Said that I cut out my innocence

Crowpaw

I'm going to hell with all of my traitors
And losing my mind in all of this anger

Een nachtelijke trip... Wat kon er misgaan? Ze keek nog even om naar het kamp, voordat ze naar voren stoof en met snelle passen richting de fourtrees liep. SInds de laatste keer dat ze daar was geweest had ze opgemerkt dat trainen op het heuveltje dat naar haar clan leidde enorm goed was... Het was een slapeloze nacht either way, dus had ze besloten dat ze maar beter kon gaan trainen. En wat was er beter dan haar nieuwe plekje te gaan gebruiken? De sprint was echter van korte duur, want ze vertraagde al snel en ging over in een gangetje die veel beter te lopen was dan het harde rennen dan eerder. Nog eventjes, nog eventjes...
En zo was ze dan ook te vinden bij het neutrale gebied. Met snelle passen rende ze de heuvel op en af. Haar adem gehaald terwijl ze zichzelf veel verder pushte dan eender welke apprenticen die ze kende. Ze voelde haar poten klagen. Na een hele dag trainen was dit teveel. Maar opgeven? Nee, dat zou ze nooit.

- Foxpaw

Crowpaw

TW:

Foxpaw had niet goed het idee wat haar bezielde om middenin de nacht op te staan. Het lege, emotieloze gevoel in haar binnenste maakte haar roekeloos. Ze had het idee dat het niet slechter dan dit kon worden, zeker niet nu ze op het punt stond om misschien wel te ontdekken dat ze helemaal niet zo veel ThunderClanbloed in haar lichaam had stromen als dat ze had gedacht. Ze kon het gesprek dat ze met Littlenose en haar siblings had gehad maar niet uit haar kopje krijgen en dat zorgde ervoor dat ze ’s nachts wakker lag. Ze vroeg zich soms oprecht af waar ze het allemaal nog voor deed en ze vroeg zich ook af of het niet beter was geweest als ze die dag door het monster was geraakt in plaats van dat hij over haar heen was gereden. Zou het iemand uitmaken als ze zich bij StarClan zou voegen? Ze had geen idee. Een leeg gevoel nestelde zich in haar binnenste terwijl ze door haar territorium dwaalde. Haar poten brachten haar blijkbaar naar Fourtrees, want vier grote eiken doemden niet veel later voor haar op. Het leek erop dat zij niet de enige was die een nachtelijke wandeling voor haar ogen had. Ze keek met weinig interesse naar de WindClanner die zich een eindje verderop bevond.

Crowpaw

I'm going to hell with all of my traitors
And losing my mind in all of this anger

Op en af en op en af en op en af. Daar ging ze dan heen en weer. Haar poten met elke nieuwe sprong zwaarder wordende. De heuvel op en terug rennen. Steeds een opluchting als ze haar poten kon laten gaan en de heuvel af kon rennen. Het was een stuk fijner dan dat ze de heuvel op moest rennen. Simpel was het wel, want zwaartekracht werd haar te vriend bij het aflopen. Bij het oplopen moest ze hem terug de kop indrukken. Het duurde nog even voordat ze met een zware ademhaling tot stilstand kwam bij de voet van de heuvel. Haar amberkleurige ogen streken langs het gras heen, waarna ze even haar pootje optilde en langs haar kop streek. Zwaar was het zeker, maar ze was taai voor een reden. Rustig ging ze dan ook zitten, waarna ze even omkeek. Wel meteen sprong ze echter terug overeind. Het aanzien van de thunderclanner zorgde ervoor dat haar haren omhoog rezen. Die had ze niet zien aankomen, letterlijk. "W- Hoe lang zit je daar al?!"

Crowpaw