Dynasty

Het had haar wijzer geleken om dit buiten het kamp te bespreken, waar niemand haar zou horen. Toen Hermitshell nog Hermitpaw was, hadden anderen best mogen weten dat ze hem deputytraining gaf. Ze zouden het vast niet al te serieus hebben genomen. Nu het er echter op begon te lijken dat haar kleinzoon ooit misschien wel écht geschikt zou zijn om haar ideeën voort te zetten, had ze liever niet dat de rest van Riverclan begreep waar ze mee bezig was. "Carrioncough, Hermitshell..." Begon Crystalstar bedenkelijk, terwijl ze de twee aankeek. De gedachte dat dit waarschijnlijk twee van haar favoriete katers waren, amuseerde haar wel. "Zoals jullie weten zal ik niet voor altijd leven, al ben ik niet van plan jullie binnenkort te verlaten." Daar glimlachte ze wat sardonisch, er waren vast genoeg katten die wensten dat ze een beetje opschoot met sterven. "Als ik weg ben wil ik Riverclan in goede poten achterlaten." Ze keek haar deputy lang en bedachtzaam aan. Ze hielt van hem, en hij had haar tenminste op een familiaire manier lief. Ze hoopte dat die liefde sterk genoeg was om hem te laten inzien dat zíj deze keuze voor hem moest maken."Carrioncough, je zult het goed doen, als je het geluk hebt mij te overleven, wat ik hoop, maar geen enkele leider regeert in zijn eentje." Al wenste ze soms dat het wel zo was. De grote kattin draaide haar blik naar haar voormalige apprentice. "Ik wil dat jullie meer met elkaar omgaan, elkaar leren kennen, zodat jullie ooit samen kunnen werken." Ze wist dat de twee niet de beste vrienden waren. "Want ooit zal ik weg zijn, en dan heeft Riverclan een sterke deputy nodig, die weet wat er moet gebeuren." Dat die deputy het beste háár familie kon zijn, en haar ideeën kon hebben, liet ze ongezegd.

Wat de poes met hem en dat scharminkel van een deputy moest; StarClan mocht het weten. Dit was echter het laatste wat hij had verwacht. Een mengelmoes van trots, afgunst en voornamelijk verwarring bewolkten zijn geest. Het was hem altijd al duidelijk geweest dat zijn voormalige mentor veel in hem zag, dat ze hem tot deputy had bekroond als hij ouder was geweest. Door de slechte timing had hij de hoop al enigszins laten varen, in ieder geval zolang Carrioncough nog leefde. Hij betwijfelde dat de vreemde kater ooit voor hem zou kiezen. Hermitshell was niet achterlijk. "Ik voel me gevleid, maar hoe weet of je lieftallige deputy hier na jouw dood op staat te wachten?" Mauwde hij op speelse toon, maar met een bittere nuance in zijn stem, waarna hij de ander zijn reactie observeerde.