Lekker Naar de Bioscoop

Het was een warme dag en de zon scheen. In de schaduw was het lekker en in de zon best warm. Vooral voor Thunderpaw met haar zwarte vachtje. Ze had vanochtend vroeg training gehad en had nu even tijd om te rusten. De zwarte apprentice was naar de sandy hollow vertrokken om misschien met andere apprentices mee te doen, maar er was geen één aanwezig. De poes zuchtte zachtjes. Wat een teleurstelling. Haar ogen scande de omgeving en bleven hangen bij een zonnige plekje in het zand. Perfect! Enthousiast draafde Thunderpaw er naar toe en ging lekker in het zand liggen. Ze had van Eveningstar de tip gekregen om met zonnig weer te zonnen op de sunning rocks, maar ze was hier nu toch. Geen gedonder met RiverClan.

Zijn training was stilgevallen omdat Nettleroot hem niet meer uit het kamp meenam en Blazepaw had te horen gekregen dat hij een nieuwe mentor zou krijgen. Dat zorgde voor een onrustig gevoel in zijn lijf en om meer redenen dan één. Hij had Nettleroot een fijne mentor gevonden en iemand die bij hem paste, maar hij wilde zichzelf ook zo snel mogelijk aan zijn vader bewijzen en het irriteerde hem dat zijn training nu stilviel. Ook al kon hij met anderen op jacht gaan, toch was dat niet hetzelfde. Het irriteerde hem dat Nettleroot had gezegd dat ze hem de beste van zijn klas zou maken en hem vervolgens een soort van in de steek liet. Maar ja, wat had hij dan ook van haar verwacht? Als zijn vader geen energie in hem zou steken, waarom zouden andere katten dat dan wel doen? Hij merkte pas dat hij bij the Sandy Hollow was toen dat hij zijn zusje in het zand zag liggen. ”Thunderpaw, sta op,” bromde hij tegen zijn zusje en hij sprong in de kuil. ”We gaan trainen.”

Lang genieten kon ze niet, want al snel kwam Blazepaw op haar af. De zwarte apprentice knipperde wat en keek haar broer schaapachtig aan. "Huh, wat? Waarom?" vroeg Thunderpaw. Ze had helemaal geen zin om nu nog te trainen! Zag haar broer niet hoe lekker ze hier lag? Haar zwarte pels was nu heerlijk warm. Verder zou het toch oneerlijk zijn, want zij had de enige echte Eveningstar als haar leader. Oftewel, wanneer haar training was afgerond, kon niemand behalve haar leader haar verslaan! Misschien werd ze zelfs wel sterker dan de leader! Oh, dat zou pas cool zijn!

Blazepaw rolde met zijn ogen toen hij hoorde dat zijn zusje protesteerde. Hij bleef stilstaan en draaide zijn kop over zijn schouder zodat hij haar aan kon kijken. Het was lastig om niet jaloers op haar te zijn. Ze werd getraind door Eveningstar, één van de beste katten van de Clan. Terwijl Nettleroot hem had laten zitten en het nog even zou duren eer dat hij een nieuwe mentor kreeg, zou zijn zusje er dik op vooruit lopen. Misschien zou ze zelfs wel eerder opgemerkt worden door hun vader dan hijzelf. Nee, hield hij zichzelf voor. Dat was al zo. Zijn zusje had al een streepje voor bij haar vader vanaf haar geboorte. En nu had ze ook nog eens de leader als mentor gekregen. Soms kon het leven zo oneerlijk zijn. ”Omdat ik geen mentor heb en jij wordt getraind door onze leader zelf,” snauwde hij tegen haar. ”Ik ben best nieuwsgierig naar hoe dat ze je leert vechten. Dus kom omhoog met die luie reet van je en val me aan.” Er was vuur in zijn ogen te zien terwijl hij zich een kwartslag omdraaide en haar strak aankeek. Hij had vechttraining van Nettleroot gehad. Niet veel, maar genoeg om zichzelf te verdedigen. Hij kon dit wel.

Oh, haar broer was nieuwsgierig naar haar vechtkunsten? Ze was natuurlijk wel een sterke en fanatieke apprentice, maar ze was echt nog niet zo goed als een warrior. Een leader als mentor was natuurlijk wel tof, maar of ze echt beter was dan haar broer wist ze niet zo zeker. Thunderpaw rolde met haar ogen, maar stond toch op. Blazepaw was immers haar broer en ze was toch wel dol op familie. "Nou en nu?" vroeg de zwarte apprentice toen ze was opgestaan. Ze had hier totaal geen zin in. Niet meer in ieder geval.

Eindelijk kwam ze overeind. Blazepaw klemde zijn kaken op elkaar toen hij haar met haar ogen zag rollen. Natuurlijk rolde ze met haar ogen. Voor haar was alles zo gemakkelijk. Ze kreeg de aandacht van hun vader én hun moeder, ze had de leader als mentor gekregen en haar trainingen gingen vast met sprongen vooruit terwijl hij een nieuwe mentor moest krijgen en hij enkel met groepjes mee kon gaan totdat hij zelf een mentor zou hebben. Ze had alles wat haar hartje maar wenste, dus waarom zou ze zich bezighouden met haar loser van een broer? De gedachte maakte hem zo nijdig dat zijn klauwen per ongeluk uit hun hulzen gingen. ”Wat voor een domme vraag is dat?” beet hij haar toe. ”Aangezien we een vechttraining stel ik voor dat je me aanvalt.” Had hij dat daarnet al niet gezegd? Jezus.