believe me when i tell you

_{Sparkpaw lag heerlijk in de apprentice den te dutten. Zijn dromen waren gevuld met weiden en lentebloemen. Totdat opeens er een rilling over zijn rug ging in zijn dromen. Hm, dat was vreemd. Hij werd slaperig wakker, smakte de slaap in zijn kaken weg en keek zijn moeder aan die zachtjes tegen hem sprak. Zijn gezichtje klaarde op, waarna een grote gaap volgde. ‘Hoi, mam,’ sprak hij tegelijkertijd. Hij snorde en kwam overeind toen ze voorstelde te doen wat hij maar wilde. Waarvan dit opeens? Niet dat hij klaagde. Hij vermeed zijn vader en zijn moeder eigenlijk ook wel een beetje want... nou ja, papa was dood gegaan door Ploverpeep.. en hem, maar vooral Plover. ‘Oké!’ Hij deed net alsof er niets aan de hand was. ‘Zullen we naar de Outlook Rock? Ik wed dat ik sneller dan jij ben!’}

_{Sparkpaw werd overweldigd met complimentjes. Hij lachte toch een beetje verlegen naar de grond toen zijn moeder hem zo in de watten legde. Hij grinnikte stilletjes toen ze hem de beste apprentice van de clan noemde. ‘Nou.. dat weet ik niet hoor. In de tunnels is het echt suf,’ begon hij te brommen. Hij had echt een tik in een plaat als het daarom ging, hij haatte zijn trainingen onder de grond. Daarom had hij de outlook rook ook voorgesteld. ‘En niet iedereen is fan van me na.. nou ja na wat Plover en ik hebben gedaan,’ voegde hij er mompelend aan toe. Het was allemaal Plover zijn schuld, door hem werd hij nu ook vies aangekeken, alsof hij zijn eigen vader had vermoord! Direct werd de blik in zijn ogen wat donkerder, en hij probeerde het los te laten. Maar een wedstrijdje zat er dus niet in. Hij keek zijn moeder even op en neer aan. Ja, hij zou van haar winnen. ‘Dan leid ik je er wel wandelend heen, mam.’ Hij schudde het mos van zich af en begon voor zijn moeder uit te lopen.
[/size]}

_{Sparkpaw keek met lichtelijke verbazing naar zijn moeder toen ze sprak dat hij iedereen naar haar moest sturen. Hij fronste en had een moment nodig om dat te verwerken. Zijn moeder geloofde hem. Hij klemde zijn kaken wat strakker op elkaar en herleefde voor de zoveelste keer hoe hij aangestoten werd door Ploverpeep en hoe ze samen tegen de richting het kamp uit waren geglipt. En hoeveel plezier ze hadden gehad, totdat opeens hun namen in de wind werden geroepen, hoe niet veel later zijn vader begraven werd door de sneeuw, en hoe kwaad Hawkchase was geweest. Als Ploverpeep hem nooit had aangestoten, was alles nooit gebeurd. Hij knikte bruusk en keek zijn moeder aan. Ploverpeep had nooit warrior mogen worden. Zijn vader had niets verteld, alles verdraaid en opeens waren ze helden. Maar hij wist de waarheid.. ‘Oké, mam. Ik.. maar ik ben geen held,’ miauwde hij zachtjes. En met die woorden liepen ze over de velden, en hij snoof de lucht zachtjes op. ‘Naar de Outlook Rock toch! Dan kunnen we heel WindClan zien,’ snorde hij vrolijk. Of nou ja, hij probeerde vrolijk te klonken voor zijn moeder, die niets anders dan lief voor hem was en hem op probeerde te vrolijken. Er was tenminste één iemand...}

_{Sparkpaw grijnsde toen ze het een goed idee noemde. En voor hij het wist was hij al in een drafje, zijn neusje naar de zon en zijn staart als een antenne omhoog. Op de velden kon hij zich helemaal strekken, terwijl zijn ontwikkelende spieren onder zijn dunne pels rolden. Zijn moeder begon over de schoonheid van het gebied te spreken en hij knikte. ‘Helemaal nu die rotsneeuw weg is,’ miauwde hij opgewekt. Hij sprong over een grote graspol heen en landde netjes weer op zijn poten. Hij grijnsde en zag het als een uitdaging. ‘Kijk mama! Wedden dat ik over die rots kan springen?’ Langzaam werd hij weer iets opgewekter, terwijl hij op een rots groter dan hij zelf was afrende. Hij verlengde zijn passen op zijn korte pootjes, en zijn tong kwam van concentratie uit zijn bekkie. En toen met eenvoud hopte hij over de rots heen, waarna hij trots achterom keek naar zijn moeder. Het boeide hem even niet dat hij zich voordeed als een kind.}

_{Sparkpaw straalde bij het gejuich van zijn moeder, en keek een beetje beschaamd weg toen ze zei dat ze hem allang warrior zou hebben gemaakt. ‘Mama..’ begon hij op een beetje een stemmetje van "oh hou op". Toch voelde hij zich wel een beetje trots. ‘Ik ben nog te klein daarvoor.’ Hij ging op een verend drafje weer verder, maar toen zijn moeder opeens vroeg of ze ook wel over de rots kon springen, moest hij lachen. ‘Natuurlijk, mama!’ sprak hij aanmoedigend. Hij ging op een gepast afstandje kijken en ging op zijn teentjes staan om zijn moeder over de rots heen te zien. ‘Ik wed.. dat je een kattenlengte ruimte over laat!’ Hij keek haar met een speelse blik aan, en knikte toen aanmoedigend.}