[GW] A New Chapter

Ze lag roerloos op de grond in een plasje van haar eigen bloed. Om haar heen was overal de metaalachtige geur van bloed, wat ThunderClan en zelfs een klein vleugje RiverClan. De woorden van haar vijand galmden nog in haar hoofd rond: "Laat dit een waarschuwing zijn voor Thunderclan, voor alle clans!" Haar flanken zwoegden terwijl de zwarte poes vocht om haar vermoeide ogen open te houden. De ambergele ogen van Thunderpaw staarden wazig van pijn naar voren terwijl een paar druppeltjes bloed in haar ogen terecht kwamen van een snee boven haar linkeroog. Thunderpaw lag vermoeid op haar zij met een grote snee op haar buik, waar het meeste bloed vandaan kwam. Ze had haar best gedaan. Ze had teruggevochten, maar het had niet geholpen. Ze was te onervaren geweest. Naast de grote snee in haar buik, had ze ook duidelijke bijtwond in haar nek. Het was niet diep genoeg geweest om haar te vermoorden, maar het deed verschrikkelijk veel pijn. Haar hele lichaam deed pijn van de schrammen en klauw afdrukken. De apprentice was moe en kon enkel hopen op hulp voordat ze te veel bloed had verloren. De tijd tikte…

Asterpaw liep door het Thunderclan territorium heen. De zon brande op haar vacht. Uit haar bek bungelde een dikke veldmuis. De overheerlijke geur van verse prooi drong tot haar neusgaten. Maar ze mocht nog niks eten nu. Eerst moest de clan gevoed worden. Later kon ze voorzichzelf eten. Alles leek vredig en rustig in het territorium. De jonge leerling sloot kort haar oogjes en genoot van de rust om haar heen. Het was een prachtige dag. De moed zonk de seal-point she-cat in de poten toen ze een luide kreet hoorde van een kat. "Help! Een kat is gewond, hoort iemand mij?" Asterpaw versteef van angst. G-gewond? Toch geen Thunderclan kat? Oh Starclan laat het alsjeblieft geen Thunderclan kat zijn. Licht twijfelend rende de jonge kattin richting de sunning rocks waar de schreeuw vandaan was gekomen. Een kreet van angst verliet haar mond toen ze het tafereel zag. Ze voelde haar hele lichaam ijskoud worden. Thunderpaw lag in een plas van haar eigen bloed. De krijger Runningwind, waarschijnlijk de kat die om hulp had geroepen probeerde wanhopig het bloeden te stoppen. In een noodvaart sprong Asterpaw naar de jongere leerling. Ze drukte haar neus tegen de wang van de grijze leerling aan. Tranen liepen over haar wangetjes. Bang dat de leerling dood was. Maar ze haalde oplucht adem toen ze zag dat er nog lichte beweging in de flank van Thunderpaw zat. Wat was hier in hemelsnaam gebeurd? Haar ogen waren gesperd. Zo veel bloed.. Ze keek Runningwind aan. "Wat is er gebeurd? mauwde ze terwijl haar stem brak in een duizend stukjes. Haar pootjes kleefde van het bloed waar ze per ongeluk in was gestapt. In een hartslag dacht ze even na. Medicine cat. Thunderpaw had de medicine cat nodig. Ze gaf Runningwind een korte blik. "Ik ga Remnantwolf halen, blijf bij haar." Eigenlijk wou Asterpaw de zijde van de leerling niet verlaten. Maar ze had geen keus nu. Zonder te wachten op antwoord van de krijger stormde Asterpaw weg het woud weer in.

Al hijgend kwam Asterpaw de den van Remnantwolf binnenstormen. Wellicht wat onbeleefd maar dat kon Asterpaw nu even niet boeien. Het belangrijkste was dat Thunderpaw zo snel mogelijk hulp kreeg. Ze moest er niet aan denken dat haar mede apprentice het niet zou overleven. Haar hoofd was aan het razen met vragen en zorgen. En de jonge apprentice moest goed op haar eigen ademhaling blijven letten om er bij te blijven. "H-het is Thunderpaw, bij de sunningrocks" mauwde ze buiten adem. "Ze is ernstig gewond, er is iets verschrikkelijks gebeurd. Ik weet niet wat." zei ze en ze slikte. Ze had amper tijd gehad om zich af te vragen wat er gebeurd was. Ze zou het niet weten. De opties leken eindeloos. "We moeten opschieten, ik ben bang dat we anders te laat zijn..." mauwde ze zachtjes en keek de medicine angstig aan. Oh Starclan, als Thunderpaw het maar zou halen.

Asterpaw leide de weg voor Remnantwolf. Ze sprinte voor de medicine cat uit. Ze moeste allebei zo snel mogelijk naar Thunderpaw toe, koste wat het kost. De tijd tikte snel door. Oh Starclan, please laat haar nog leven, het is nog tijd voor haar om zich bij jullie te voegen. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze eindelijk weer terug bij de gewonde apprentice waren. Aster kwam hijgend naast Runningwind staan die ondertussen druk bezig was met Spinrag op haar wonden drukken. Al leek het een hopeloos geval. Remnantwolf mauwde had. Afwezig knikte de jonge apprentice een beetje. Haar ogen waren gefixeerd op het bebloede lichaam van haar den genoot. Het zag er zo afgrijselijk uit. Ze wou wegkijken maar het lukte niet. Vol horror staarde ze naar het bewegingsloze lichaam van de grijze apprentice. Ze was doodop. Haar spieren en conditie waren nog in volle ontwikkeling en ze had nu helemaal heen en weer gerend. Runningiwnd gaf aan dat hij ging zoeken naar sporen. Met veel moeite lukte het haar haar spieren weer in beweging te zetten en hem half te volgen. Zonder dat ze Thunderpaw uit het oog liet. Ze werd plots meer alert toen Runningwind iets geroken te hebben. Haar pupillen vergrootte zich toen ze het ook rook. Riverclan! Oh Starclan. Hoe kon Riverclan dit gedaan hebben? Was dit een teken van oorlog? De jonge she-cat slikte. Ze vreesde oorlog. Ze was al ongemakkelijk sinds het moment dat het niet lekker liep tussen Thunderclan en Shadowclan. En nu ook nog Riverclan? De tabby warrior draaide zich naar haar toe. Ze knikte snel. Ze was nog te moe om een woord uit te spreken. Wellicht was het beter geweest als Running zelf was gegaan, maar zij zou niet veel uit kunnen halen als er nu een vijandelijke kat aan zou komen. Haar vechtskills waren dramatisch. Dus zonder protesteren rende ze het bos in voor de derde keer. Ze sprong door het woud heen zo snel als dat haar korte pootjes haar konden dragen. Alle spieren in haar lichaam leken te protesteren tegen haar inspanning maar ze ging door, ze zou niet stoppen tot ze het kamp had bereikt.

- Asterpaw topic uit.

Gelukkig was er hulp gekomen. Ze kon de figuren van medekatten zien, de geuren ruiken en de stemmen horen. Ze wist niet helemaal zeker wie wie was, maar de poes kreeg al iets meer hoop. Alles deed verschrikkelijk zeer en de poes wilde zich nog lang niet bij StarClan voegen. Ze wilde nog een warrior worden! Ze wilde haar Clan dienen. Thunderpaw deed haar uiterste best om rustig te blijven en om haar doffe ogen open te houden. De zwarte poes had geen idee wat er zou gebeuren als zij ze zou sluiten. Misschien zou ze enkel in slaap vallen, maar misschien zou ze dan nooit meer hier bij haar Clan wakker worden. Zo lang als ze het maar vol kon houden, vocht ze tegen de vermoeidheid. Wat moest ze anders doen? De poes bleef rustig liggen terwijl ze wachtte. Hulp was onderweg... Hoop was het enige wat in haar kop rondging. En toen was haar belangrijkste hulp aangekomen. De poes waarbij ze hun vriendschap een tijdje geleden had gebroken. Iets waar ze nog steeds erg verdrietig om was. Maar nu moest het goedkomen! Sommigen twijfelden over Remnantwolf, maar Thunderpaw doet dat niet. "R-Remnant," kreunde de apprentice zachtjes. Zij zou wel wat aan de pijn kunnen doen toch? Haar helpen?

Ze liep net haar den uit toen ze haar apprentice in paniek zag binnenstormen. Asterpaw vertelde iets over Thunderpaw... Het leek erop dat de poes was aangevallen. Ze rende achter Aster aan zonder iets te zeggen en wachtte af hoe ernstig de situatie zou zijn. Toen ze eenmaal aankwam schrok ze zich dood. Een zielig hoopje zwarte vacht lag temidden van een grote plas donkerrode vleoistof. Het was bloed, en nog wel dat van haar. Softpatch riep tegen de apprentice: "Hou vol Thunderpaw, we halen je hieruit!" Ze keek naar Remnantwolf en zei tegen de poes: "Ik ga nog wel even iets meer spinrag halen, goed?" Fluisterend voegde ze toe: "Gaat ze het halen?"

Blazepaw had niet eens op de orders van zijn leader gewacht. Vanaf het moment dat hij hoorde van Asterpaw wat er met Thunderpaw was gebeurd, was hij langs haar heen geschoten, het kamp uit. Het maakte hem niet uit of dat verboden was. Hij wilde bij zijn zusje zijn. Hij deed misschien vaak alsof hij niks om haar gaf, maar het tegendeel was waar. Het idee dat ze daar alleen lag, zorgde ervoor dat zijn poten nog harder tegen de grond trapten om sneller vooruit te komen. Uiteindelijk bereikte hij the Sunningrocks, waar hij tot zijn verbazing al drie van zijn Clanmates zag. Softpatch, Runningwind en Remnantwolf. Hij drong zich langs de twee warriors heen zodat hij op zijn zusje neer kon kijken en een woedende blik ontstond in zijn ogen toen hij de RiverClangeur rook. Zijn blik ging omhoog en speurend zochten zijn ogen naar de kat die dit gedaan kon hebben, maar hij zag niemand. Dat zou hij later dan wel aan Thunderpaw vragen, eerst moest ze genezen worden. ”Thunderpaw,” murmelde hij toen hij opmerkte dat zijn zusje bij bewustzijn was, al was het nauwelijks. ”Geen zorgen. Ik ben bij je nu.” Hij ging beschermend tegen haar aan liggen om haar lichaam warm te houden. Zijn blik gleed kort naar Remnantwolf en een onuitgesproken vraag plaatste zich daar: ging ze het halen?