Surplus killing

Door een training gevolgd te hebben met een ex-Windclanner wist Agatepaw de kleine plekjes waar ze eventueel een konijn en soms zelfs een haas kon tegenkomen op Riverclan territory. Ze had het een interesante les gevonden omdat het toch is een keer wat anders was geweest dan de standaard trainingspakket. Agatepaw vond het voornamelijk ook het leukst om achter die wiebelkonten te rennen. Ze waren altijd zo bang. Het gaf haar een kick om achter hen aan te rennen en de doodangst te ruiken in de lucht. Dat was pas écht jagen. Tromelende poten op de grond, harde windvlagen in je gezicht, een slachtoffer voor je neus die naar links en rechts schoot. Het was net een achtervolging tussen een politie en een boef. Tussen een moordenaar en een vluchtende doelwit. Ze voelde hoe haar poten brandde en een onbekende tinteling in haar lichaam raasde waar ze niet direct een vinger op kon leggen. Ze wou jagen maar niet voor honger, niet voor de clan. Ze wou gewoon even het gevoel voelen die ze kreeg. Het duurde dan ook niet lang toen ze achter een haas aanrende. Het was een flinke jongen en dat maakte het extra spannend voor de apprentice. Haar snorharen trilde, haar bloed gonsde, haar pupillen vergrootte zicht en de smaak van metaal begon op haar tong te vormen. Ze kon hem al proeven in haar mond zonder uberhaupt hem gevangen te hebben. De haas rende door en Agatepaw achtervolgde hem. Haar flanken begon te zwoegen en haar klauwen duwde zich diep in het aarde. Nog een klein stukje.. ze had hem bíjna.

En slash. Haar klauw sloeg de haas onderuit. Zijn achterpoten waren geraakt en flink ook. Ze had hem zo diep geraakt dat hij niet eens meer overeind kwam. Zelfs niet met al zijn wildskracht en adrenaline. Hij lag te spartelen als een vis op het droge. Agatepaw keek er even na met weinig tot geen gevoel. Haar neus wiebelde even nadenkend. Zou iemand dit eigenlijk zielig vinden? Ze kon het zelf niet bedenken maar het kwam wel vaker voor dat ze eigenlijk een heel andere denkwijze had dan de meeste Riverclanners. De apprentice kwam rustig op adem terwijl de haas bijna verzweek aan de stress. Pas toen ze weer rustig was van de achtervolging stapte ze op de prooidier af en beet ze hem soepeltjes in de nek dood. Vrijwel direct toen ze de knak in haar mond voelde sijpelde al het plezier die ze net gevoel had weg. Nu was ze weer leeg en verveeld. Agatepaw liet de dode haas vallen en keek er met een streep op haar gelaat naar toe. Ze dankte zelfs Starclan niet voor zijn leven, want ze wist dat ze hem niet gedood had iemand mee te voedde.