[Training 1] Adventure of a lifetime

Hoewel het al de tweede keer was dat ze een apprentice kreeg, kon Blossomhail het niet helpen dat ze het best spannend vond. Ze wist dat Berrypaw geen gemakkelijk karakter had en dat het een enorm contrast zou zijn met haar eerste apprentice, maar dat maakte haar niks uit. Ze zou er gaandeweg wel achter komen of ze had wat het nodig was om de apprentice op te voeden en iets bij te leren. Als Crystalstar daar twijfels over had gehad, zou ze haar niet benoemd hebben. Het was zo simpel als dat. Voor de eerste keer er op uit besloot ze dat het goed genoeg was als ze het territorium zouden verkennen samen. Berrypaw leek haar geen apprentice dat stil zou zitten en als ze alle goede raad de wind in zou slaan en alsnog zelf buiten het kamp zou gaan, dan zou ze in elk geval weten welke plekken veilig waren om te komen en welke niet. Of ze zich er aan ging houden, was een tweede. ”Berrypaw,” zei ze op een zachte toon aan de voet van de apprentice’s den. ”Ben je klaar voor je eerste training?”

_{Toch was na haar aanklaag van gisteren het niet gelukt om onmiddellijk te gaan trainen, wat ze vreselijk vond. Waarom zagen ze niet in dat zij oppermachtig was, daadwerkelijk de sterkste van de apprentices hier? Gast, je kon haar zelfs al deputy maken op dit punt daar was ze al goed genoeg voor. Maar nee, die warriors van tegenwoordig waren gewoonweg blind. Nou. Dan ging ze vandaag maar eens laten zien dat ze bereid was voor veel meer dan dat ze ooit zouden gedacht hebben. Bij dageraad sprong ze al meteen recht en zag dat Blossomhail haar had opgewacht bij de ingang. ‘Berrypaw’, zei haar mentor zacht. Veel te zacht naar haar gevoel – ze vond zachte stemmetjes zo vreselijk. (behalve die van haar pleegmoeder, maar dat was dan de enigste die ze nog kon accepteren). De apprentice verroerde zich in ieder geval niet. Nee, ze wilde deze mevrouw hier niet begroeten. ‘Ben je klaar voor je eerste training?’, vroeg ze vervolgens. “Maak me gewoon al warrior zeg! Als je 6 manen spendeert aan nutteloze bla bla en small talk dan kom ik toch niet verder…”, mopperde ze gefrustreerd. Doe toch eens je best, dacht ze. Je hebt de toekomstige Berrystarstar als apprentice, gedraag je er dan ook naar!}

Natuurlijk kreeg ze weer een snauw in haar richting en Blossomhail trok met haar oortjes. Ze had duidelijk nog niet geleerd uit haar ervaring van gisteren, maar de crèmekleurige kattin was ook zeker niet te beroerd om haar op haar plek te zetten. ”Ten eerste wil ik je erop wijzen dat je de den niet in je eentje hebt en dat er nog apprentices liggen die hun slaap hard nodig hebben omdat ze harder gewerkt hebben dan jij,” sprak ze koeltjes. ”En ten tweede mag je vandaag in het kamp blijven als je zo doorgaat. Dan wordt er niet getraind. Ga je de dag erop weer zo verder, dan wordt er weer niet getraind. Van mijn tijd gaat het niet af. Ik ben immers al warrior en ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. Jij daarentegen…” Ze keek de apprentice aan, waarna ze zich omdraaide en haar wenkte met haar staart. Als ze niet mee zou komen, dan was het genoeg. Dan bleef ze in het kamp en zou ze voor de elders gaan zorgen. Blossomhail ging het geen tweede keer zeggen.

_{En ja, ze kreeg natuurlijk weer wat woorden teruggegooid. Dat was altijd zo. Maar wat de kattin ook mocht uitbrengen, het zou de apprentice toch niets kunnen schelen. Het was allemaal maar nutteloos tijdverdrijf en ze rolde haar felle ogen dramatisch. Alle woorden die de oudere kattin zei gingen van haar ene oor naar het andere, maar er was een duidelijk verschil tussen horen en luisteren. “Dan zal ik je doen geloven dat ik het waard ben!”, bromde ze, maar ze wilde natuurlijk ook niet in het kamp blijven zitten. Enig idee hoe saai dat was? Voor die stomme Elders zorgen met hun stomme verhalen. Ze wilde gewoon die den in de fik steken en er dan vandoor lopen. Ugh. Waarom maakte deze mentor het zo moeilijk voor haar? Ze was net een uitgebreide Hyenafang. Die gast deed ook nooit wat zij zei, en het kon echt op haar zenuwen werken. “Vergeet daarbij niet dat mijn oom de deputy is, jouw woord is niets tegen die van de leider”, grijnsde ze en liep alvast naar de kampuitgang toe. Voorlopig zou ze meewerken. Maar het betekende niet dat ze haar temper zou inhouden, dat weer niet. Puh.}

Het leek erop dat haar woorden effect hadden. Blossomhail had haar ook echt effectief in het kamp laten zitten als ze nu niet meegewerkt had. En ze konden nog steeds makkelijk omdraaien als dat nodig was. Blossomhail ging niet over zich heen laten lopen, dat was één ding dat zeker was. ”Prima,” was het enige wat ze op een koele toon zei, waarna ze Berrypaw richting de kampuitgang zag wandelen. Geen prooi? Dat was dan haar eigen keuze. Ze zou niks meer te eten krijgen tot ’s avonds laat. Blossomhail zou haar zelf in laten zien hoe erg haar eigen temperament haar in de weg kon zitten als dat zou moeten. Ze liep op een rustige tred achter Berrypaw aan en bewoog met haar oortjes door de opmerking die ze moest incasseren. ”Vergeet niet dat het de leader is geweest die jou aan mij heeft gekoppeld. Ik denk dat zelfs je oom weinig te zeggen heeft als de leader door mijn verslag beslist dat je nog niet klaar bent om warrior te worden,” sprak ze koeltjes, het woord oom nadrukkelijk uitsprekend zodat Berrypaw wist dat ze niet onder de indruk was van dat soort dreigementen. Maar goed, ze konden eindelijk aan hun training beginnen. ”Vandaag ga ik je het territorium laten zien. Ik zou het op prijs stellen als je aandacht besteedt aan wat ik je vertel en dat je ook wegblijft van de plekken waarvan ik zeg dat je weg moet blijven. Ik denk niet dat je oom of Crystalstar het me in dank afneemt als ze je levenloze lichaam op moeten vissen op het wateroppervlakte van the Gorge omdat je niet naar me wilde luisteren.” En nonchalant draaide ze zich van de apprentice weg. ”Weet je hoe dat je moet zwemmen?” vroeg ze, knikkend naar het water dat hun kamp scheidde van hun territorium. Dat zou misschien wel de eerste les zijn die ze Berrypaw zou geven.