This is my design

Onderwerp: This is my design za 21 mei 2022 - 15:46

ALL I HEARD WAS MY HEART, DIM BUT FAST,

De nachtmerries waren erger deze nacht. Misschien kwam het door de maan die langzaam maar zeker vol begon te raken. Misschien kwam het door de stress die hij in zijn lichaam voelde. De zilveren kater rolde onrustig in zijn nest, terwijl zijn onderbewuste werd achtervolgd door een enorm zwart hert, terwijl hij de ogen van een andere kat voelde branden in zijn rug.
In zijn nachtmerrie rende Stagspots door het bos heen, een onbekend bos, met achter hem de diepe geluiden van hoeven over de natte ondergrond. Hij voelde een brandend gevoel in zijn borst, wat langzaam over zijn rug heen gleed tot het puntje van zijn staart. Hij wilde niet stil blijven staan, bang voor wat er zou gebeuren als hij gepakt zou worden. Toch stond hij met vier poten op de rem, toen er voor hem een lichaam lag. Stagspots huiverde, toen hij de kater herkende. Dit was het lichaam van Toxicmind. De kater keek op, om een zilveren waas te zien die over het lichaam heen hing. Hij knipperde met zijn ogen, het beeld veranderde naar Toxicmind onder zijn poten. Een ijzeren smaak in zijn mond, zijn klauwe plakte van een zwarte substantie. Een stem in zijn oor. "Wist je dat bloed in het maanlicht bijna zwart eruit ziet?" Met een scherpe draai, keek Stagspots om, alleen om te zien dat het hert met zijn gewei naar hem toe gericht op hem af kwam gerend. De zilveren kater zetten zijn klauwen uit, voelde hoe ze het zwarte vlees onder hem verpulverde en maakte zich klaar om weg te komen. Maar voordat hij ook maar een stap kon zetten, spietste het gewei door hem heen.
Met een schreeuw kwam Stagspots overeind. Om hem heen hoorde hij gemompel en gevloek dat hij katten wakker had gemaakt. De kater trilde en voelde zich klam en opgejaagd. Zijn hart bonsde in zijn keel. Hij schudde zich uit, stapte om de andere warriors heen en liep de den uit. Het maanlicht gleed over zijn zilveren vacht heen en snel controleerde hij zijn lichaam op bloed, maar het had echt alleen maar in zijn droom geweest. Stagspots zocht een klein hoekje uit in het kamp, waar hij ging liggen en naar de maan keek. Wat moest hij hier nou mee?

LIKE FOOTSTEPS FLEEING INTO SILENCE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[+Whitefur]

_{"I don't feel like myself. I feel like I've been gradually becoming different for a while.

I just feel like somebody else."}

Onderwerp: Re: This is my design zo 22 mei 2022 - 20:41

This is my design Dcar01b-b820e7ec-32ca-4232-a3a4-3c8b3e4a64c7.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcL2NmMjgzNmNiLTU4OTMtNGE2Yy1iMTU2LTVhODlkOTRmYzcyMVwvZGNhcjAxYi1iODIwZTdlYy0zMmNhLTQyMzItYTNhNC0zYzhiM2U0YTY0YzcuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Whitefur had aan de rand van het kamp gelegen. Ze had nog lang geen zin om in haar nest te gaan liggen. Ze was de hele dag al in het kamp gebleven. Om een of andere domme redenen mocht ze het kamp niet meer uit. Gevaar voor jezelf. Hadden de andere katten tegen haar gezegd. Wat een onzin! Whitefur was dan misschien niet meer zo stabiel als dat ze vroeger was. Maar ze was wel gewoon nog steeds de oude. Ze kon prima voor zichzelf zorgen. Wat voor opschudding had ze de afgelopen dagen nou veroorzaakt? Helemaal niks. Nada. Noppes. Ze trok geïnteresseerd met haar oren toen ze een Warrior de den uit zag komen en aan de rand van het kamp zag gaan zitten. Haar poten jeukte van de energie. Ze had wel zin om even een praatje te maken met de krijger. Ze liep al wankelend op de zilveren kat af. Ze stopte vlak voor hem. Oei. Wat was zijn naam ookal weer? Komaan Whitefur dit moet je weten. Maar ze kon er niet opkomen. "Hoi Ashenpatch," ze gokte maar wat kwa naam en hoopte dat de goede er uit zou komen. Ze ging naast hem zitten en sloeg haar pluizige staart over haar witte voorpootjes heen. "Niet slapen?" vroeg ze aan hem.

Onderwerp: Re: This is my design wo 25 mei 2022 - 22:02

ALL I HEARD WAS MY HEART, DIM BUT FAST,

Zijn ogen waren dicht gezakt, wat betekende dat de beelden weer terug kwamen. Hij forceerde zijn ogen open, slapen was geen slim plan nu. De nachtmerries zouden terugkomen, erger worden en hem nog gekker maken. Hij wilde niet nu al gaan aankloppen bij de Medicine Cats voor zijn medicatie, dus besloot hij maar gewoon een bad te nemen in het maanlicht en te wachten totdat de zon op zou komen. Hij was zo gefocust op alles en niets om zich heen, dat hij niet eens door had dat er iemand naast hem was komen staan. Ergens had hij de witte kattin moeten herkennen, al dan niet aan haar geur. Zijn oren drukte zich tegen zin hoofd aan toen er echter de verkeerde naam werd uitgesproken. Aan de ene kant leken Whitefur en hijzelf best op elkaar. Beide gek, niet helemaal honderd, geen licht in de bovenkamer. Hoe men het dan ook wilde noemen. Maar zij had een ongeluk gehad, hij was gewoon ... gewoon. Zijn ogen gleden langs haar heen, naar de uitgang van het kamp. "Stagspots," verbeterde hij haar zachtjes. Sociaal zijn, wat een feest. Maar goed. "Hoe staat het ermee, Whitefur?" Dit was een begin, niet waar?

LIKE FOOTSTEPS FLEEING INTO SILENCE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

_{"I don't feel like myself. I feel like I've been gradually becoming different for a while.

I just feel like somebody else."}