Nymphaeaceae

Het was een treurige dag na een week vol zonneschijn. De hemel was dik bewolkt en liet geen greintje van de zonnestralen door. Soms voelde ze her en der een klein spettertje vallen waardoor haar oortjes soms geïrriteerd bewogen. Ook lieten de regendruppeltjes het water dat voor haar lag rimpelen. De sfeer was voor de rest net zo grimmig als het weer. Op Agate's gelaat was weinig vreugde te lezen. Ze keek een beetje doods naar de waterplanten die in de Lily Pool lagen. Ze had gehoord dat deze planten blijkbaar extreem giftig waren. Je kon er zo een sterke Warrior met gemak neerhalen. Hoe aanlokkelijk dat ook klonk, ze had al een ander bron van vergif uitgekozen. De vraag was alleen nog wanneer ze haar plan in werking ging zetten. Voor nu was ze diep aan het nadenken. Alles moest perfect gaan.

+Blossomhail

De wind stond in haar voordeel waardoor de apprentice vrijwel direct op de hoogte werd gebracht toen een clangenoot haar kant op kwam. Ze rook de lucht dieper in en proefde de persoonlijke aroma van Blossomhail op haar tong. Fijn. Het was haar. Agatepaw stond nou niet bekend dat ze zo liefhebbend was naar haar clangenoten maar sommige irriteerde haar nog meer dan gebruikelijk. Blossomhail was daar één van. Ze hoopte gewoon dat de she-cat voorbij liep maar bedacht zich dat het een betere optie was om naast haar te joinen bij het water. Agatepaw reageerde niet meer dan met een korte oogopslag naar rechts waar ze de warrior kort kon zien. Ze gaf haar een knikje. De apprentice zelf zweeg en bleef naar het water staren terwijl de regendruppels van miezer naar dikkere druppels zette. Ze had niks te zeggen tegen de ander, dus waarom zou ze haar mond openen?

Agatepaw kon wel luidskeel zuchten. Stond er soms een lichtgevend bord op haar voorhoofd waar stond dat ze wou praten? Of nog beter; waar ze vroeg om hun meningen over elkaar? Als ze iemand wou negeren, desnoods de rest van haar leven, dan was dat haar eigen keus. Als het aan Agatepaw lag kon ze wel honderd moons worden zonder met een geluid richting Blossomhail te maken. Dat ze helaas samen in dezelfde clan waren gescheten dwong haar niet om gezellig te zijn. Ze draaide met haar ogen en duwde haar oren dieper in haar nek om te verkomen dat de regendruppels haar oorschelp in droop. Blossomhail stelde vrijwel meteen om een schuilplaats te zoeken nu het harder begon te regenen voordat ze ziek werden. Ze hoopte ziek te worden, het liefst gister nog, dan kon ze lekker in haar nest liggen zonder gezeik aan haar kop. Agatepaw weigerde hutje mutje te zitten met iemand die net nog een seconde geleden confirmde dat ze haar niet mocht. Niet dat ze dat allang niet wist, de hele clan haatte haar zowat, maar nu ze het luidop zei kon ze het als smoes gebruiken om bij haar uit de buurt te blijven. Agatepaw keek verschrikt op toen ze ineens een verstorend luid geluid hoorde. Fijn, was het Blossom niet die haar rust kwam verstoren dan was het nu dit wel. Met een grom kwam de apprentice overeind en rende direct op het geluid af zonder ook maar een kant van de flame-point op te kijken. Eigenlijk had ze nu graag gewoon rustig en al fluitend de andere kant op willen lopen maar ze kon niet in het bijzijn van een warrior zomaar weglopen van eventuele dreigingen voor Riverclan. Ze moest de situatie peilen. De voordeel hiervan wel was dat ze hem kon peren van Blossom. Agatepaw hoorde het gebrom luider worden. Ze herkende het nu. Dit gebrom, deze stank, ze herkende het als duizende. Monsters. Die klote metale beesten waren teruggekeerd. Zouden ze haar zoeken? Hadden ze spijt dat ze haar los hadden gelaten? Of kwamen ze een nieuwe slachtoffer zoeken? Agatepaws vacht begon te piekeren op haar lijf. De regen vertroebelde haar zicht toen ze renend opzoek ging naar het Monster. Hij moest dichtbij zijn, ze hoorde hem steeds harder en harder grommen.