Over een leven discussiëren, wat een idee. Crystalstar keek haar deputy aan, en wist dat ze dit gewoon met hem had moeten kortsluiten. Misschien zou het goed zijn om haar Warriors eens het idee te geven dat hun meningen haar écht interesseerden. Uiteindelijk was de keuze aan haar, en zou ze doen wat goed voelde, maar zelfs Crystalstar was niet zo arrogant dat ze dacht nu al alle antwoorden te hebben. Ze stond in de opening van haar den, met een kleine groep katten om haar heen. Haar trouwste volgers, of zo zouden ze zichzelf waarschijnlijk noemen. Het waren haar meest ervaren katten, die vaker hadden meegemaakt dat recht gesproken moest worden.
"We zijn hier om te besluiten wat er met de Rogue, Rose, voorheen genoemd Rosepaw, moet gebeuren." Mauwde Crystalstar. Carrioncough had ervoor gezorgd dat de kattin goed bewaakt werd. Zo zou ze niet ontsnappen, en zo zou er tegelijkertijd niemand anders het idee krijgen om het recht in eigen handen te nemen en de straf wat sneller door te voeren. "Ze is een verrader, dat moge duidelijk zijn. Ze heeft onze clan uit eigen beweging verlaten en is nooit teruggekeerd om haar verantwoording af te leggen." Dat waren de feiten, dat was wat ze zeker wisten. "Daarnaast wordt ze beschuldigd van het uitleveren van twee van onze kittens aan Bloodclan, een ongelovige en bloedlustige sekte die niets meer dan vernietiging verdient. Zelf beweerd Rose dat het een ongeluk was, wat niet wegneemt dat ze Ravenkit met opzet het kamp mee uitnam toen zijzelf een apprentice was." Dat was de zaak. Als Rosepaw schuldig werd gevonden, zou ze moeten sterven. Zo niet moesten ze overwegen in hoeverre haar jeugd afwoog tegen de regels die ze gebroken had. "Wat zeggen jullie? Spreek één voor één, ik zal geen onproductief geruzie zoals vanochtend tolereren." Waarschuwde ze scherp.

[Open voor RC Warriors & High Ranks]

Shrimpnose's vacht prikte ongemakkelijk toen ze plaats nam tussen de Warriors. Ze voelde zich hier niet op haar plek, maar ze moest hier haar mening over geven. Ze kon dit niet voorbij laten gaan. Ze had haar mening niet gegeven toen de poes het kamp binnen gekomen was, maar ze had het meegekregen. De realisatie dat zij degene was die Crabkit en Ravenkit mee had genomen.. Het deed pijn, en Shrimpnose had liever niet gehad de gevoelens van het verleden terug omhoog te halen. Maar hoe het nu ging... 'Met alle respect, Crystalstar,' begon ze als eerste van het gezelschap. 'Ik snap dat je boos bent. Dat zijn wij allemaal. Maar ik weet ook zeker dat Rose zich erg schuldig voelt. Ze is niet voor niets weggelopen! En ja, ze heeft fouten gemaakt. En prima als je haar verbant.' Shrimpnose schudde lichtjes haar kopje. 'Maar de dóódstraf? Kom op Crystalstar, je bent beter dan dat.' Dat wilde ze immers geloven. Shrimp keek het groepje rond, hopend op support van de rest, voor ze zich weer tot de Leader richtte. 'Ik wil niet toe kijken hoe we op hetzelfde niveau als BloodClan zakken.' Ze had de woorden gesproken voor ze het bedacht had, maar ze waren gezegd, en ze krabbelde niet terug. Verbanning, sure. Maar de doodstraf? Dat kon er niet in bij Shrimpnose.

De commotie van vanochtend had hem in de eerste instantie een vreemd, hol gevoel gebracht. Hij gaf immers niks om de zwarte kater met wie hij nooit bevriend was geweest, noch om zijn 'zus'. Als er iemand was die er dood zou mogen neervallen, dan was het wel dat achterlijke, gehersenspoelde rotwijf. Die leegde had de laatste uren echter plaats gemaakt voor een bittere woede, één die hij niet probeerde te verbergen. Het was de wat als die hem frustreerde, de verloren potentie, de verdomme onwetendheid. Pas toen Shrimpnose begon te spreken, lukte het hem weer om door die blinde sluier heen te kijken. En dat maakte hem alleen nog kwader. Hij had moeten weten dat zijn zusje er zo in zou staan. Ze was altijd al te lief geweest dan goed voor haar was. Met een grimas keek hij haar aan. Ben je het soms vergeten? "We hebben het hier over iemand die twee kittenlevens heeft vernietigd, en dat van hun families." Begon hij. Hij haatte het om waar iedereen het kon horen tegen haar in te gaan, om het zo overduidelijk te hebben over henzelf, maar dit was geen moment voor subtiliteiten. "Is haar zielige, eenzame leven echt meer waard dan vergelding? Als ze iets had om voor te leven, dan had ze niet terug moeten komen."

Er was geen tactvolle manier geweest om haar Medicine cat, tevens haar kleindochter, uit te sluiten van deze vergadering. Hermitshell was natuurlijk ook niet weg te houden geweest. Zij twee waren het innigst verbonden met Rosepaw’s daden. Voordat Crabkit haar naam veranderde, was zij de enige familie geweest die Shrimp en Hermit gekend hadden. Zoals te verwachten viel, was de crèmekleurige kattin zachtaardig, en wilde ze slechts een verbanning voor Rosepaw. Haar broer ging daar natuurlijk tegen in, en verklaarde dat de vergelding meer waard was dan het leven van een Rogue. Crystalstar’s hart was het met hem eens. Ze wilde het bloed zien vloeien, om hen en Icecream te wreken. Maar ze wist ook dat er een waarheid school in war Shrimpnose te zeggen had. ”Een verrader de aarde in sturen is niet hetzelfde als naar Bloodclan’s niveau zakken.” Gromde Crystalstar kil. ”Ik zou het aan Starclan over moeten laten.” Vervolgde ze bitter. Rosepaw loslaten in de kolkende rivier, en zien of ze het eruit redde. Als het haar lukte mocht ze gaan, zo niet zou niemand zijn klauwen hoeven te bevuilen.

Ze keek haar broer aan toen hij sprak. Ze vond het ongemakkelijk dat hij er zo in stond, maar ze was het ook wel een beetje gewend. Hermitshell was hard geworden, en de boosheid die hij voelde maakte het niet beter. Evenals Crystalstar, die nu sprak om het lot aan StarClan over te laten. Ze schudde haar kop, kon niet geloven dat hier echt over gesproken werd. Ze keek daarom de Deputy ook dankbaar aan bij zijn woorden. 'Het is belachelijk dat jullie er zelfs over nádenken om een doodstraf uit te delen,' miauwde ze bot na de woorden van Fleckhound. 'Ja, ze heeft een fout gemaakt maar zoals Carrioncough zei, ze was nog jong, net een Apprentice. Geloven jullie dan helemaal niemand meer behalve jullie eigen woede?? Er zijn betere manieren om hier mee om te gaan, en het is absurd dat hier zelfs over gesproken moet worden.' Ze keek haar Leader strak aan. 'Jij zegt dat wij anders zijn dan BloodClan, maar op deze manier komen we wel erg in de buurt, Crystalstar. Sinds wanneer zijn wij zo moordlustig??' Het lag niet in Shrimpnose's aard om tegen anderen in te gaan, maar met de tijd had ze geleerd dat ze toch gehoord wilde worden, en dat kon alleen als ze zichzelf uitsprak. Luid en duidelijk. Misschien dat het nog zou doordringen bij Crystalstar, wie eigenlijk vooral altijd haar eigen plannen trok. Het alarm van Agatepaw verraste haar, en lichtelijk geschrokken keek ze de rest aan. Oh nee, Rose had het alleen maar erger gemaakt voor haarzelf...

De schijnheiligheid bleef haar maar toegeworpen worden. Niet dat Crystalstar meer zin had in de Warriors die openlijk uit waren op Rose's bloed. Zij, Agatepaw, Fleckhound en de rest, deden dit omdat ze een rogue wilden zien sterven. Crystalstar zag niet graag bloed vloeien, maar ze vond wel dat ze haar plicht moest doen, en bij de loodzware plicht van een leader hoorde het straffen van verraders. De kop van de leader schoot met een ruk omhoog toen ze plotseling een schreeuw hoorde. Iemand Rose aan het helpen ontsnappen! "Bedankt voor jullie adviezen, maar ik denk dat ze zelf een beslissing heeft genomen." Siste Crystalstar terwijl ze zich oprichtte iets in haar hoopte dat Rose het kamp uit zou komen, en dan niemand ooit zou weten wie haar geholpen had. Dan zou niemand haar zacht kunnen noemen, en hoefde ze ook geen kelen door te snijden. Crystalstar was echter te realistisch om daar écht in te geloven. Er zou bloed vloeien, nog voordat de zon onder was.