Steen
112
Actief
| |
|  Onderwerp: Fire is Fierce  ma 9 mei 2022 - 18:04 | |
| Hawkpaw was een tikkeltje chagrijnig. De apprentice met wie hij had moeten trainen, was veel ouder dan hem geweest en schepte telkens op als hij Hawkpaw weer tegen de grond had gekregen. Die apprentice was zelfs zo fanatiek geweest dat hij hem wel werkelijk pijn had gedaan. De mentor leek het niet in de gaten te hebben gehad. Natuurlijk. Hawkpaw hield er niet van om zich er bij te laten, maar hij wist beter dan ruzie te zoeken met een Clangenoot zonder enig bewijs. De donkerbruine tabby dacht zeker na voordat hij iets deed. Sommige dingen waren wel puur uit instinct, maar sommige dingen waren gepland. De zon die zijn pels verwarmde, zorgde ervoor dat hij zich langzaam weer wat relaxter voelde, maar om weer vrolijk te worden, had hij toch nog even nodig.
- @Chestnutpaw |
|
Esmee
31
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: Fire is Fierce wo 11 mei 2022 - 20:59 | |
| Chestnutpaw had niks te doen en ging maar eens bij de trainingen kijken. Ze zag Hawkpaw en een andere, onbekende oudere leerling. Ze bekeek het tafereel, waarin Hawk keer op keer verslagen. Op een gegeven moment dacht Chestnut zelfs te zien dat Hawk echt pijn kreeg. Ze snakte naar adem en bleef roerloos staan. Wie had dit bedacht? Toen ze klaar waren liep ze rustig op Hawkpaw af en vroeg hem hoe het ging. Niet dat ze verwachtte dat hij het toe zou geven als de leerling hem echt verwond had. Zo waren katers nou eenmaal niet. Hawkpaw was net als zij 7 moons en stiekem voelde ze sympathie voor de chagrijnige leerling. |
|
Steen
112
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: Fire is Fierce do 12 mei 2022 - 16:03 | |
| Het was puur dat die mentor nog jong was en veel te druk was met een andere kat. Daardoor kon zijn tegenstander lekker losgaan. Hij had hem natuurlijk niet echt verwond, maar de kater kon zijn lichaam wel voelen. En als we het toch al hebben over erge dingen, was er natuurlijk weer iemand die alles gezien leek te hebben. Het was niet dat hij boos was op Chestnutpaw, maar gewoon dat alles nooit normaal kon verlopen. Maar ach, niks was zoals verwacht in het leven. "Ik heb al mijn ledematen nog, dus het gaat prima," bromde Hawkpaw, maar in zijn blik was er een glinstering van humor te vinden. De kater probeerde zijn chagrijnige gevoelens voor even te verstoppen, maar kon natuurlijk niet beloven dat die weer naar boven kwamen.
|
|
