Poison [open]

Onderwerp: Poison [open] di 17 mei 2022 - 16:41

De grote, grijze kater was nooit snel geweest. Zijn zware lichaam was gemaakt om te vechten, om klappen op te vangen en om mooi op de grond te blijven staan. Manen geleden, toen hij nog veel jonger was geweest, had hij dat hier in Thunderclan mogen leren. Met vrienden had hij geleerd dat een Ace niet klimt en ook niet heel goed rent. Daar waren ze niet voor gemaakt. En toch was het logge dier aan het rennen, zo snel als zijn poten hem konden dragen en zo snel hij zijn dochter op zijn rug stabiel kon houden. Hij wist dat dit niet slim was en ergens maakte hem dat ook helemaal niet uit. Hij wilde gewoon zijn kindje redden… zijn kindje die niet beter had geweten en nu gif in haar lijf had. Hij had haar kunnen laten braken, en hij had de bolletjes gezien… maar het had niet geholpen. Niet genoeg. Ze werd maar niet wakker en hij wíst het gewoon even niet. Het was niet alsof hij haar mee had kunnen nemen naar waar hij nu woonde. Nee, daar hadden ze haar niet kunnen helpen. Dat konden ze enkel hier. In haar clan. Hij probeerde zijn tranen in te houden terwijl de geur van het kamp dichterbij kwam. Hij was hier twee keer in zijn leven geweest. Een keer als apprentice, toen hij straf kreeg. En een keer als nieuwe medicine cat… waar hij Jasmine haar oma op een soortgelijke manier naar binnen had moeten dragen. Maar naar binnen ging hij niet. Toen hij dichtbij genoeg was waar andere hem moesten horen begon hij te roepen. “Help! Ik ben hier met Jasmine!” Zijn stem sloeg over, trilde onredelijk hard. Hij voelde zichzelf vreemd hier. Vreemd in hoe vertrouwd dit is. Hoe erg alles is veranderd. Hoe erg hij dit alles miste. Hij legde zijn meisje voorzichtig neer, gaf haar een zorgzame lik en vertelde haar dat hij van haar hielt, en dat alles goed zou komen. “Help!” Zijn luidde stem smeekte naar het bos, naar degene die de wacht voor het kamp zouden houden, die patrols houden om bloodclanners zoals hem weg te jagen. Het maakte allemaal niet uit, zolang ze zijn meisje maar beter zouden maken. Hij wilde niet nog een kindje verliezen, er waren al teveel die tussen de sterren liepen...

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

Onderwerp: Re: Poison [open] di 17 mei 2022 - 17:37

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf was net het kamp uit gelopen om nog een poging te wagen om planten te zoeken. Planten die ze nodig had om haar voorraad aan te vullen. Toen de geur van Bloodclan haar deden stoppen. Trillend van angst bleef ze dan ook staan terwijl een wanhopige stem haar alerte oren bereikte. 'Help ik ben hier met Jasmine!' De stem sloeg over, trilde, was er emotie? De verwarring zorgde er dan ook voor dat Remnantwolf nog geen stap verder kon zetten. Jasmine? Jasminepaw? 'Help!' Klonk er nog een keer, luider. Heviger. Het smeekte, ze haalde diep adem, bijna piepend voordat de Medicine Cat het op een rennen zette. Jasminepaw! Haar poten trilden maar vastberaden liep de Medicine Cat door. Haar amberkleurige ogen gleden van de Bloodclanner naar een van haar beste vrienden. 'Jasmine...' Haar stem brak terwijl ze angstig snuivend bleef staan. 'W-wat is er gebeurd?' Remnantwolf stapte ondanks haar angst die duidelijk in haar houding te lezen was naar haar vriendin toe en snuffelde zacht aan diens vacht. Geen wonden, wat had haar zo... Zo extreem doen veranderen. Vanochtend was ze nog in orde geweest. 'Bij Starclan, ik heb mijn planten nodig.' Vloekte ze zachtjes. Ze hoopte dat ze nog wat kon doen, kon betekenen. Ze leefde nog, maar daar was het mee gezegd.

❅

Onderwerp: Re: Poison [open] di 17 mei 2022 - 18:08

OH SEE DARLING WHAT FUN THAT IS

Ze dachten wel is dat Fennelpaw alleen maar gemeen kon doen. Dat ze enkel weet had van de pot roeren en drama schoppen. Maar dit, dit was dus helemaal niet de waarheid. Ze was niet harteloos en wanneer iemand om hulp riep, was het niet enkel een lust naar spanning die haar er naar toe dreef. Nee, de naam van haar zusje viel. Haar lieve zuster Jasmine, ze had hulp nodig. Lang dacht de jonge apprentice niet na en geen tak die in haar pels bleef steken kon haar er van weerhouden met hoge snelheid er op af te sprinten. Jasmine had hulp nodig, en die gedachte alleen al joeg haar snel kloppende hart zowat de keel uit. "Jasmine!" haar hese stem klonk zwakjes in ongefilterd paniek. Ze zag haar zusje, zowat dood liggend in de buurt van-

Haar ogen vergrootte zich, haar oren plooide zich naar achteren. Wat moest hij hier. Wat deed hun vader hier. Remnant leek het geheel niet te boeien- het feit dat een bloodclanner haar half dode zusje naar binnen bracht leek haar niks aan te gaan. "Ik zal je zegge wat er gebeurd is." blies ze ze woest "Die bloodclanner heeft dit gedaan!" ze schudde haar kop, het was de enige logische optie. Hij had het gedaan en had nu spijt. Hij was een bloodclanner eerst, vader als laatste, o en dus was hij een moordenaar. "Ga maar planten halen Remnantwolf, ik bescherm d'r wel." ze schoot een vlugge blik naar de medicine cat voor ze deze weer op haar vader liet vallen- woest. Ze stapte beschermend tussen haar lieve zusje en hun vader. "Ik hoop dat ze je kop er af scheuren voor wat je gedaan hebt." mauwde ze, haar blauwe ogen ijzig koud.

I’m not like her, I’m better

Poison [open] Dc2fbin-ebafc8dd-4a28-4007-a4d7-3b44f6408cfc.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzY1MmI3Nzc0LTI1ZWYtNGRiMS1iMTIxLTM5MGIzMTI3NTQzNVwvZGMyZmJpbi1lYmFmYzhkZC00YTI4LTQwMDctYTRkNy0zYjQ0ZjY0MDhjZmMucG5nIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Onderwerp: Re: Poison [open] di 17 mei 2022 - 21:32

Jasminepaw was nog half bij bewustzijn. Ze voelde zich zwak, doodmoe, en de bittere smaak van braaksel en gif plakte in haar mond. Ze voelde hoe ze vervoerd werd, voelde de logge beweging van haar vaders lijf; haar neusje was in zijn vacht geduwd, en zo dicht bij hem rook ze bijna enkel zijn eigen kruidige geur en niet die van Bloodclan. Met elke pas werd ze meer in slaap gewiegd; zijn zachte vacht voelde als wolken waarop ze dreef, hoog boven dit alles, al bijna in Starclan. Jasminepaw sloot haar ogen. Ze wou gaan slapen, want deze wolk was zo comfortabel, en ze voelde dat de sterren haar riepen. Kom dan, zeiden ze, hier is het lekker warm en rustig, hier mag je slapen. Plots verdween de wolk onder haar, en werd ze op de harde koude grond gelegd. Dat schudde haar even wakker en leek een kettingreactie te doen ontstaan. Schuim ontstond aan de rand van haar mond en haar hele lijf schokte hevig, tot het uiteindelijk tot stilstand kwam en Jasminepaw het bewustzijn verloren was.

Onderwerp: Re: Poison [open] wo 18 mei 2022 - 13:50

You can run but you can't hide

Orchis had alles van een afstandje bekeken. Als een schaduw was hij verscholen geweest. Hij was Acefray achtervolgd toen hij het kamp verlaten was. De tom verliet bijna nooit de veilige haven die Orchis had gecreëerd waar hij de ex-Shadowclanner in de gaten kon houden. Hij wist hoe de ander in elkaar stak, van binnen was hij absoluut geen Bloodclanner, en daarom moest hij extra oplette dat hij hem niet zo peren of zou verraden. Hij had hem nodig. Hij kon Acefray's kennis niet verliezen. Hij gaf hem meer dan elke Elite kat ooit had kunnen wensen en zijn vrijgevigheid was absoluut niet zonder prijs. Hij was geen vrije inloop waar je gratis je boodschapjes kon halen om daarna weer te vertrekken. Acefray's leven was nu van hem, net als al zijn skills die hij bezat. Orchis hield zich op de achtergrond. Ook toen Acefray met één van zijn Thunderclan kindjes richting het bos vertrok in plaats van het Elite kamp. De kleine she-cat was vergiftigd en Acefray wou haar natuurlijk redden maar achtte haar kans groter bij Thunderclan zelf. Orchis wreef met zijn poot over zijn gezicht. Hij was daar natuurlijk niet van gediend maar bleef desondanks nog steeds uit het zicht. De tom nam een zijweggetje en klom na een klein stukje lopen op één van de houtenhekken die de grens markeerde tussen het Twoleg Place en Thunderclan territory. Vanuit daar keek hij geluidloos toe en zag niet veel later de grijze tom aangerend met zijn dochter op zijn rug. Hij zag maar een glimp van Ace en zijn dochter toen hij de grens overtrad en tussen de bomen verdween. Hoewel hij hem niet meer kon zien hoorde hij zijn kreet om hulp. Orchis bleef op het hekwerk zitten en na enkele minuten sprong hij weer op de grond. Niet de kant van Thunderclan maar de kant van zijn territory. Hij wist al genoeg, hij hoefde niet meer informatie te halen. Als Acefray verscheurd werd door Thunderclan zou dat mooi meegenomen worden, en mocht hij wel thuis komen straks dan was er nog een feestje die gevierd zou worden.

- topic uit

yorozuya

Onderwerp: Re: Poison [open] do 19 mei 2022 - 11:12

you can use a spear as a walking stick,
but that will not chance it's nature

Het enige wat hij deed toen hij daar aangekomen was was toekijken. Simpelweg toekijken hoe zijn vader Jasminepaw bij zich had en om hulp riep. Zijn staart zwiepte langzaam van links naar rechts over de grond onder zijn poten. Fennelpaw, Remnantwolf, allebei stonden ze dicht op Jasminepaw die blijkbaar half dood lag te gaan. Ergens hoopte hij dat ze dat zou doen. Niet omdat hij een hekel had aan zijn zusje, op zich viel dat wel mee. Ze was gewoon een wandelende, aanwezige irritatiefactor net als zijn andere zusjes. Net als alle andere vrouwen.

Belladonnapaw perste zijn lippen strak op elkaar en schraapte zacht zijn keel voordat hij iedereen liet merken dat hij er was. Zij waren -hoopte hij- immers veel te druk met zijn zusje. "Wat is er gebeurd?" Snauwde de kater met zijn blik op de medicine cat en de bloodclanner gericht. Allebei waren ze moordenaars. Stuk voor stuk. Een traan rolde over zijn wang toen hij zijn kop naar zijn zusje haar lichaam keerde. "Jasmine," zijn stem was zacht van de emoties en hij snelde naar haar toe. Met zijn neusje drukte hij tegen haar wang en met zijn pootje raakte hij voorzichtig die van haar aan. Belladonna begroef zijn kop in haar hals en zijn lichaam schokte met tranen. Nep tranen. "Ik hoop dat je sterft." Fluisterde hij in haar oor, de woorden alleen voor haar hoorbaar. Voor de katten om hun heen leek hij gewoon een verdrietige broer.

BELLADONNA

touching grass or being shot is not enough for me,
i need to be burned at the stake
and taste the purifying licking of holy flames

Onderwerp: Re: Poison [open] do 19 mei 2022 - 12:21

En ineens gebeurde er dingen. De medicine cat van Thunderclan kwam opdagen, een kat die hij persoonlijk niet kende. Een kat waar hij nooit mee had samengewerkt op de manier die hij had gedaan met Mist of met Rouse. Ergens was een bevestiging van… van hoe ver weg dit gedeelte van zijn leven nu stond. Iedereen was gewoon verder gegaan met hun leven. Iedereen was gewoon door gegaan… Het was ook logisch, het kon ook niet anders. En toch leek het een besef te zijn wat nu pas doordrong. Maar de kater week niet van zijn dochter af. Een vraag. Wat was er gebeurd? En zo kwamen zijn andere kinderen ook in beeld. Hij schudde zijn kop. Nee. Waarom dachten ze dat? Waarom zeiden ze dat? Waarom zou hij hun ooit pijn doen? Verwarring lag in zijn groene ogen. “Fennel- nee. Ze was bij de tweebenen, ze heeft blauw brok gegeten wat daar op de grond lag. Ik heb gezorgd dat ze heeft kunnen opbraken maar het was niet genoeg. Misschien zit er toch nog wat in haar-“ De kater drukte zijn snuit tegen zijn dochter aan, voorzichtig en wakend, om haar in de gaten te houden en om haar te laten weten dat hij nergens heen ging. Hij was hier, hier voor haar. “Fennel asjeblieft. Ik zou jullie nooit wat aan doen, ik zou níemand ooit wat aan doen. Ik heb de kruiden niet- Ik wilde haar niet meenemen naar huis-“ Hij schudde zijn kop. Huis. Was zijn grotje in de vreemde kuil al zijn huis? Maakte het op dit punt nog uit? En toen gebeurde er meer- Zijn dochter schokte en schuimde…. En toen gebeurde er niks. Paniek schoot door zijn hart en hij kwam in actie. Hij probeerde het schuim weg te halen uit haar mond en druk te zetten op haar borst. Hij sloeg op het moment geen acht meer op zijn kinderen die hier aanwezig waren, op de medicine cat die misschien dit zou moeten doen. Nee; hij probeerde wanhopig het leven van zijn dochter te redden, en haar hart weer te laten kloppen.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

Onderwerp: Re: Poison [open] ma 23 mei 2022 - 10:50

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het duurde niet lang voordat er meer katten de paniek van de Bloodclanner hoorde. Hij gedroeg zich enkel niet als een standaard Bloodclanner en ook droeg Jasminepaw geen wonden in haar vacht. Remnantwolf had als zodoende geconcludeerd dat het niet aan de kater lag dat de Apprentice niet bij bewustzijn was. Het duurde niet lang voordat het rampenduo, genaamd Fennelpaw en Belladonnapaw zich bij haar en Jasminepaw hadden gevoegd. Zich niet bewust zijnde van het feit dat Remnantwolf de ruimte nodig had. 'Jasmine!' De stem van Fennelpaw klonk hees en zwak in ongefilterd paniek. Remnantwolf haalde diep adem. Zoveel ouder dan de Apprentices was ze niet, zijzelf was op die leeftijd Medicine Cat Apprentice geworden om enkele Moons daarna al alleen verder te moeten. Dat betekende dan ook dat ze paniek als de beste kende maar ook wist dat ze rustig moest blijven. Als ze twee katten niet om haar heen wilde hebben waren dat Belladonnapaw en Fennelpaw. 'Ik zal je zegge wat er gebeurd is.' blies Fennelpaw woest. 'Die bloodclanner heeft dit gedaan!' Remnantwolf schudde haar kop. Fennelpaw was wel heel enthousiast met het aanwijzen van de dader. 'Er zijn geen wonden in haar vacht te vinden. Het is werk van gif en dat is bijzonder lastig toe te dienen. Als iemand al gif gebruikt gaat die kat al helemaal niet de kat naar een Medicine Cat toe brengen met gevaar voor eigen leven.' Sprak ze nadenkend terwijl ze probeerde te bedenken welke van haar planten ze nodig had. 'Ga maar planten halen Remnantwolf, ik bescherm d'r wel.' Fennelpaw schoot een vlugge blik naar haar voordat ze woest naar de Bloodclanner staarde. Het duurde niet lang voordat ze tussen de kater en de half dode Jasminepaw stapte. 'Ik hoop dat ze je kop er af scheuren voor wat je gedaan hebt.' mauwde ze, haar blauwe ogen ijzig koud. Dat was de Fennelpaw die ze kende.

'Wat is er gebeurd!' Snauwde het tweede lid van het rampenduo. Zijn blik werd op haar en de Bloodclanner gericht. Een traan rolde over zijn wang heen waardoor Remnantwolf diep zuchtte. Ze kon de afleiding niet gebruiken terwijl ze voorzichtig met haar poot langs de buik van Jasminepaw voelde en probeerde te ruiken welke geur er uit diens mond kwam. Alsof ze kon bepalen welk gif er was. 'Jasmine,' Zijn stem klonk zacht terwijl hij zich naar het lichaam van de kattin keerde. Hij leek te huilen om haar. Remnantwolf haalde diep adem. Ze had nog nooit zo iets mee gemaakt.

De Bloodclanner gedroeg zich anders, bijna zoals een Medicine Cat had gedaan. Misschien was ze niet alleen in haar zorgen om de kattin? Verwarring lag in zijn groene ogen toen duidelijk was dat Fennelpaw een oordeel al klaar had liggen. Hoe kende hij eigenlijk de twee zussen? 'Fennel- nee. Ze was bij de tweebenen, ze heeft blauw brok gegeten wat daar op de grond lag. Ik heb gezorgd dat ze heeft kunnen opbraken maar het was niet genoeg. Misschien zit er toch nog wat in haar-' De kater drukte zijn snuit tegen de grijze Apprentice aan. 'Fennel asjeblieft. Ik zou jullie nooit wat aan doen, ik zou níemand ooit wat aan doen. Ik heb de kruiden niet- Ik wilde haar niet meenemen naar huis-' De kater schudde zijn kop voordat beide zijzelf en hij afgeleid werden door het schuimbekken van Jasminepaw en het schokken van haar lichaam. Hij schoot in actie voordat zijzelf de ruimte kom creëeren. 'Ik weet je naam niet Bloodclanner maar ik dacht aan grote brandnetel pitten, duizendblad en wilgenblad. Die combinatie van planten zou voldoende moeten zijn.bIk namelijk heb nog nooit gif behandeld.' Haar stem klonk kalm. Ze vertrouwde hem omdat hij kennis had. 'Je klinkt als een Medicine Cat. Kan je de hartmassage vol houden terwijl ik de planten haal of moet ik Fennelpaw vragen mijn plantenbundel te halen? Fennelpaw voor deze situatie heb ik een bundel in de linkerhoek achterin mijn den op de tweede verdieping gezet daar zitten deze drie planten in.' Haar stem klonk kalmer dan ze zich voelde. Ze wist namelijk niet of hij helemaal geen planten had gebruikt en wilde zeker zijn dat die ze voorstelde verder geen problemen zouden veroorzaken. Ze had een standaard bundel gemaakt voor bepaalde ernstige situaties waarbij ze snel de planten moest grijpen en niet moest snuffelen tussen de planten die ze had.

❅

Onderwerp: Re: Poison [open] vr 10 jun 2022 - 11:05

OH SEE DARLING WHAT FUN THAT IS

Wat had ze van de grote kater verwacht? Een valse grimmas? Een vuile lach- Eerlijk, ze wist niet echt wat ze had kunnen verwachten. Maar de verwarring die in het gezicht van de bloodclanner naar boven kwam drijven deed haar toch ietwat ongemakkelijk wegtrekken voor ze gretig weer kon inhakken op zijn woorden. Het klopte niet- zijn verhaal klopte niet. En woest vouwde ze haar oren tegen d'r nek aan. "Hou je kop! Hoe durf je haar zou dom weg te zetten. Jasmine zou nooit zo maar blauwe shit eten. Iets wat je had kunnen weten als je er werkelijk voor ons was geweest." snauwde ze impulsief. En toen hij ook nog is beweerde nooit iemand iets aan te doen- was de maatbeker vol. "Denk je soms dat ik net zo achterlijk ben?! Ik weet wat je moet doen voor dat tweebeen bandje om je strot, pap." Traantjes sprongen in haar ogen. Eerder had ze het wel cool gevonden- een super stoere papa in Bloodclan die alles en iedereen in elkaar zou slaan voor d'r. Maar het was minder leuk nu het haar zusje was die geslagen werd. Die nu schokkend naast haar op de grond lag, schuim spuwend. Geschrokken liet ze haar blik op het lichaam van de kattin vallen, haar wereld tolde terwijl haar nest genoot wegviel in het niets. Tranen sprongen sneller in haar ogen op "I-is ze?" mauwde ze hees. Nee-nee, haar blik schoot naar Bella wiebs kop boven het lichaam van Jasmine hing- maar geen antwoord kwam-geen duidelijkheid. Fennel wilde dichterbij stappen maar Remants stem weerhield haar ervan- ze wilde wat nu? "Oh ja! Geef de moordenaar maar de touwtjes over haar leven in handen- heel goed idee Remantpaw, by starclan." blies ze woest met een valse schuine blik op haar vader. Ze wist dat er geen tijd was om het argument door te zetten- wist dat er iets gedaan moest worden. En dus stapte ze weg, want zij- zij wist in ieder geval nog wel waar de prioriteiten lagen in plaats van deze domme eikels. "Goed ik haal die kruiden wel, want jij blijft mooi hier Remmie. - Bella hou em in de gaten." snoof ze voor ze weg sprinten om kruiden te halen. Om warriors te roepen om het vuilnis buiten te zetten. Want zij was blijkbaar de enige met hersenen hier. De enige die gaf om Jasminepaw.

I’m not like her, I’m better