit, niemand kon hem vertellen dat hij iets verkeerd had gedaan door haar op de wereld te zetten. "Dankjewel, Silverwish.' Mauwde hij dan ook zachtjes, met een buiginkje van zijn zwarte kop. "En jij? Is het je gelukt om er een beetje overheen te komen? Heb je al iemand anders ontmoet." Hij durfde Rascal's naam niet te zeggen, maar ze wisten beiden vast wie hij bedoelde.

Hij bedankte haar en boog zijn hoofd. Silverwish zuchtte zachtjes. Tja, het was lastig om midden in een nieuw gezinnetje te gaan zitten etteren. Dat wilde ze helemaal niet. Daarbij, Loudkit had niets fout gedaan. En Olive... Nou, hij eigenlijk ook niet. Ook al ging het wel heel snel. 'En jij? Is het je gelukt om er een beetje overheen te komen? Heb je al iemand anders ontmoet.' vroeg hij. Silver kantelde haar kopje wat en schudde haar hoofd met een lichte frons. 'Nee, ik heb nog niemand..' Ze vond het een beetje een aparte vraag, alsof het verwacht werd dat ze al iemand anders had gevonden. Dat hij dat had gedaan betekende toch niet dat zij dat ook moest doen? Zo makkelijk was het immers niet.

Het was waar, ze had echt nog geen nieuw iemand. Olivebranch kende haar gezicht te goed om een leugen te missen. Silverwish overwoog nog niet eens iemand, als hij het gebrek aan verlegenheid goed interpreteerde. Goed zo, zei een klein stemmetje in zijn kop, totdat hij zich bedacht dat ze zijn mate niet meer was, en dat hij al een heel niemand had. Hij had helemaal het recht niet om een oordeel te vellen over haar liefdesleven. "Ah, nou.. dat verbaast me." Hij zei het snel, met één van zijn gemakkelijke glimlachjes, waarvan zij er zoveel gezien had. "Ik dacht dat ze in de rij zouden staan," vervolgde hij met een knipoogje, hopend dat ze het niet te ernstig zou nemen.

Ze keek hem een beetje verwachtingsvol aan, benieuwd naar zijn reactie. Iedereen leek er wel vanuit te gaan dat ze al iemand had en telkens moest ze hen teleurstellen met haar eigen verbaasdheid. Nu was Olivebranch dus ook verbaasd, maar dan over het feit dat ze inderdaad nog niemand had. Hij zei het snel en gaf haar een ongemakkelijk glimlachje, eentje waar ze steeds bekender mee werd sinds ze uit elkaar waren. 'Ik dacht dat ze in de rij zouden staan,' vervolgde hij toen met een knipoogje. Silver glimlachte ietwat ongemakkelijk. Tja, dat stonden ze niet. Niet dat ze wist in ieder geval. 'Ja.. Nou ja, het maakt ook niet uit,' miauwde ze met een schouderophaal. 'Ik wil graag ook niet dat de kinderen te kort komen aan aandacht of zo, ik bedoel.. Het is best wel wat,' zei ze met een klein lachje, maar het was stiekem wel een beetje een call out. Ze wist ook wel dat het niet helemaal eerlijk was, zijn nieuwste kind was een ongelukje. Maar ja, hij heeft toch opeens een heel nieuwe familie. Ze kon zich goed voorstellen dat hun kinderen het daar wel moeilijk mee konden hebben.